هنگام رفتن به میدان فرارسیده

تعطیلی رویدادهای موسیقی در کشورمان به مرز پنج ماهگی رسیده است. اتفاقی که شاید در تاریخ دو دهه گذشته کشورمان بیسابقه یا حداقل کمسابقه باشد. از اوایل آبان بود که مسئولان وزارت ارشاد اعلام کردند هیچ مانعی برای ازسرگیری کنسرتهای موسیقی وجود ندارد. آنها اعلام کردند آماده صدور مجوز اجراها هستند. اهالی موسیقی اما هیچکدام پا پیش نگذاشتند تا تعطیلی کنسرتها همچنان ادامه داشته باشد. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هم در هفتههای گذشته، بارها بر لزوم ازسرگیری کنسرتهای موسیقی تاکید داشته و نتیجه اما همچنان تعطیلی است. فارغ از اینکه دیدگاهها و نظریات اجتماعی اهالی موسیقی درباره اتفاقات اخیر چیست، باید ببینیم مسئولان وزارت ارشاد چه برنامهای برای ازسرگیری کنسرتها دارند؟ به هر روی برخی از اهالی موسیقی تصمیم گرفتهاند اجرایی در این روزها نداشته باشند. برخی دیگر هم آماده ورود به صحنه هستند. برخی هم در برزخ ماندهاند؛ آنها دوست دارند روی صحنه بیایند اما اگر به صحنه ورود کنند، مورد هجمه قرار میگیرند. تکلیف گروهی که نمیخواهد اجرایی داشته باشد، روشن است. گروه برزخیها هم فعلا تکلیفشان مشخص نیست اما کسانی که آماده روی صحنه آمدن هستند، چرا کنسرت برگزار نمیکنند؟! گروههایی در ژانر موسیقی ایرانی، موسیقی نواحی، موسیقی کلاسیک و موسیقی تلفیقی هستند که آماده برگزاری کنسرتهایشان هستند اما آیا مسئولان وزارت ارشاد از خود پرسیدهاند چرا این گروهها پا پیش نمیگذارند؟! واقعیت این است که این گروهها در حال حاضر و در حالت عادی امکان برگزاری کنسرت ندارند. هزینهها بهشدت بالاست. اجاره سالنها بسیار گران است. دستمزدها زیاد شده و هزاران هزینه دیگر وجود دارد که برگزاری کنسرت را برای این گروهها به رویا تبدیل کرده است. در چنین وضعیتی مسئولان وزارت ارشاد، هنرمندان را به برگزاری کنسرت دعوت میکنند. آخر با کدام سرمایه؟ با کدام پشتوانه؟ و با کدام حمایت؟ آیا مسئولان وزارت ارشاد، معاونت هنری و دفتر موسیقی تاکنون بسته حمایتی برای این هنرمندان و گروههایشان ارائه کردهاند؟ بهراستی چرا در ارگانی به وسعت وزارت ارشاد و زیرمجموعههایش، برنامهای مدون برای این روزهای حساس وجود ندارد. امروز اهالی موسیقی به حمایت ویژه در قالب برنامهای دقیق و حرفهای نیاز دارد تا کنسرتها آرامآرام رونق بگیرد. اگر تمام حمایت وزارت ارشاد از کنسرتهای موسیقی به صدور مجوز خلاصه میشود، باید بگوییم که حالاحالاها کنسرتها تعطیل خواهند ماند. مسئولانی که سالهاست در وزارت ارشاد مشغول کارند، گویا در این اوضاع حساس برنامهای ندارند که اگر داشتند در سالهای گذشته آن را عملی میکردند. حاصل این بیبرنامگی، چیزی جز رکود حوزه موسیقی نیست. اهالی موسیقی اکنون پنج ماه است که درآمدی از اجراهای صحنهای نداشتهاند. بسیاری از آنها بهشدت تحت فشار تورم و مشکلات مالی هستند. از سوی دیگر جامعه هم به برگزاری کنسرت نیاز دارد. بر کسی پوشیده نیست که یکی از معدود راههای نشاط اجتماعی، همین برگزاری کنسرتهاست که آن هم پنج ماه از تعطیلیاش میگذرد. در این میان شاید فقط وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به اهمیت این موضوع پی برده که در سخنان اخیرش روی برگزاری کنسرتها و ازسرگیری این رویدادها در سطح کشور تاکید دارد. با این حال و با وجود تاکیدات او، هنوز شاهد هیچ اقدام عملی در این عرصه نیستیم. زمان نشستن و دست روی دست گذاشتن تمام شده و هنگام رفتن به میدان فرا رسیده است.