10 بازیکن برتر فرگوسن‌

فرگوسن قدیمی‌ترین مربی در میان مربیان تیم‌های جهان است. در این مطلب که به قلم گیل گیلسپی نگاشته شده بهترین‌های منچستر یونایتد در زمان فرگوسن از دیدگاه این نویسنده سایت گل مورد بررسی قرار می‌گیرد.

بتازگی فرگوسن در جواب به سوالی راجع به بهترین و موثرترین شاگردانش طی این سال‌ها، از پل اسکولز، رایان گیگز، گری نویل، روی کین، برایان مک کلر و دنیس اروین نام برده است.اما این یک حقیقت است که قرار گرفتن گیگز و اسکولز در رده اول و دوم ده بازیکن برتر، نمی‌تواند چندان واقعی باشد. باید اذعان کرد که انتخاب بهترین بازیکنان این باشگاه در سال‌های اخیر کاری آسان نیست، اما اگر بخواهیم این کار را انجام دهیم، نمی‌توانیم این بازیکنان را در فهرست 10 بازیکن برتر این باشگاه طی این سال‌ها قرار دهیم:

گری نویل: او یک حرفه‌ای قابل تقدیر است اما یک بازیکن بزرگ نیست او در دفاع خوب است هرچند که کم‌اشتباه نمی‌‌کند، اما مشکل اصلی او در هجوم است که به بازیکنی معمولی مبدل می‌شود.

اوله گنار سولشر: او کسی است که با صبوری بسیار 11 فصل در اولدترافورد بود و در اکثر این فصول روی نیمکت نشست. با وجود گل‌های باارزشی که زد، هرگز یک بازیکن کلاس جهانی نبود.

استیو بروس و گری پالیستر: آنها مدافعانی قدرتمند و توانا بودند، اما در مقایسه با بازیکنان برتر بوضوح در سطح پایین‌تری قرار می‌گیرند.

یاپ استم: او در زمان حضورش در اولدترافورد بهترین مدافع میانی لیگ برتر بود، اما بعد از 3 سال فرگوسن او را از تیم بیرون انداخت.

ریو فردیناند: وی نیز مدافعی مستحکم و پرقدرت است، اما هر چند بازی یک بار تمرکزش را از دست می‌دهد و مرتکب اشتباه می‌شود.

پل مک گراث: او بهترین مدافع ایرلندی تاریخ است، ولی برای قرار گرفتن در جمع بهترین‌ها به اندازه کافی خوب نیست. او خیلی شبیه پسر نلسون ماندلاست.

به این جمع باید پل اینس، تدی شرینگام، نیکی بات، نمانیا ویدیچ و کارلوس توس را نیز اضافه کنیم. اما بی‌گمان با استعدادترین بازیکنی که نمی‌توانیم در فهرست 10 بازیکن برتر نامش را قرار دهیم، وین رونی است. از زمان شروع کارش در لیگ برتر مشخص بود که او بازیکن ویژه‌ای است. رونی با بازیکنان انگلیسی تفاوت آشکاری داشت. وی هنوز هم تنها بازیکن تیم ملی انگلیس است که می‌تواند با بیرون پایش هم به توپ ضربه بزند. او مثل گسکوین نتوانسته تمام استعدادش را به نمایش بگذارد، حتی این هراس وجود دارد که مبادا دچار افت شود. خود او هم معتقد است قدرت عبور از مدافعین مقابلش را تا حدودی از دست داده است. رونی در بازی‌های مهم نظیر بازی نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان برابر میلان نتوانست تاثیرگذاری‌اش را ثابت کند.آنچه در پی می‌آید برترین بازیکنانی است که زیر نظر فرگوسن طی 21 سال اخیر بازی کرده‌اند. ترتیب‌بندی هم براساس تاثیرگذاری و سطح کیفی بازیکنان است.

اریک کانتونا‏

او را پادشاه اریک می‌نامیدند. روی کین می‌گوید: او آمده بود که شماره یک باشد. کانتونا در سال 1992 از لیدزیونایتد به اولدترافورد پیوست. او در منچستریونایتد به بازیکن دیگری تبدیل شد که متفاوت تمرین می‌کرد، متفاوت بازی می‌کرد و حتی متفاوت زندگی می‌کرد.
جورج بست، بزرگترین بازیکنی که تا به حال پیراهن قرمز منچستریونایتد را پوشیده یک بار گفت: حاضرم همه چیزم را بدهم تا برای یک بار هم که شده در کنار اریک در اولدترافورد بازی کنم.

روی کین‌

مثل کانتونا، روی کین هم به کلی جادویی بود و مثل وی یک فوتبالیست معمولی نبود. کین باهوش بود و کسی بود که خصوصیات رهبری یک تیم را داشت. او می‌توانست بازیکنان دیگر را هدایت کند و با قدرتش کاری کند که بازی به همان راهی برود که خودش می‌خواست. چه کسی می‌تواند نقش برجسته او در دیدار نیمه نهایی لیگ قهرمانان در سال 1999 برابر یوونتوس را فراموش کند. او کسی بود که باعث شد من‌یونایتد دو گل خورده را جبران کند و بازی را ببرد.

