ضرورت تعلیم موازین فرزندپروری

مثلا در گذشته پدر و مادرها، فرزندان را به نوعدوستی، انفال و گذشت ترغیب میکردند و با اقدامات عملی، مصرفگرایی را تقبیح و برای صرفهجویی ارزشگذاری میکردند. اکنون فضای عمومی حاکم بر خانوادهها متکی بر پرورش فرزندانی خودخواه و خودمحور است که بهشدت مصرفگرا هستند. اما چرا اینچنین شده و سبک فرزندپروری در خانواده ایرانی تا این حد متحول شده است؟ میتوان گفت دو علت اساسی در این موضوع نقش دارد که یکی به ساختار فکری والدین و دیگری به نظام آموزشی ما برمیگردد. ما میدانیم که برای فعالیت در هر حرفهای باید تخصص لازم را بیاموزیم، این در حالی است که وقتی جوانها ازدواج میکنند یا تصمیم به فرزندآوری میگیرند هیچ آموزش ویژهای دریافت نمیکنند و در نتیجه روشهای درست فرزندپروری را نمیآموزند و اینچنین میشود که بچهها تبدیل به موجودات وابسته، خودخواه و خودمحور میشوند که نحوه تعامل با جامعه را بلد نیستند. از سوی دیگر نظام آموزشی ما نیز در حوزه مهارتهای زندگی هیچ ورود مؤثری ندارد و موضوعاتی همچون آداب اجتماعی، آداب رفتار در خانواده و تعامل با دوستان را به افراد نمیآموزد. به این ترتیب بچههای ما نمیدانند که مثلا برای گرفتن حقشان باید چه کار کنند، آیا باید دعوا کنند یا کار را با گفتوگو و تعامل پیش ببرند، چون این وضعیت در سنین بالاتر نیز ادامه پیدا میکند بزرگسالان ما هم مثلا در قالب یک کارمند نمیدانند که با همکارانشان باید چطور رفتار کنند و آیا در پیش گرفتن سیستم برد ــ برد به مصلحت آنهاست یا دل بستن به رذایل اخلاقی همچون حسادت و زیرآب زدن برای رسیدن به مقصود. این درحالی است که در دین ما به ارتباطات انسانی توجه خاص شده و به کسی مومن گفته میشود که به خداوند ایمان دارد و در سختترین شرایط زندگی فقط به او ابراز نیاز میکند و برای حفظ شرایط خود را تنها نیازمند خداوند میبیند. بنابراین اگر فرزندپروری در خانوادهها براساس آموزههای دینی و اخلاقی باشد خروجی خانواده، افرادی مومن است که مهمترین دستاورد آنها سلامت روح است که مهمترین نشانه آن داشتن آرامش در زندگی است. لازم است که این موضوعات به خانوادهها تعلیم داده شود و راههای رسیدن به آموزش حقیقی به آنها آموخته شود تا در نتیجه فرزندانی از دل خانوادهها بیرون بیاید که افرادی با سلامت روح و روان و آراسته به اخلاقص حسنه هستند. روزنامه جام جم