مردم‌سالاری انقلابی | چرا انقلاب‌های رنگی در ایران شکست می‌خورد؟

یکی از مهمترین این تلاشها، پس از شکست اغتشاشات سال ۷۸، فتنهای انتخابلتی بود که در سال ۸۸ رقم خورد و برای هفتهها، خیابانهای تهران را به محل نزاع هواداران برخی نامزدها تبدیل کرد. این فتنه اما مانند درگیریهای خیابانی قبلی شکست خورد. پیش از اینها تنها چند سال پس از پیروزی انقلاب، در خرداد ۶۰ سرویسهای امنیتی غربی شکلی دیگر از براندازی نرم را با استفاده از ظرفیت منافقین تست کرده رودند که ناکام ماندند. سوال مهم اینجاست که چرا چنین ناآرامیهایی در ایران شکست میخورد و چرا غرب همچنان از این مدل برای تضعیف کشورمان بهره میبرد؟ آخرین نمونهاش، درگیریهای سال گذشته بود که بازهم ناکام ماند. برای پاسخ به این پرسش، باید به مدل مردمسالاری انقلابی در ایران اشاره کرد. در این مدل، انقلاب در حصار نهادهای رسمی محصور نبوده و مردم انقلابی، از انقلابشان دفاع میکنند. درست مانند آنچه در ۹ دی ۱۳۸۸ رخ داد و حضور میلیونی مردم در دفاع از جمهوری اسلامی، آبی بود بر آتش ۱۰ ماه فتنه خیابانی. در مردمسالاری انقلابی، مردم به امید دولتها و پس از رای دهی به نمایندگان خود در نهادهای مختلف خانه نشین نمیشوند. بلکه به طور مداوم در صحنه حاضرند و در دفاع از انقلاب اسلامی ملاحظات حزبی، سلیقهای، قومی و جنسیتی را در نظر نمیگیرند. در این مدل، مردم خود جواب اقلیتی که میخواهند با جنجال حرف خود را به کرسی بنشانند را میدهند. ناکارآمدی دموکراسیهای غربی در برابر انقلابهای مخملی آنجاست که مردم پس از انتخابات درنظر گرفته نمیشوند و به جای آنها نهادهای رسمی عمل میکنند. همین خانهنشینی مردم بود که کودتای ۲۸ مرداد علیه دولت ملی محمد مصدق را به نتیجه رساند و موجی از دگرگونیهای سیاسی را در کشورهای اقماری شوروی رقم زد. اما در ایران پس از انقلاب، نقش مردم محدود به انتخابات نیست و هرکجا که لازم باشد، مردم برای دفاع از انقلاب وارد عرصه شده و نمیگذارند رسانههای غربی دوگانه "مردم/حاکمیت" را شکل دهند. دوگانهای که در فتنه ۸۸ میرفت تبدیل به گسای ترمیم ناپذیر شود، اما حضور مردم در حماسه ۹ دی، این دسیسه را خنثی کرد و بار دیگر کارآمدی "مردمسالاری انقلابی" را به نمایش گذاشت.