کودکان و نوجوانان قربانی بازی‌های خطرناک آنلاین

این تحول، بسیاری از والدین و مربیان را با نگرانی‌های عمیق روبه‌رو کرده است، اما رویکردهای سنتی مبتنی بر منع و محدودیت مطلق، در برابر این پدیده فراگیر، کارایی خود را از دست داده‌اند. زمان آن رسیده که پارادایم خود را تغییر دهیم و از تقابل با بازی‌ها، به سمت درک، همراهی و هدایت هوشمندانه فرزندان‌مان حرکت کنیم.
   
​​​​​​​شناخت انگیزه، کلید مدیریت رفتار
اولین و بزرگ‌ترین اشتباه در مواجهه با علاقه شدید فرزندان به بازی، برچسب‌زدن‌های کلی و قضاوت‌های شتاب‌زده است. به‌جای آن‌که بپرسیم «چگونه بازی را متوقف کنیم؟»، باید بپرسیم «فرزند من در دنیای بازی به دنبال چه چیزی است؟». آیا او یک کاوشگر است که از کشف دنیاهای جدید لذت می‌برد؟ آیا یک استراتژیست است که به‌دنبال پیروزی و رقابت است؟ یا شاید یک فرد اجتماعی است که بازی را محملی برای ارتباط و وقت‌گذرانی با دوستانش می‌بیند؟ درک این انگیزه‌های درونی، نقطه شروع هر راهکار مؤثری است. کودکی که برای تعامل با همسالان خود بازی می‌کند، با کودکی که به دنبال کسب دستاورد و ثبت رکورد است، نیازهای متفاوتی دارد. بنابراین، هرگونه تلاش برای معرفی فعالیت‌های جایگزین، بدون شناخت این نیازها و ارائه پاسخی متناسب به آنها، محکوم به شکست است. همراهی والدین، حتی با ورود به دنیای بازی فرزند و تجربه مشترک، می‌تواند اولین گام برای ایجاد یک پل ارتباطی و هدایت او به سمت تجربیات سالم‌تر باشد.
   
از نظارت بیرونی تا توانمندسازی درونی
بسیاری از خانواده‌ها به‌دنبال ابزارهای نظارتی و سیستم‌های رده‌بندی سنی هستند. اگرچه این ابزارها در جایگاه خود اهمیت دارند، اما در عمل با چالش‌های جدی مواجهند. سیستم‌های رده‌بندی داخلی به‌دلیل عدم یکپارچگی با پلتفرم‌های جهانی و نبود ضمانت اجرایی، اغلب نادیده گرفته می‌شوند. درنهایت،هیچ ابزارنظارتی نمی‌تواند جایگزین مهم‌ترین راهبرد، یعنی توانمندسازی خود نوجوان شود. هدف اصلی تربیت در عصر دیجیتال، پرورش نسلی است که توانایی تشخیص محتوای مناسب از نامناسب را داشته باشد و بتواند زمان و انرژی خود را به‌درستی مدیریت کند. این مهم از طریق گفت‌وگوی مستمر، آموزش سواد رسانه‌ای و تبیین منطقی دلایل انتخاب‌های درست محقق می‌شود. نقش والدین در این زمینه، نه در جایگاه پلیس، بلکه به‌عنوان راهنمایی آگاه و دلسوز تعریف می‌شود که با رفتار صحیح خود، بهترین الگو برای فرزندش است.
   
نقش نهادهای آموزشی: پذیرش واقعیت جدید
نظام آموزشی کشور نمی‌تواند در برابر این تحول عظیم،رویکردی منفعل یا انکارآمیز داشته باشد.مدارس، به‌عنوان دومین محیط تربیتی، موظفند این پدیده رابه رسمیت بشناسند و باگنجاندن مفاهیمی مانند «سواد دیجیتال» و «مدیریت خود در فضای مجازی» در برنامه‌های آموزشی، دانش‌آموزان را برای زندگی در این دنیای جدید آماده کنند.ایجاد یک حلقه ارتباطی مؤثر میان مدرسه و والدین از طریق برگزاری کارگاه‌های مشترک، می‌تواند به ایجاد یک رویکرد هماهنگ و یکپارچه منجر شود و از سردرگمی خانواده‌ها بکاهد. انکار واقعیت بازی‌های دیجیتال، تنها ما را از یافتن راه‌حل‌های مؤثر برای آینده‌ای که با متاورس و واقعیت مجازی عجین خواهد بود، دورتر می‌کند.