خیابان کم نیست رفت وآمد حساب و کتاب ندارد

خیابان ها راه بندان است . تهرانی ها میان بیش از 2میلیون و نیم خودرو گیر افتاده اند و برای خروج از این ازدحام ، راهی جز تغییر شکل خیابان ها نمی یابند.کارشناسان ترافیک هم به این شهرلاعلاج فقط مسکن تزریق می کنند. در این شرایط ، آنها تنها

کد خبر: ۱۸۱۳۵

گاهی اوقات می توانند وضعیت «بدتر» را به «بد» تغییر دهند. مسافران دایمی خیابان های اصلی شهر، حتما دیده اند که چهره خیابان های شلوغ ، زیر بارسنگین ترافیک ، روز به روز عوض می شود. در خیابان های بی شکل ، همه چیزها بسرعت جا خالی می کنند؛ گارد ریل های کنار خیابان ، جدولها، خطوط ویژه اتوبوس و...حتی ساختمان ها هم عقب می روند تا آدمها بتوانند سوار بر خودروهای شخصی شان در عرصه ای گسترده تر از میان آنها عبور کنند. بعضی از مسافران شهری به امید بهبود وضعیت ، به این تغییرات یکشبه امید می بندند؛ اما برای آنها که سالهاست روزی 2ساعت و نیم از وقت خود را برای رفت و آمد به این خیابان ها اختصاص می دهند، هیچ جای امیدواری نیست . روزهای شلوغ برای خیابان ها تکرار می شوند. درست مثل خودروهای تکراری که عابران همیشگی آنها شده اند. در حالی که شهرهای بزرگ دنیا توانسته اند با دارا بودن خیابان هایی کمتر از ما، با خودروهای بیشتری کنار بیایند. با هجوم روزافزون خودروها به خیابان های شهرهای بزرگ از جمله تهران ، برنامه ریزان شهری ما برای جا دادن این حجم زیاد خودرو، تنها به ساده اندیشانه ترین راه متوسل می شوند؛ تعریض خیابان ها، بلوارسازی ها و به طور کلی گسترش شبکه حمل و نقل شهری . مسوولان شهرداری و راهنمایی و رانندگی ، تغییرات جزیی تری نیز برای کاهش مشکل ترافیک در برنامه هایشان دارند که معمولا براساس آزمون و خطا صورت می گیرد و از آن جمله می توان به خط کشی ، نصب تابلو و چراغ راهنمایی اشاره کرد. مهندس ابوالفتح سپانلو، معمار و شهرساز، ضمن تاکید بر این که برای مشکل ترافیک باید راه حل بنیانی پیدا کرد، می گوید: به عنوان مثال ، اگر ایجاد تغییر در یک چهارراه بدون در نظر گرفتن تمام جوانب صورت گیرد و تاثیر ایجاد تغییرات روی یک چهارراه بر چهارراه های بعدی بررسی نشود، مشکلات انتقال می یابد. این تغییر و تبدیل های سریع در فضاهای شهری و عوض کردن گاه به گاه تصمیمات برنامه ریزان شهری و تعویض امکانات شهری در خیابان ها به دلیل به شکست انجامیدن تجربه هایی که بررسی دقیقی روی آنها صورت نگرفته است ، وقت و هزینه بسیاری را به شهر تحمیل می کند.شاید اگر این امکانات برای پیشبرد یک برنامه ریزی اصولی در مورد ترافیک شهرها صرف می شد، راه رسیدن به نتیجه مطلوب را هموارتر می دیدیم . عریض کردن خیابان ها نیز از راه حل هایی است که با صرف هزینه هایی بسیار بیشتر انجام می گیرد. کارشناسان ترافیک ، معیار مناسب بودن عرض خیابان را به این صورت می دانند که کسی که در طرف دیگر خیابان ایستاده ، قابل دیدن و شناسایی باشد و افراد مسن و کودکان نیز بتوانند براحتی از عرض آن عبور کنند. عرض خیابان نباید آنقدر زیاد باشد که هر لحظه خطر تصادف با خودروها وجود داشته باشد.یک سامانه حمل ونقل باید از تنوع گزینه ها از جمله محل عبور پیاده ، دوچرخه ، موتورسیکلت ، حمل ونقل عمومی (ریلی و اتوبوسی) و خودرو شخصی بهره مند باشد. مهندس سپانلو در این رابطه می گوید: بخش بزرگی از سفرهای شهری می تواند به صورت پیاده انجام شود؛ ولی ما یک پیاده رو سالم نداریم که در آن راه برویم یا در همه جای دنیا دانش آموزان برای رفتن به مدرسه از رورویک و اسکیت استفاده می کنند و دلیلی برای استفاده پدر و مادر از خودرو شخصی برای رساندن بچه ها به مدرسه وجود ندارد، ولی ما این امکانات را نیز از مردم گرفته ایم . وی ادامه می دهد: مساله دیگر این که حمل ونقل شهری باید به وسیله وسایل عمومی که حجم کمتری از خیابان را اشغال کرده اند و افراد بیشتری را جابه جا می کنند، صورت گیرد. دلیل این امر هم روشن است ؛ بالا بردن آگاهانه تقاضا برای خرید خودرو، و بنظر می رسد این برنامه یک نوع تقسیم کار جهانی است که در ایران اجرا می شود. احترام قایل شدن مردم به مقررات راهنمایی و رانندگی نیز دلیل مهمی برای به کار بردن این گونه سیاست های کوتاه مدتی است که مسوولان امر ترافیک شهرها از روی اجبار به آنها تن می دهند. اکنون اختلاط سواره و پیاده ، یکی از مشکلات بزرگ ترافیک ماست که با کشیدن نرده کنار خیابان هایی که عابران باید با استفاده از پل عابر پیاده از عرض آنها عبور کنند یا اقداماتی از این دست ، حل نمی شود. برای رفع مشکلات ، باید در کنار تغییرات فیزیکی ، فرهنگ سازی نیز صورت گیرد.