زن و مقاومت؛ بازخوانی یک گفتمان مغفول

در منظومه مقاومت، نقش زن چندلایه و پیچیده است. او نه تنها در میدان عمل، بلکه در عرصه شکل‌گیری اراده و باور، جایگاهی کلیدی دارد. خانواده به عنوان نخستین بستر اجتماعی، محلی است که بذر مقاومت کاشته می‌شود. این بذر، از طریق تربیت، الگو‌سازی و انتقال ارزش‌ها، به نسل‌های بعد منتقل می‌گردد.

تجربه زنان در غزه، لبنان و سایر جبهه‌های مقاومت نشان می‌دهد که بازتعریف روایت‌های مربوط به نقش زن، یکی از عرصه‌های اصلی نبرد نرم است. دشمن با درک راهبردی از اهمیت این نقش، به صورت سازمان‌یافته برای تغییر هویت و معنای زن در این منظومه تلاش می‌کند. هدف این تلاش‌ها، بازنشانی نقش زن در چارچوب‌هایی است که با اصل «زوجیت» و «تقسیم کار طبیعی» در تضاد قرار دارد.

از منظر قرآنی، هر کنش انسانی – چه در میدان جنگ و چه در عرصه فرهنگ – می‌تواند در مسیر حق یا باطل قرار گیرد. در این چارچوب، مقاومت زنانه نه صرفاً به حضور فیزیکی در میدان، بلکه به مدیریت بحران‌ها، ایجاد امید، و تثبیت ارزش‌ها در قلب و ذهن جامعه گره خورده است.

زنِ مقاوم، «مرآت» است؛ آینه‌ای که ارزش‌ها و اهداف مقاومت را بازتاب می‌دهد، و «مره» است؛ موتور حرکت و پایداری جامعه. چنین نقشی، نه یک وظیفه تحمیلی، بلکه بخشی از هویت اصیل زن در گفتمان مقاومت است.