و شیطان برای نابودی زمین بازمی گردد

اجرام آسمانی همیشه زمین را تهدید کرده اند و در طول تاریخ ، بارها به آن برخورد کرده اند. 65 میلیون سال پیش ، برخورد سیارکی 10 کیلومتری به کوهستان یوکاتان در مکزیک ، گودالی به قطر 200 کیلومتر پدید آورد

کد خبر: ۱۳۸۵۹۵

و آن قدر گرد و غبار در جو زمین پخش کرد که تا سالها، سطح زمین رنگ خورشید را ندید و دوسوم موجودات زنده روی زمین از جمله دایناسورها از بی غذایی منقرض شدند.
سالهای آغازین قرن بیستم (1908) ، انفجار توده ای 50 متری از بقایای دنباله دارها بر فراز رودخانه تونگاسکا در سیبری روسیه ، جنگل وسیعی را در انفجاری که 600 برابر انفجار هسته ای هیروشیما قدرت داشت ، سوزاند و انسان متمدن را با شدت تخریب برخورد اجرام آسمانی ، بیش از پیش آشنا کرد. برخورد دنباله دار شومیکر - لوی 9 با سیاره مشتری در سال 1373 و مشاهده اثرات گسترده این برخورد نیز نگرانی دانشمندان را بیش از پیش افزایش داد.
در تلاش برای شناسایی این اجسام خطرناک ، دانشمندان توانسته اند حدود 3500 جسم آسمانی نزدیک به زمین را شناسایی کنند و پیش بینی می کنند که 100 هزار جسم دیگر حوالی مدار زمین وجود دارد که هر یک می تواند برای زمین و ساکنان آن خطرساز شود. اما برخی از این اجرام ، خیلی بیشتر از آنچه فکر می کنید، برای زمین خطرساز بوده اند. آپوفیس ، یکی از آنهاست.

