آماتورترین لیگ حرفه‌ای!

البته در ایران هم تفاوتی نیست بین تماشاگری که به ورزشگاه می‌رود یا از پای تلویزیون بازی تیم محبوبش را تماشا می‌کند. تنها تفاوت اصلی اینجاست که در ایران خبری از حظ بصری نیست و برای بیننده‌ای که هفته‌ها از تماشای رقابت‌های باشگاهی دور بوده هیچ لذتی وجود ندارد.
بحث اصلی، دور بودن از استانداردهای برگزاری یک لیگ حرفه‌ای است. فدراسیون فوتبال برای فریب افکار عمومی اقدام به تشکیل کارگروه آماده‌سازی ورزشگاه‌ها می‌کند، اما وقتی لیگ‌برتر شروع می‌شود، تازه متوجه می‌شویم که خروجی این کارگروه چیزی در حد صفر بوده است. دیدار افتتاحیه لیگ بیست و چهارم، گویای واقعیت فوتبال ایران است. قهرمان هفت فصل از هشت فصل اخیر لیگ‌برتر، ورزشگاهی برای میزبانی ندارد؛ قرمزها هم چاره‌ای ندارند جز این‌که برای میزبانی از ذوب‌آهن در هفته نخست ۳۰۰ کیلومتر با اتوبوس از شهر خارج شوند!نه این‌که فکر کنید شهر قدس یا ورزشگاه اراک، از یک شرایط استاندارد برای میزبانی برخوردار هستند. بازی پرسپولیس و ذوب‌آهن در شرایطی در ورزشگاه امام خمینی(ره) اراک برگزار شد که این ورزشگاه نه چمن مناسبی داشت و نه نور استانداردی برای میزبانی از یک دیدار فوتبال. اصحاب رسانه هم به شدت انتقاد داشتند از شرایط جایگاه خبرنگاران و البته توجیهات امیرحسین روشنک، رئیس کمیته برگزاری مسابقات لیگ‌برتر فوتبال ایران که در نوع خودش جالب بود. او پنجشنبه شب در جمع خبرنگاران گفت: اصلا قرار نبود این ورزشگاه برای میزبانی از هفته اول آماده شود و ما در دو، سه هفته نخست مشکلاتی در ورزشگاه‌های مختلف خواهیم داشت که سعی داریم برطرف شود.تقریبا از پنج ماه پیش همه می‌دانستیم فصل جدید لیگ برتر از اواخر مرداد آغاز می‌شود اما وقتی هیچ چیز سر جای خودش نباشد، نتیجه این می‌شود که لیگ شروع می‌شود بدون آن که ورزشگاه‌ها آماده میزبانی از رقابت‌ها باشند. دو هفته پیش وقتی سپاهان در بدترین وضعیت چمن ورزشگاه نقش‌جهان، مغلوب شباب الاهلی امارات شد و شانس حضور در لیگ نخبگان را از دست داد، همه فهمیدند در فوتبال ایران کسی به دنبال استانداردسازی نیست. انگار همه حواس‌ها پی حق دلالی‌های فصل نقل و انتقالات است تا توجه به زیر ساخت‌ها. مگر می‌شود باشگاهی به بزرگی سپاهان که سالانه ۵۰۰ میلیارد تومان پول هزینه می‌کند، نداند چمن ورزشگاه خانگی‌اش در بدترین وضعیت قرار دارد؟ 
 
اثرات منفی چمن بد
اثرات زمین‌های غیراستاندارد فوتبال ایران آن‌قدر زیاد است که می‌توان آنها را دسته‌بندی کرد.

۱- نخستین اثر بد و منفی این زمین‌های چمن این است که ضریب مصدومیت بازیکنان بالاتر می‌رود و واقعا چه چیزی بدتر از این برای باشگاه‌های لیگ برتری که قراردادهای چندین میلیاردی و خارج از سقف و بالای سقف و بیشتر از محدوده بسته‌اند و کلی تلاش‌های زیرمیزی کرده‌اند. این‌طور بگوییم بهتر است که پاره شدن رباط صلیبی، تاندون و شکستگی سابق پا روی این زمین‌های بی‌کیفیت برابر است با از بین رفتن ۲۰ الی ۴۰ میلیارد تومان.

۲- چمن غیراستاندارد کیفیت لیگ را هم پایین می‌آورد. البته همین‌طور در حالت عادی تیم‌های لیگ برتری از نمایش یک فوتبال زیبا و دل‌انگیز عاجز هستند چه برسد به این‌که قرار باشد روی یک زمین ناهموار و پر از چاله هم به میدان بروند، آنگاه همه چیز دست به دست هم می‌دهد تا فوتبالی ملال‌آور و پر از بهانه ببینیم.

۳- بحث بسیار مهم دیگر آبرو و اعتبار ایران در سطح بین‌المللی است. تیم‌ها قرار است در لیگ قهرمانان آسیا پذیرای رقبای خارجی خود باشند. در زمان حضور النصر در ایران چقدر کیفیت زمین چمن آزادی به سخره گرفته شد. قرار است همان داستان مو به مو تکرار شود. هیچ چیز بی کم و کاست نخواهد بود و شاید اصلا چیزهای خیلی بیشتری نسبت به فصل گذشته و فصل‌های گذشته هم داشته باشد.
 
صندلی بازی باشگاه‌ها
پرسپولیس ورزشگاه آلومینیوم اراک را برای میزبانی از بازی خود انتخاب می‌کند. استقلال برای میزبانی دست به دامن ورزشگاه شهر قدس می‌شود. سپاهان از ذوب‌آهن درخواست می‌کند تا اجازه دهد بازی‌های خانگی‌اش در فولادشهر برگزار شود و استقلال خوزستان هم از فولاد درخواست می‌کند بازی هفته اولش مقابل آلومینیوم اراک در ورزشگاه فولاد برگزار شود تا ببیند در ادامه چه پیش خواهد آمد! البته که اوضاع در سایر ورزشگاه ها هم چندان تعریفی ندارد. پنجشنبه شب مهدی تارتار، سرمربی گل‌گهر پس از باخت تیمش در انزلی گفت: «امیدوارم شرایط زمین‌های مسابقه که از فاکتورهای مهم زیبایی فوتبال هستند، بهتر شود. وقتی ورزشگاه نقش جهان یا سن سیروس را این گونه می‌بینیم، واقعا تاسف می‌خوریم. برای زیبایی فوتبال باید زمین مناسبی فراهم شود، اگر نه اصلا در فوتبال رشد نمی‌کنیم.»
این داستان غم‌انگیز آماتورترین لیگ حرفه‌ای دنیاست. لیگی که ۱۶ باشگاه آن سرجمع بیش از ۶۰۰۰ میلیارد تومان برای بسته شدن درهرفصل هزینه می‌کنند اماازکوچک‌ترین استانداردهای اصول حرفه‌ای فوتبال بی‌بهره‌اندو حتی زمین مناسبی برای تمرین یا میزبانی از بازی‌های خود ندارد.