نواهای عجیب و غریب

نوحه‌های مذهبی هم یکی از همین چیزهاست که در این سال‌ها چنان شکل‌های عجیب و غریبی از آن ارائه شد که دیگر صدای علما هم درآمد و نسبت به رواج این شکل از نوحه‌سرایی‌های لس‌آنجلسی اعتراض کردند.

اگر تا 2 دهه قبل، ترجیع‌بند «باز این چه شورش است» محتشم کاشانی و چند نوحه ساده دیگر مانند: «من که داغ شش برادر دیده ام/ داغ عباس دلاور دیده ام» را در هیات‌های مذهبی می‌شنیدیم و عزاداری به چند شکل از جمله عزاداری جنوبی‌ها محدود می‌شد، در این سال‌ها برخی مداحان خلاق! برای ایجاد شور و حال در عزاداران، هر ترانه خوش آهنگ لس آنجلسی و داخلی را با عوض کردن وزن و قافیه و جای عاشق و معشوق با نام ائمه، تبدیل به یک نوحه می‌کردند و با افتخار، آن را می‌خواندند و البته این نوحه‌ها مخاطب فراوانی هم پیدا کرد و برخی جوان‌های اهل حال نیز همین نوحه‌ها را با صدای بلند از بلندگوی خودروهای خود برای عابران خیابان پخش می‌کردند.

در همین چند روز گذشته که همزمان با ایام تولد امام رضا (ع)‌ بود، باز هم از این دست شعرها شنیده شد با این تفاوت که این بار شعرها به جای حال و هوایی غمگین، فضایی شاد داشت و خواننده آن قربان صدقه کاشی‌های حرم امام رضا (ع)‌ می‌رفت و آرزو می‌کرد، یکی از کبوترهای حرم امام باشد. می‌توان با قاطعیت گفت سازندگان و خوانندگان چنین شعرهایی حتما نیتی خیر دارند و این کار آنها احتمالا به دلیل ارادت آنها به امام رضا (ع)‌ و دیگر ائمه است، اما چرا سراغ نکته‌های اخلاقی، فرهنگی و دینی زندگی این امام نمی‌روند و از آنها در شعرها استفاده نمی‌کنند؟ آیا زیارت امام رضا (ع)‌ را باید در فضایی مادی خلاصه کرد که به حرمی باشکوه و نورانی ختم می‌شود؟ آیا....

تا 2 ماه دیگر ایام محرم از راه می‌رسد. آیا سیاستگذاران و بخش‌های فرهنگی کشور که می‌توانند بر محتوای چنین نوحه‌هایی نظارت کنند کار خود را بدرستی انجام خواهند داد یا باز هم نیاز است علما به میدان بیایند و هشدار دهند؟

رضا استادی