تیم دوستی کم‌نظیر بود

این کار بی‌نظیر از تیم دوستی، یک مجموعه کم‌نظیر ساخت. در این تیم که تمامی 6‌‌بازی‌اش را در ازبکستان برد و حتی یک تساوی هم نداشت (چه برسد به باخت)‌ هم نفرات به طور انفرادی خوب کار می‌کردند و هم زیر یک چتر تیمی وظایف گروهی خود را به نحو احسن انجام می‌دادند.

 کاوه رضایی که با 6 گل زده آقای گل شد و حتی در فینال هم گلزنی کرد، از نمادهای بارز این تیم بود، اما تعداد خوب‌ها و افراد منضبط و تاکتیک‌پذیر در این تیم به حدی بود که اسباب غرور می‌شد و تمجیدهای دوستی را از شاگردانش موجه و صحیح جلوه می‌داد. این تعبیر دوستی که «شاگردانم مثل مردان بزرگسال جنگیدند» توصیف صحیحی از مبارزه‌جویی و کار حساب شده در تیم وی بود که برای هر تیمی می‌تواند سلاحی عالی باشد. در این ارتباط نام‌های صادقی، دباغ، گودرزی، حیدری، شیرازی، گوهری، پورمحمددوست، یگانه، ایمانی، اسماعیل‌پور، گلبرگ و صادقیان را از یاد نبریم. تشکل، زیرساخت و کار گروهی تیم دوستی به قدری خوب و قوی بود که حتی غیبت «کاپیتان صادقیان»‌ دو اخطاره نیز در مسابقه نهایی حس نشد.

32 گل زده در دو مرحله

اگر فقط مرحله نهایی مسابقات قهرمانی آسیا 2008 را مبنا قرار دهیم، ایران 15 گل زد و بیشتر از 3‌‌گل نخورد و اگر مرحله مقدماتی را هم که سال پیش در تهران برگزار شد وارد محاسبات خود کنیم؛ می‌بینیم شمار گل‌های زده کشورمان به عدد 32 می‌رسد. همین تیم بحرین که در اولین دیدارمان در ازبکستان فقط با 2 گل دیرهنگام با حساب 2 بر صفر تسلیم ایران شد، در مرحله مقدماتی در تهران 7 بر صفر به ما باخته بود. از سوی دیگر ساختن تیمی که درخصوص مسائل سنی با اعتراض و مشکلی مواجه نشد (و برعکس در اردوی رقبایش نفرات صغر سنی رویت شدند)‌ دیگر توفیق قابل توجه در این ارتباط بود. به همین دلیل است که فدراسیون مصمم است بنا و پروسه و روالی را که سبب شد چنین نتایجی به دست آید و برای اولین‌بار به افتخار قهرمانی آسیا نایل آییم را حفظ کند و سال بعد با همین ترکیب و مربی و نفرات (شاید فقط با 5 تا 10 درصد ریزش به خاطر عبور احتمالی نفرات از مرز 16 سال)‌ در جام جهانی نیجریه هم حضور یابیم.

حاصل یک کار طولانی

بواقع نیز باید پذیرفت که بجز لیاقت نوجوانان تلاشگر فوتبال ما و کاربلد بودن علی دوستی، تلاش و برنامه‌ریزی طولانی‌مدت و کار پردامنه فدراسیون برای تهیه و تدارک و تقویت تیم ملی نوجوانان و بیش از یک سال اردو و تمرین برای تدوین چنین تیمی سهمی بزرگ در توفیق اخیر داشتند.

اگر در طول دهه 1980 میلادی و نیمه اول دهه 1990 چیزی برای گفتن در رده‌های سنی نوجوانان و جوانان نداشتیم، به این خاطر بود که کار پیوسته، طولانی‌مدت و ریشه‌ای روی این رده‌ها صورت نمی‌گرفت، اما به محض باب شدن این روند، ضعف‌ها پوشش داده شده و کسب رتبه‌های محترم‌تر شروع شد. تیم نوجوانان ایران 4 سال پیش با هدایت همین مربی (دوستی)‌ به رتبه چهارم آسیا رسید و 2 سال پیش نیز با محمد احمد‌زاده بداقبال بودیم که در یک‌چهارم نهایی با ضربات پنالتی به ژاپن باختیم و راه به جایی نبردیم.

شاید از دید تیم‌ها و رقبای اروپایی این ایراد به ما وارد باشد که تشکیل اردوهای مقطعی و چندین چندنوبتی به طول مدت فزون‌تر از یک سال یک اسلوب قدیمی و از مد افتاده است و بهترین‌ها را باید از لیگ‌های نوجوانان و جوانان بیرون کشید و حداکثر ظرف 2 هفته با یکدیگر هماهنگ کرد، اما این روشی است که نزد ما جواب داده و بنابراین دلیلی برای دفع آن وجود ندارد. از طرف دیگر، ما لیگ‌هایی در این سطح و گستردگی و تداوم در رده‌های سنی و پایه نداریم و در نتیجه، می‌بایست به روش‌های سنتی‌تر، جمع‌آوری نوجوانان از جای جای کشور (و بویژه پایگاه‌های استعداد‌یابی)‌، انتخاب بهترین‌های آنان و پرورش و ارتقا بخشیدن به آنها روی می‌آوردیم و بیش از یک سال با این نوجوانان، سختکوشانه تمرین می‌کردیم؛ کاری که علی دوستی و یارانش به نحو احسن انجام دادند.

شیرینی، جانشین تلخی

سال 2000 نیز ما به فینال مسابقات نوجوانان آسیا در ویتنام رسیدیم اما نایب‌قهرمان شدیم. با این حال، پیدا شدن 5 بازیکن صغر سنی در تیم ایران و محرومیت دو ساله آنها و خلع تیم ایران از عنوان حاصل‌شده و تضییع حق حضور در جام جهانی از نوجوانان آن زمان و یک دوره محرومیت از حضور در پیکارهای آسیایی، کام‌ها را تلخ کرد.

این دوره، همه چیز با شیرینی سپری شد و فدراسیون فوتبال می‌تواند به خود ببالد که هم تلاش طولانی‌ موثری داشته و هم کادر فنی‌اش صلاحیت لازم را بروز داده‌‌اند.

حالا می‌توان صبر کرد و دید که گروه و روال و نگرش فعلی برای جام جهانی هم جواب می‌دهد یا خیر؛ اما با این که کلاس و توانایی تیم فعلی برای این جام اندک و ناکافی نشان می‌‌دهد، می‌توان اولین حضور در جام جهانی نوجوانان را به فال نیک گرفت و یک فتح باب دانست و نکته و وسیله‌ای دلگرم‌کننده برای جوانان هم دانست که برای انجام کاری مشابه به عربستان سفر کرده‌اند. در هر حال، هرگز نباید ارزش کار اخیر نوجوانانمان را از ذهن‌ها زدود.

وصال روحانی