بازگشت به سودای «معامله قرن»

این طرح بر مبنای تشویق ساکنان غزه برای خروج از این منطقه و سفر به دیگر کشورهاست و آن‌گونه که اسرائیل هیوم مدعی‌شده، قرار نیست، اجباری در کار باشد. آمریکا تلاش دارد این طرح را در میان کشورهای عربی ترویج دهد و آنها را به مشارکت فعال در آن ترغیب کند تا پوششی عربی برای تغییر بافت جمعیتی در نوار غزه که دارای جمعیتی حدود ۳/۲میلیون نفر است، بیابد در این رابطه نکاتی قابل تامل است:

۱- مدلی که آمریکایی‌ها و صهیونیست‌ها پیشنهاد داده‌اند، براساس معامله قرن است که در آن طرح نیز در ازای مشوق‌های اقتصادی به دنبال عادی‌سازی روابط فلسطینی‌ها با صهیونیست‌ها و پذیرش این رژیم به عنوان یک هژمون منطقه‌ای بودند که درنهایت طرح معامله قرن به سرانجام خاصی نرسید.

۲- در طرح معامله قرن یک طرحی در نظر گرفته بودند که فلسطینی‌ها یک زندگی مسالمت‌آمیز با صهیونیست‌ها داشته باشند. در همین طرح کوچ اجباری نیز همین مسأله مطرح شده که یا غزه به صورت مسالمت‌آمیز طرح‌های اسرائیل را بپذیرد یا چنانچه مخالفتی با این طرح‌ها دارد به سایر کشورها کوچ کنند.

۳- البته گزاره اول زندگی مسالمت‌آمیز تحت‌نظر صهیونیست‌ها، همان مدل کرانه باختری است که اکنون ملاحظه می‌شود فلسطینی‌ها هیچ امنیتی در این منطقه ندارند و علنا صهیونیست‌ها در مناطق مختلف کرانه باختری حضور دارند. همچنین مدل امنیتی آنها برای غزه براساس مدل کرانه باختری است و اصل سوم طرح گالانت مبنی بر اداره امنیتی غزه براساس همین مدل کوچ اجباری است. به این‌گونه که یا باید غزه توسط برخی کشورهای عربی اداره شود یا به یک طرف ثالث واگذار شود.

۴- نام بردن از چهار کشور ترکیه، مصر، عراق و یمن جای تامل دارد. کوچ مردم به ترکیه و عراق که علنا امکان‌پذیر نیست. تمرکز بیشتر روی مصر است. بحث یمن نیز از این جهت مطرح شده که برخی فلسطینی‌ها به مناطق‌جنوبی یمن منتقل شوند. در این میان، مصر گزینه اول است و اقدامات اسرائیل در بمباران منطقه‌جنوبی برای کوچ مردم از جنوب به مصر است.