پیتر اشمایکل‌

دروازه‌بانی فوق‌العاده که پیراهن سایز XXXL می‌پوشید. تا قبل از او هیچ دروازه‌بان دیگری تا این اندازه بر محوطه جریمه احاطه نداشت. آمادگی بدنی او و فیزیک ویژه‌اش از او یک شوت‌گیر بی‌همتا ساخته بود. در سال 2001 اشمایکل در یک همه‌پرسی که از سوی رویترز ترتیب داده شده بود و آراء 200 هزار نفر را در بر می‌گرفت بهترین دروازه‌بان تمام دوران لقب گرفت. او در هر فصلی که در اولدترافورد پشت سر گذاشت حداقل 12 امتیاز برای تیمش زنده کرد.

برایان رابسون‌

قبل از روی کین، برایان رابسون کلید موفقیت شیاطین سرخ بود. او برای 12 سال رهبر بازی منچستریونایتد بود و او را به بازیکنی تبدیل کرد که طولانی‌ترین دوره کاپیتانی این تیم را داشته است. اگر به دهه 80 برگردید، متوجه می‌شوید که مردم، منچستریونایتد را تیمی یک‌نفره می‌دانستند و آن یک نفر برایان بود.

تکل‌های او با زمان‌سنجی فوق‌العاده‌ای همراه بود. او خیلی راحت وارد محوطه جریمه حریفان می‌شد و در مرکز اندیشه‌های فرگوسن بود. بقیه بازیکنان همواره در انتظار حرکات ویران‌کننده او بودند تا خود را در موقعیت گلزنی ببینند. او در همان زمان هم یک‌هافبک مدرن بود.

پل اسکولز

گرچه او در اولدهم ساخته شد، اما بقیه دوران ورزشی‌اش را در اولدترافورد پشت سر گذاشت. اسکولز قد بلندی ندارد، بسیار ساکت به نظر می‌رسد، اما اکنون یکی از قدیمی‌ترین بازیکنان منچستریونایتد است. او با هوش است، پاس‌های ساده اما موثری می‌دهد و با شوت‌های غافلگیرکننده‌اش بیش از یک دهه در ترکیب اصلی منچستریونایتد بازی می‌کند. اگر می‌توانست قدرت تکل‌زنی‌اش را بالا ببرد به یکی از بهترین‌هافبک‌های اروپا تبدیل می‌شد.

رود فان نیستلروی‌

روتگروس یوهانس مارتینیوس فان نیستلروی نام کامل اوست! یکی از دلایلی که فرگوسن اینقدر طولانی در منچستر یونایتد حضور دارد، سلیقه خوبش در انتخاب مهاجم است. فان نیستلروی برخلاف اندی کول، دوایت یورک، اوله گنار سولشر و لویی ساها، یک مهاجم کلاس بین‌المللی بود. این هلندی در حالی که 150 بازی بیشتر برای قرمزهای اولدترافورد انجام نداد، ‌98 گل به ثمر رساند تا یک رکورد خیره‌کننده از خود بر جای گذارد. او مرد محوطه 6 قدم لقب گرفته بود، چون همیشه در وقت مناسب در جای مناسب بود. او در رئال مادرید هم به پیشرفتش ادامه داد.

کریستیانو رونالدو

بسیار مشکل است که در کل تاریخ لیگ برتر، بازیکنی را بیابید که در طول یک فصل تاثیرگذارتر از کریس رونالدوی این فصل باشد. او در 25 بازی 25 گل زده است و این گونه به نظر می‌رسد کسی پیدا نمی‌شود که بتواند او را متوقف کند. او دریبل‌های بی‌حاصل فصل اول حضورش در منچستر را به دریبل‌های موثر مبدل کرده و کاری کرده که همه از خود بپرسند: بدون رونالدو، منچستر یونایتد چه کار می‌کرد؟ او بی‌گمان یکی از بهترین بازیکنان حال حاضر جهان است.

رایان گیگز‏

یک هافبک چپ‌ تکنیکی که در 10 سال گذشته از عوامل اصلی پابرجا بودن سلطه منچستر یونایتد بر رقبا بوده است. او به عدد قابل ملاحظه 636 بازی برای این تیم محبوب رسیده است. گیگز معمولا در فرم مطلوب است و همیشه بازیکن سریعی بوده است. وی کسی است که همواره می‌توان به حرکاتش اطمینان داشت.

دیوید بکام‌

با وجود انتقالش به رئال مادرید و سپس به لوس‌آنجلس گلکسی و مسائل تبلیغاتی و پرسروصدایی که اطراف او بوده، نمی‌‌توان فراموش کرد که او برای منچستر یونایتد چقدر خوب بازی می‌کرد. وی 2 بار نفر دوم رده‌بندی بهترین بازیکن سال از سوی فیفا شد. بکام، کمبود سرعت و توان تکنیکی‌اش را با ضربات آزاد و سانترهای دقیق و کشنده‌اش جبران کرده است. بکام اغلب اوقات یک بازیکن صددرصد بوده؛ اما اگر می‌توانست کمی از وقتی را که صرف شرکت در آگهی‌های تبلیغاتی کرده، صرف فوتبال می‌کرد، بازیکن بهتری می‌شد.

مارک هیوز

او به طور طبیعی بالاتنه قدرتمندی داشت و شوت‌های مرگباری می‌زد و همواره آمار گلزنی خوبی داشت. هیوز استاد زدن ضربات والی یا سرضرب بود. اسپارکی 164 گل در 453 بازی به ثمر رساند. این ولزی موفق بعدها با مربیگری بلکبرن به عنوان بهترین مربی جوان جزیره دست یافت.

مترجم : مزدک میرزایی
منبع: فوریه 2008