سیستم مصرف آبکی

شاعر می‌فرماید: اشاره‌ای بنما تا سعادتی ببری....! (در پاره‌ای از نسخ قدیمی پاره، این فرموده به صورت ارادتی بنما هم آمده است که ما شکل اشاره دارش را به مصلحت دیدیم و به آن اشاره کردیم.)

یک نمونه تازه از زیاده روی در مصرف را اخیرا جناب آقای پرویز فتاح، وزیر محترم نیرو به آن اشاره کرده است که آدم شاخ در می‌آورد. هرچند به روی مبارک هم نیاورد. بنا به گفته وزیر نیرو، ایرانی‌ها (یعنی همین ماها)! حدود 3 برابر متوسط جهانی، آب شرب مصرف می‌کنند. 3 شدن مصرف یعنی این!

طبق این آمار و ارقام آبدار، در برخی از شهرهای بزرگ مثل تهران، مصرف آب سرانه هر نفر روزانه 350 لیتراست. این در حالی است که افرادی قلمی همچون خود حقیر روزانه دو لیوان آب خالی هم به زور میل می‌کنیم و واقعاً بعضی‌ها باید نشتی داشته باشند که مثل آب خوردن اینقدر آب مصرف کنند.

فرمایش اشتراکی:

«آب کم جو، تشنگی آور به دست»
تا بجوشد آب از انگشت شست

پیشنهاد آبکی: به نظر بنده، جدا از مسوولان امر، اهل ادب هم می‌توانند مردم را با یک بازنگری در اصلاح مختصر در پاره‌ای آموزه‌های فرهنگی، رفتاری و گفتاری، دعوت به مصرف درست آب کنند تا روزانه 3 برابر متوسط جهانی‌اش آب ننوشیم. محض نمونه، سه چهار مورد را ملاحظه بفرمایید تا بعد:

1- اینقدر نگوییم که آب نطلبیده مراد است. نخیر؛ باید تشنه و طالب باشیم، آن‌گاه سراغ آب برویم. مفت که نیست. پایش پول و یارانه هدر می‌رود. 

2- شایعاتی از قبیل «دوست را زیر باران باید دید» از بیخ کذب محض خاطر آدم‌های احساسی می‌باشد. در خشکی و در ظل آفتاب هم می‌شود دوستان مورد نظر را زیارت کرد. یاد بگیریم که از آب باران در جاهای بهتری مثل کشاورزی و صنعت و آبگوشت استفاده کنیم. 

3- اصطلاحاتی چون: «طرف آب از دستش نمی‌چکد» همیشه بد نیست. آب الکی از لای درز دست بچکد که چی بشود؟... خب می‌شود همین آب توی دست را بدون آن که یک قطره (یا چکه)اش هم هدر برود؛ برد ریخت پای یک گلی سنبلی چیزی که جان بگیرد و جهان را تازه کند. 

4- سازمان آب باید این عبارت خوش آهنگ «آب را گل  یا ول  نکنیم» را بر سر در مراکز مختلف خود در سراسر سطح کشور نصب‌العین نماید تا بعضی‌ها سر شیلنگشان را از صبح تا شب نگذارند توی استخر تا زیر آبی بروند.