عوامل تأثیرگذار بر پیری پوست

تحقیقات به شناسایی مکانیسمهایی از پیری کمک کرده که میتوانند برای کند کردن یا بهتأخیرانداختن ظهور علائم قابل مشاهده پیری روی پوست مورد هدف قرار گیرند.به طور خلاصه باید گفت که پوست تحت فرآیند پیری پیچیدهای قرار میگیرد که ناشی از عوامل درونی(ژنتیکی، هورمونی، و تغییرات متابولیک سلولی) و عوامل بیرونی است که شامل تأثیرات محیطی (آلودگی، قرارگرفتن در معرض نور خورشید و آبوهوا) و همچنین سبکزندگی (سیگارکشیدن، رژیمغذایی، ورزش، استرس، خواب، قرارگرفتن در معرض مواد شیمیایی، تروما و آلودگیهوا) است. با افزایش سن، ترکیب چربی، میزان ترشح چربی پوست و pH تغییر میکند. اینها بر خشکی پوست، تکهتکه شدن کلاژن و کاهش مقدار کل کلاژن و الاستین و همچنین بر اکولوژی پوست تأثیر میگذارند و احتمالا میکروبیوم یا همان باکتریهای غیربیماریزای ساکن روی پوست را تغییر میدهند. مهمترین عامل پیری پوست از تضعیف سیستم آنتیاکسیدانی ناشی میشود. آسیب ناشی از گونههای فعال اکسیژن ثانویه براثر متابولیسم هوازی طبیعی و عوامل برونزا مانند پرتوی فرابنفش (عمدتا قرارگرفتن در معرض خورشید) به پیری سلولی یا آپوپتوز (مرگ سلولی) منجر میشود. میکروبیوم و پیری میکروبیوم پوست با سیستمایمنی بدن در تعامل است و ممکن است بر عملکرد آن تأثیر بگذارد. تغییرات در میکروبیوم پوست میتواند ناشی از کاهش تولید سبوم باشد که مادهای روغنی است که از پوست محافظت میکند. این کاهش بر اثر کمبود مقدار آب در پوست و اختلال عملکرد سیستمایمنی ایجاد میشود. مسیرهای باکتریایی مرتبط با پیری پوست با تولید سرامیدها، که لیپیدهایی هستند که سد طبیعی پوست را تشکیل میدهند و همچنین اسیدهای چرب و رنگدانهها مرتبط است. محققان دریافتند آنزیمهای باکتریایی، که در گلیکاسیون پروتئین دخیل هستند در پیری پوست نقش دارند. گلیکاسیون پروتئین در پوست زمانی اتفاق میافتد که قندها به پروتئینهایی مانند کلاژن و الاستین متصل شوند. تجمع گلیکاسیون کلاژن و الاستین میتواند به کاهش خاصیت ارتجاعی و افتادگی پوست منجر شود. مداخلات پروبیوتیکی با تغییر میکروبیوم و افزایش فعالیت آنتیاکسیدانی، بهبود هموستاز ایمنی، سرکوب التهاب مزمن، تنظیم رسوب چربی و متابولیسم و جلوگیری از مقاومت به انسولین، بر سلامت و پیری میزبان تأثیر میگذارد. پروبیوتیکها(باکتریهای زنده مفید) میتوانند pHاسیدی پوست را بازیابی کنند، استرس اکسیداتیو و پیری پوست را کاهش دهند و عملکرد سد پوست را بهبود بخشند. مداخلات احتمالی برای تعدیل سلامت پوست و پیرینقش میکروبیوم در پیری پوست، مفهوم جدیدی است. متخصصان معتقدند که پریبیوتیکها(فیبرها) و پروبیوتیکهای خوراکی و همچنین پریبیوتیکهای موضعی ممکن است با بهبود میکروبیوم پوست در بهبود علائم پیری نقش داشته باشند و چینوچروک، رنگدانههای مرتبط با افزایش سن و هیدراتاسیون پوست را بهبود بخشند. کاهش اثرات منفی عوامل موثر بر عملکرد طبیعی پوست، باید راهبرد آینده برای محافظت، پیشگیری و بهتاخیرانداختن پیری پوست همراه با حفظ شرایط پوستی سالم باشد.