زندگی و دیگر هیچ‌

 من اگر بخواهم کودکی کیارستمی را هم تصور کنم او را با عینک آفتابی (یا فوتوکرومیک؟!)  تصور می‌کنم. این عینک آنقدر روی چشمان فیلمساز بوده که حالا جزیی از صورتش شده است! مثل ریش‌های مسعود کیمیایی یا موهای سفید جمشید مشایخی یا حتی مثل چاله زیر لب پرویز پرستویی! از شهرت عینک فیلمساز همین بس که به یاد بیاورید در فیلم آژانس شیشه‌ای وقتی حاتمی‌کیا خواست فیلمسازی را به عنوان نماد یک کارگردان جشنواره‌ای مثال بزند یک عینک آفتابی روی چشمان بازیگرش گذاشت تا همه بفهمند منظور حاتمی‌کیا از آن شخص چه کسی بوده است. همین «فیلمساز جشنواره‌ای» اتهامی بود که بعضی‌ها هنوز که هنوز است به او وارد می‌کنند. این که او به سینمای بدنه ضربه می‌زند، این که کیارستمی به مخاطب سینمای ایران هیچ اهمیتی نمی‌دهد و فیلم‌هایش را صرفا برای جشنواره‌های خارجی می‌سازد؛ اتهامی که کیارستمی آرام آرام با فیلم‌ها و آثار خوبش توانست خودش را از آن مبرا کند. خود کیارستمی در حاشیه جشنواره بین‌المللی سینما حقیقت در یکی از شلوغ‌ترین روزهایش از این اتهام دفاع کرد: «اگر سینمای بدنه وجود نداشت، اصلا سینمای جشنواره‌ای نمی‌توانست خلق شود. سینمای بدنه نانخور دارد. از کنار آن زندگی خیلی‌ها می‌چرخد، پس با بی‌احترامی نمی‌توان با آن برخورد کرد. مردم به سرگرمی احتیاج دارند و سینمای بدنه این را تامین می‌کند. سینمای جشنواره‌ای را هم باید تعریف کرد. من به عنوان متهم ردیف اول می‌دانم که در جشنواره‌های جهانی فیلم‌هایم را انتخاب می‌کنند که توفیق عمومی ندارد و احتیاج به کمک دارند. جشنواره‌ها از سینمایی متفاوت با بدنه حمایت می‌کنند، چه سوءاستفاده‌ای ممکن است از سینمای بدنه‌ای بشود و سینمای جشنواره‌ای چه مشکلی می‌تواند برای بدنه ایجاد بکند؟»

البته بماند که هر چه قدر کارشناسان و منتقدان با فیلم جدید کیارستمی (‌شیرین) مهربانانه برخورد کردند اما تماشاگران ونیزی کلی این فیلم را کسالت آور دانستند . این اعتراضات را هم همگی روی تابلویی با نام «پول بلیت ما را برگردانید» که بیرون از محل نمایش فیلم نصب شده است ، نوشتند . بیچاره کیارستمی که باید قیمت یورو هم دستش باشد که پول این همه تماشاگر را بدهد!

کیارستمی 68 ساله در سال 1997 توانست با فیلم «طعم گیلاس» معتبرترین جایزه سینمای ایران را کسب کند، هرچند آن زمان هم مصادف شده بود با دوم خرداد 76 و جایزه معتبر او در هیاهوی انتخابات ریاست‌جمهوری دیده نشد، اما حالا در جشنواره معتبر دیگری که این روزها در ونیز ایتالیا برپاست جایزه «افتخار فیلمساز» را دریافت کرد که به استادان بزرگ سینمای جهان اختصاص دارد.