بهانه نیار

‌نمی‌خواهم ناامیدتان کنم، ولی این تنها یک بهانه بسیار تکراری است که برای هر آنچه که دیگران هستند و ما نیستیم، بر زبان می‌آوریم؛ در صورتی‌که وضعیت اقتصادی، نوع زندگی و فعالیت‌های‌مان را مشخص می‌کند، اما در اصل ماجرا تغییری ایجاد نمی‌کند. یک سالمند در ویلای شخصی‌اش هوای تازه تنفس می‌کند، یکی در ویلایی که چند‌روزه اجاره کرده و یکی هم در پارکی در شهر خودشان که در منطقه‌ای تمیزتر واقع شده است.

البته منکر لذت بیشتر یکی بر دیگری نمی‌شوم، اما درنهایت نتیجه چه شده است؟ هر سه نفر از هوای پاک و دلپذیر بهره برده‌اند. حالا این مثال را به‌هر فعالیت و هدف دیگری بسطش بدهید! کافی است خودمان را از پا نیندازیم تا بتوانیم آن‌طور که دلمان می‌خواهد زندگی کنیم؛ البته اگر خوب زندگی کردن را بلد باشیم. چه بسیارند افرادی که دوران جوانی‌شان را هم به رخوت گذرانده‌اند؛ میانسالی که تا دل‌تان بخواهد بهانه دارند برای این رخوت.

شخصا فکر می‌کنم اگر قرار است سالمندی خوبی داشته باشیم، باید آن را از روز‌های جوانی‌مان بسازیم؛ روز‌هایی که می‌توانیم محافظ جسم‌مان باشد تا در روز‌های سالمندی، دست‌مان خالی نماند؛ هدف‌های‌مان را ساماندهی کنیم تا در روز‌های سالمندی بدون پشتوانه نمانیم؛ از سرمایه‌های اجتماعی که همان خانواده و دوستان‌مان هستند تا سرمایه‌های مالی که در روز‌های سالمندی، به دردمان می‌خورند. بدیهی است که در دوران سالمندی، از آن چیزی استفاده می‌کنیم و آن چیزی را ادامه می‌دهیم که در دوران جوانی برای‌شان قدمی برداشته‌ایم و برای خودمان فراهمش کرده‌ایم. کافی است یک‌قدم رو به جلو برداریم و دوران سالمندی را محدود به استراحت، اخبار و‌... نکنیم؛ آن‌وقت است که می‌بینیم چقدر خوشبختیم که پا به این سن گذاشته‌ام و دنیا را از نگاه تجربه‌مان می‌بینیم.

روزنامه جام جم