شبیه سازی درمانی یا شبیه سازی ماجراجویانه؛

واقعیت این است که دانشمندان زیاد وقت خود را برای مخالفت با گروهی که ادعا می کنند اولین انسان شبیه سازی شده را ساخته اند ، صرف نکردند

کد خبر: ۱۹۸۰۷

؛ البته این فقط به دلیل نداشتن توانایی شرکت کلوناید در اثبات ادعاهایش مبنی بر تولد اولین انسان شبیه سازی شده نیست . دلیل اصلی این است که شبیه سازی از نظر دانشمندان 2معنی دارد و تمام نگرانی آنها این است که مردم متوجه تفاوت مفهوم شبیه سازی از نظر دانشمندان و از نظر گروه هایی مثل کلوناید نشوند. آنچه که دانشمندان واقعی وقت خود را صرف آن می کنند، شبیه سازی برای رسیدن به هدف درمان بیماران است . روشی که در آن می توان سلولهایی برای مبتلایان به بیماری های مرگبار ساخت . سلولهایی که دیگر از سوی بدن فرد بیمار مورد تهاجم و در نتیجه رد پیوند قرار نمی گیرند، چرا که از نظر ژنتیکی کاملا شبیه سلولهای خود فرد هستند. درواقع دانشمندان تصمیم دارند با این روش جدید به درمان بیماران نیازمند بپردازند نه این که انسان جدیدی بسازند؛ کاری که کلوناید ادعای انجام آن را کرده است ، شبیه سازی برای تولید مثل است که باعث تولد انسان دیگری می شود، ولی هیچ نقشی در درمان بیماری ها ندارد. شاید دانشمندان واقعی از تمام مردم عاجزانه درخواست می کنند که آنها را به چشم کسانی که هدفی جز ساختن کارخانه ای برای تولید انسان های شبیه هم ندارند، نگاه نکنند و شاید به همین دلیل است که دکتر آلبرت تیچ ، رئیس برنامه ها و سیاستگذاری علمی در مرکز پیشرفت علم امریکا می گوید: حتی یک واکنش کوچک در برابر ادعایی که کلوناید در شبیه سازی انسان کرده است ، می تواند تحقیقات پزشکی و علمی را برای درمان بیماران سالها به تعویق بیندازد. ممکن است مردم با توجه به اطلاعاتی که از این موضوع به گوش آنها رسیده فکر کنند که دانشمندان با این روش بتوانند 1یا 2بیماری را درمان کنند، اما این طور نیست ! مشکلی که بر سر راه دانشمندان وجود دارد، این است که تبلیغ درباره کاری که انجام می دهند و روشن کردن اهداف این کار برای عموم بسیار مشکل است . با وجود پیش بینی های خوشبینانه ای که درباره درمان برخی بیماری ها وجود دارد؛ اما وقتی که از بیشتر محققان درباره شبیه سازی درمانی سوال می شود، اقرار می کنند که هنوز رسیدن به آن اهداف بیشتر شبیه رویاست تا واقعیت ؛ ولی در عین حال نباید فراموش کرد که بسیاری از واقعیت های دنیای امروز هم ، روزگاری ، بیش از یک رویا نبوده اند. می توان روزی را تصور کرد که شبیه سازی درمانی پیشرفت کرده است و دانشمندان چند سلول از بدن یک فرد را که مبتلا به یک بیماری مثل دیابت است ، می گیرند و از آن برای ساخت یک سلول تخم استفاده می کنند. اگر این سلول تخم در رحم یک زن کاشته شود، می تواند به فردی با همان خصوصیات ژنتیکی فرد بیمار تبدیل شود. (شبیه کاری که کلوناید ادعای انجام آن را کرده است) ولی به جای این کار، آنها این سلولها را در آزمایشگاه برای حدودا 5روز رشد می دهند. در این مرحله ، در میان سلولهای رشد یافته ، سلولهایی به نام سلولهای بنیادی وجود دارند که می توانند به هر یک از ارگان های بدن تمایز پیدا کنند. در فردی که مثلا مبتلا به دیابت است ، دانشمندان خواهند توانست به کمک یک ماده شیمیایی که هنوز موفق به کشف آن نشده اند این سلولها را به سلولهای جزیره ای پانکراس تبدیل کنند که می تواند در بدن فرد بیمار جایگزین شده و باعث بهبود بیماری شود. دانشمندان هنوز حتی موفق به ایجاد سلول تخم اولیه هم نشده اند و همه تلاشهای صورت گرفته تاکنون با شکست مواجه شده اند؛ چون سلول ساخته شده ، بلافاصله بعد از تشکیل ، از میان رفته است . مشکل فقط در ایجاد سلول تخم نیست . مشکل دیگری هم که بر سر راه دانشمندان وجود دارد، جدا کردن سلول مورد نظر از سلول تخم و رشد دادن آن است . دکتر شولتز، بیولوژیست دانشگاه پنسیلوانیا، می گوید: حتی اگر سلول تخم شبیه سازی شده را آماده در اختیار ما بگذارند، جدا کردن سلولهای خاص و مورد نظر کار کوچکی نیست و خودش مشکل بزرگی محسوب می شود که باید آن را حل کرد. دکتر روبرت لانز، دانشمندی در مرکز فناوری سلولی که خودش هم در زمینه شبیه سازی مطالعاتی انجام داده و تجربه دارد، با این موضوع که جدا کردن سلولهای بنیادی کار مشکلی است ، موافق است و می گوید: من افرادی را می شناسم که روی ده ها سلول جنینی کار کرده اند تا بتوانند سلولهای بنیادی را جدا کنند؛ ولی موفق نشده اند اما تحقیقات راجع به حیوانات به کجا رسیده است؛ آیا دانشمندان توانسته اند سلولهای بنیادی را مثلا از سلول تخم موش جدا کنند و از آن برای درمان بیماری در موشها استفاده کنند؛ هنوز نه ! پرسشها همچنان باقی است . این که چگونه می توان سلولهای بنیادی را وادار کرد که به نوعی سلول که مورد نیاز ماست ، تبدیل شوند و بعد این که این سلولهای تولید شده را چگونه وادار کنیم که درست کار کنند، همه اینها مسائلی هستند که حل نشده اند. مثلا اگر سلولهای جزیره ای پانکراس را درست کرده و وارد بدن فرد کردیم ، چطور آنها را کنترل کنیم که درست کار کنند و بیش از اندازه انسولین ترشح نکنند؛ سالها زمان و مقدار زیادی هزینه لازم است تا شبیه سازی درمانی بتواند شانسی برای پیشرفت داشته باشد. دکتر شاتنر می گوید: امکان تحقق تمام قولها در آینده ای بسیار دور وجود دارد و شبیه سازی درمانی هنوز در اولین مرحله یعنی تولید سلول تخم از سلولهای فرد بیمار است .