چهار جنگ در 170 سال مردم افغانستان چند بار باید انگلیسی ها را اخراج کنند؛

چگونه این شکست خونین را می توان «جنگ خوب» نامید؛ اشغال افغانستان به وسیله غرب نه صلح به بار آورده و نه باعث توسعه شده بلکه خطر

کد خبر: ۱۴۶۹۰۹

تروریسم را بیشتر کرده است.
این روزها یافتن کسی که فاجعه عراق را تایید کند یا به آن علاقه مند باشد، کاری دشوار است اما جنگ افغانستان موضوع دیگری است.
این حمله و اشغالگری که جنگ جورج بوش را با تروریسم آغاز کرد ، هنوز مدافعان نیرومندی در کشورهای اشغالگر دارد.
مثل مقاله اخیر نیویورک تایمز درباره جنگ افغانستان با عنوان "جنگ خوبی" که هنوز می توان در آن به پیروزی رسید.
در حالی که نیروهای انگلیس از بصره عقب نشستند هیچ حرفی درباره خروج از کابل یا قندهار شنیده نمی شود.
برعکس ، در نظر است نیروهای انگلیس در افغانستان از 7 هزار نفر کنونی بیشتر شود و وزیران ، فرماندهان و مقامات انگلیسی در تمام تابستان این پیام را داده اند که انگلیس در افغانستان می ماند و حتی دیوید میلیباند وزیر خارجه تاکید کرد که این حضور طولانی مدت خواهد بود.
سر شرارد کوپر- کولز سفیر انگلیس در افغانستان اعلام کرد: "ما باید به حضور چند دهه ای فکر کنیم"، سرتیپ جان لوریمر فرمانده نظامیان انگلیس در استان هلمند تصور می کند اشغال نظامی افغانستان ممکن است بیش از اشغال 38 ساله ایرلند شمالی طول بکشد، و دس براون، وزیر دفاع چندی پیش تایید کرد دولت "تعهدی طولانی مدت" داده تا برای جلوگیری از تبدیل افغانستان به مرکز پرورش تروریست ها در این کشور بماند حتی اگر بپذیریم که دولت انگلیس برای کاهش نیروهایش در عراق به این پوشش سیاسی (افزایش نیرو در افغانستان) نیاز دارد و به آن متوسل شده همه این حرف ها اشتیاق دولت را به ادامه سیاست اشغال نامحدود افغانستان نشان می دهد ، سیاستی که دولت انگلیس برای در پیش گرفتن آن نیازی به مشورت با مردم انگلیس ندیده تا چه رسد به مردم افغانستان.
همه این ها به دنبال افزایش مشارکت انگلیس در جنگ افغانستان در سال گذشته است که جان رید وزیر دفاع وقت هزاران نیروی اضافی برای "کمک به بازسازی" به جنوب افغانستان فرستاد به این امید که نیروهای تازه نفس "بدون شلیک حتی یک گلوله" از آنجا خارج خواهند شد.
اما با شلیک 2 میلیون گلوله این ماموریت به اصطلاح حفظ صلح حالا یک جنگ تمام عیار علیه طالبان شده است که چتری برای ملی گراهای پشتون، جهادی ها و همه کسانی شده که مصمم هستند با اشغاگران خارجی بجنگند.
تلفات انگلیس و سایر نیروهای غربی- به شدت افزایش یافته و رسانه ها سعی می کنند با افسانه های دروغین درباره فداکاری های "پسران ما" در خط مقدم جبهه افکار عمومی ما را فریب دهند. وزیر دفاع با تکرار ادعاهای دروغین امریکایی ها در فاجعه عراق گفت:" نقطه عطفی" را در مبارزه انگلیس برای "آوردن ثبات" به افغانستان مشاهده می کند.
برای مردم افغان، 6 سال پس از این که وعده آزادی به آنان داده شد، زندگی روز به روز بدتر شده است. همچنان که کمیته بین المللی صلیب سرخ 3 ماه پیش گزارش داد اوضاع مردم بدتر شده و آنان از ناامنی و خشونت فزاینده در جنگی کثیف "به شدت و به حدی وحشتناک" رنج می برند.
جنگ در جنوب 80 هزار نفر را آواره کرده ونسبت تلفات مردم عادی در یک سال 2 برابر شده است تنها در ماه ژوئن نیروهای امریکایی و ناتو بیش از 200 افغانی را کشتند که به مراتب بیشتر از تلفات غیر نظامیان بر اثر حملات طالبان است.
