سادهترین راه برای فهم این موضوع هم مقایسه کیفی و البته قیمتی اینترنت در ایران با کشورهای منطقه است و نتایج این قیاس واقعیت تلخی را پیش روی ما میگذارد که در حالی ما اینترنت را بسیار گرانتر از کشورهای دیگر استفاده میکنیم که به لحاظ کیفی هم در ردههای پایینی جدول کیفیت اینترنت هستیم. گرانی اینترنت ماجرای مورد درخواست اپراتورها در پنجسال گذشته است، به این معنا که همه پنج سال گذشته اپراتورها درخواست افزایش تعرفهها را داشتند و درهمه این مدت هم با این درخواست مخالف شده است اما اپراتورها هم بیکار ننشستند و در برابر این عدم افزایش قیمت، ترفندهایی به کار بردند که برای شهروندان معنایی جز خرج بیشتر نداشته است و رایجترین این ترفندها حذف بستههای پرطرفدار مدتدار(شش ماهه و یکساله) و ارائه بستههای کوتاهمدت بوده است. حالا اما همان وضعیت هم با افزایش ۳۴درصدی قیمت روبهرو بوده درحالی که وعده افزایش سرعت اینترنت به آینده موکول شده است! همین تناقض هم جالب توجه است وبه نظر میرسد مورد توجه دولت هم قرار گرفته، چراکه همزمان با افزایش قیمت اینترنت وعده هدیه ۱۰گیگ اینترنت به مردم داده شد! به اعتقاد برخی از کارشناسان افزایش قیمت تعرفههای اینترنت به دلیل افزایش تورم، شاید چندان غیرمنطقی نباشد و اگر این اتفاق نمیافتاد ممکن بود اپراتورها از پس هزینه افزایش زیرساختها و نگهداری آنها بر نیایند. اما گلایه مردم و مصرف کنندگان به عنوان اصلیترین کاربران اینترنت این است که میگویند با محدودیتهایی که برای استفاده از شبکههای اجتماعی خارجی ایجاد شده، میزان مصرف حجم اینترنت افزایش پیدا کرده است. بنابراین گرانی اینترنت، درعمل بسیار بیشتر از ۳۴درصد است و کاربر مجبورمیشود زودتر اززمان معقول، بسته جدید بخرد.