زخم‌هایی از «آخوندهای درباری»

تذکر قرآن نسبت به بلعم باعورا و علمای یهود بیانگر اهمیت توجه به این دسته از علماست. با مطالعه تاریخ اسلام نیز به نقش پررنگ این دسته از عالمان، از بعد رحلت پیامبر که دست به تحریف سنت و مظلومیت امیرالمؤمنین و فتوا برای جنگ با نوه رسولا... و جعل احادیث برای حکومت طاغوتی بنیامیه و بنیعباس و برنامه مبارزاتی معصومان در برابر اهداف این دسته از علما پی خواهیم برد. انقلاب اسلامی نیز بهعنوان تنها حکومت شیعه بر مبنای ولایتفقیه بعد از غیبت کبری نیز از مصاف با علمایی که در لباس روحانیت در خدمت طاغوت بودهاند مستثنا نبوده است. اهمیت توجه به این قشر که در ادبیات امام و رهبری با عنوان «مقدسنماهای بیشعور» و «آخوندهای درباری» معرفی میشوند بهقدری است که امام در اواخر عمرشان رنجنامهای با عنوان منشور روحانیت منتشر کرده و این دسته از علما را بهعنوان بزرگترین عامل آسیب در پیشبرد اهداف اسلام معرفی میکنند. «آنقدر که اسلام از این مقدسین روحانینما ضربه خورده است، از هیچ قشر دیگر نخورده است و نمونه بارز آن مظلومیت و غربت امیرالمؤمنین علیهالسلام که در تاریخ روشن است.» منشور روحانیت در ادامه نیز امام، طلاب را نسبت به خطرات آنها متوجه کرده و آنها را مروج اسلام آمریکایی میداند. «طلاب عزیز لحظهای از فکر این مارهای خوشخطوخال کوتاهی نکنند. اینها مروج اسلام آمریکایی و دشمن... هستند.»/ منشور روحانیت بخشی از این هوشیاری نسبت به خطرات این قشر با آگاهی و مطالعه از پیشینه تاریخی آنها بهدست میآید. کتاب مصاف به قلم سیدمحمدمهدی دزفولی بهصورت مستند سه نفر از شخصیتهای معاصر انقلاب که روزی در جایگاه مرجعیت و قائممقام رهبری، مبانی ولایتفقیه را تدریس و روزی به عاملان کودتای نوژه و منتقدان به ولایتفقیه تبدیل شدهاند، پرداخته است. توجه در بُعد تاریخی به سیر سقوط کسانی که روزی در خدمت جبهه حق بودند و سرانجام از مسیر خودشان منحرف شدند، ما را به یکی از مهمترین اهداف تاریخخوانی که «عبرت» است، نزدیک میکند.