وحشی گری بمباران های هوایی کورکورانه ارتش امریکا باعث تظاهرات خشونت آمیز ضد امریکایی و منجر به افزایش حمایت مردم از مبارزه مسلحانه طالبان شده است.
با توجه به شکست آشکار اشغالگری برای اعاده صلح و توسعه به افغانستان، معلوم نیست چرا هنوز بعضی ها آن را یک جنگ خوب جلوه می دهند اگرچه اکثریتی از مردم انگلیس، کانادا، ایتالیا و آلمان، می خواهند سربازان آنها به کشورشان باز گردند.
شاید بخشی از علت این ادعا این باشد که حمله به افغانستان در واکنش به حملات 11 سپتامبر شروع شد که بخشی از آن به وسیله القاعده مستقر در افغانستان هماهنگ شده بود و از حمایت نسبی سازمان ملل برخوردار بود ( اگرچه در قطعنامه های سازمان ملل هرگز به حمله به افغانستان اشاره نشد).
علاوه بر این باید به سابقه تجاوزگرانه و واپسگرایانه رژیم طالبان، و وحشت از این که شکست نظامی در افغانستان اعمال قدرت غرب را در آینده تضعیف خواهد کرد، اشاره کرد اما امریکا و متحدان آن با مداخله در یک طرف یک جنگ داخلی دارای منشا قومی برای سرنگون کردن طالبان - به جای مثلا حمله با نیروهای ویژه به القاعده - به جای دین سالارها به حمایت از جنگ سالارها برخواستند و تقریبا تمام کشور را به مجموعه ای از اقلیم های بی قانون و وحشی تبدیل کردند و به جای نابود کردن القاعده به آنان اجازه دادند به مناطق مرزی افغانستان، پاکستان و عراق مهاجرت کنند.
بن لادن که دستگیری او هدف اول حمله به افغانستان بود ، فرار کرد و آزادی محدود زنان و دختران در کابل و چند ناحیه شهری با افزایش خشونت و تجاوز علیه زنان خنثی شد.
سیاستمداران غربی دوست دارند ادعا کنند دولت افغانستان به وسیله مردم انتخاب شده است در حالی که انتخابات با تقلب و ارعاب گسترده همراه بود و جنگ سالاران هر چه خواستند در حوزه خود کردند و به احزاب سیاسی اجازه شرکت داده نشد.
در زندگی واقعی ، افغانستان اشغالی، همچنان که سازمان ملل سال گذشته هشدار داد ، کشوری شکست خورده است که 90 درصد تریاک جهان را تولید می کند و فساد و نا امنی جلوی بازسازی آن را گرفته است البته زمانی در دهه های 1970 و 1980 زنان و دختران افغانستان تشویق به رفتن به مدرسه و دانشگاه می شدند و زنان نیمی از معلمان و کارمندان دولت را تشکیل می دادند و دولت زمین را بین فقیران روستایی تقسیم کرد.
اما امریکا با صرف میلیاردها دلار در کودتایی در زمان جنگ سرد این کشور را نابود و زمینه پیدایی القاعده را فراهم ساخت. گوردون براون حالا ادعا می کند افغانستان "خط مقدم جنگ علیه تروریسم" است.
در واقع، کلید خطر القاعده در پاکستان و عربستان و رژیم های دیکتاتوری که غرب در آنجا از آنها حمایت می کند قرارداد در حالی که حمایت از القاعده با اشغال عراق، افغانستان و فلسطین افزایش می یابد.
انگلیس در حال حاضر چهارمین جنگ خود را در 170 سال گذشته در افغانستان پشت سر می گذارد و تا حالا باید آموخته باشد که از خارج و برخلاف اراده یک ملت نمی توان دولتی را به آن تحمیل کرد.
مجلس سنای افغانستان تابستان امسال خواهان تعیین تاریخ عقب نشینی نیروهای خارجی و مذاکره با طالبان، شد کاری که وزیر خارجه پاکستان هم ماه گذشته کرد.
تا وقتی که نیروهای خارجی در افغانستان باشند صلح و امنیت برقرار نخواهد شد و در هر راه حل فراگیری قطعا باید طالبان و نیروهای منطقه ای مانند ایران و پاکستان گنجانده شوند.
متاسفانه، سیاست ایجاب می کند تا قبل از پذیرش این نکته ساده، خون بسیار بیشتری از 2 طرف ریخته شود.