آذرماه 1383 برای جهانیان یادآور چهره ویرانگر آبهای آرام زمین است. زمین لرزه ای شدید در نزدیکی سواحل اندونزی ، سونامی بزرگی را در اقیانوس هند پدید آورد و امواج غول پیکر دریاهای آزاد، سواحل بی دفاع را زیر فشار خردکننده آب له کرد. چشمان جهانیان به سواحل اقیانوس هند دوخته شد و تلاش برای کمک رساندن به آسیب دیدگان این منطقه پرجمعیت در صدر فعالیت های جهانی قرار گرفت ؛ اما در حالی که بیشتر مردم ، مهیای برگزاری مراسم آغاز سال نوی میلادی بودند و اندک روزنامه نگاران فعال به پوشش خبری سونامی می پرداختند، اضطراب شدیدی بر مراکز فضایی ایالات متحده حکمفرما شده بود، البته نه از بابت سونامی که از جانب صخره ای چند صد متری که هر لحظه ، احتمال برخوردش با زمین قطعیت بیشتری می یافت.
این صخره خطرناک ، عضوی جدید از گروه سیارک های آتن بود که داخل مدار زمین به دور خورشید می گردند. این عضو جدید که 2004MN4 نام گرفته بود، در خرداد همان سال کشف شده بود، اما به دلیل شرایط بسیار نامساعد رصد از نظرها پنهان شده بود. خوشبختانه رصدگران توانستند این سیارک را آذرماه همان سال دوباره پیدا کنند و با رصد دقیق تر، مدار این جسم آسمانی را بدقت تعیین کنند. داده های مداری اولیه نشان می داد که این سیارک فروردین ماه 1408 / آوریل 2029 با زمین برخورد می کند.
معمولا وقتی سیارک جدیدی در گروه سیارک های نزدیک به زمین کشف می شود، اطلاعات اولیه به قدری اندک است که در نگاه اول ، همه شان به زمین برخورد می کنند؛ اما با رصدهای بیشتر و تعیین مدار دقیق تر این احتمال کاهش می یابد و در نهایت مشخص می شود که این جسم به هیچ وجه با زمین برخورد نمی کند. اما درباره 2004MN4 عکس روال معمول اتفاق افتاد.
اولین گزارش رسمی ناسا از این جسم 24 دسامبر منتشر شد و احتمال برخورد را یک در 233 اعلام کرد، اما اواخر همان روز، مدار جدیدی که بر پایه 64 رصد این سیارک به دست آمد، این احتمال را تا یک در 62 (1.6 درصد) افزایش داد. تا فردای آن روز، 37 رصد دیگر انجام شد و برپایه 101 رصد موجود، مدار این سیارک با دقت بیشتری تعیین شد که نتیجه آن ، احتمال برخورد به یک در 45 (2.2 درصد) افزایش یافت. 26 دسامبر، 169 رصد انجام شده بود و احتمال برخورد همان 2.2 درصد باقی ماند. روز بعد، بر پایه 176 رصد انجام شده ، احتمال برخورد به یک در 37 (2.7 درصد) افزایش یافت.
این ، جدی ترین خطر برخورد سیارک ها با زمین در سالهای اخیر بود.اما در طول این چند روز دلهره آور، گروهی از اخترشناسان سراغ آرشیو تصاویر رصدخانه ها رفتند و سعی کردند 2004MN4 را در آنها بیابند. خوشبختانه تلاش آنها به ثمر رسید و آنها توانستند موقعیت این سیارک را در دوره ای 287 روزه ، از اسفند 1382 تا آذر 1383 به دست آورند. این داده ها برای تعیین مدار دقیق این سیارک کافی بود. مدار دقیق این سیارک نشان داد این جسم فروردین 1408 هجری شمسی با زمین برخورد نمی کند، بلکه از فاصله نزدیک 60 هزار کیلومتری سطح زمین عبور خواهد کرد. به این ترتیب ، احتمال برخورد این سیارک با زمین در سال 1408 به یک در چند میلیون کاهش پیدا کرد که حول وحوش احتمال برخورد سیارک های دیگر به زمین است.
رصدهای دقیق چند روز بعد، دانشمندان را از عدم برخورد این سیارک با زمین مطمئن کرد. اطلاعات مداری نشان می داد ملاقات نزدیک این جسم با زمین ، تغییر چندانی در مدارش ایجاد نمی کند و خطر برخورد این جسم با زمین در ملاقات های بعدی ، بسیار کمتر از ملاقات 1408 هجری شمسی است.
با برطرف شدن خطر برخورد این جسم آسمانی ، دانشمندان نفس راحتی کشیدند که هفته آخر ماه دسامبر، همه روزنامه نگاران متوجه سونامی بودند و کسی به بازتاب این احتمال های برخورد نپرداخت. فکرش را بکنید، جهانیان بتازگی گرفتار قهر طبیعت شده بودند و اگر اعلام می شد 25 سال دیگر سیارکی 400 متری به زمین برخورد می کند، چه اتفاق هایی که نمی افتاد. خوشبختانه موضوع این سیارک ویرانگر در امواج سونامی پنهان ماند و تنها در مجامع علمی به آن اشاره می شد. کارشناسان با اطمینان کامل اعلام کردند که شامگاه 24 فروردین 1408 هجری شمسی ، ساکنان اروپا و آسیای غربی می توانند این سیارک را به شکل جسمی کم نور رصد کنند که طی چند ساعت ، عرض آسمان را طی می کند. چنین ملاقات نزدیکی با سیارکی هم اندازه 2004MN4 به طور متوسط هر هزار سال یکبار اتفاق می افتد.

بازگشت برای نابودی

یک ماه بعد، اطلاعات دقیق تری از مدار این سیارک به دست آمد که کارشناسان را دوباره نگران کرد. تلسکوپ رادیویی آریسبو در پرو که بزرگترین بشقاب رادیویی زمین است ، این بار در نقش رادار مورد استفاده قرار گرفت و اوایل بهمن ماه ، رصد بسیار دقیقی از این سیارک انجام داد. مدار جدیدی که برپایه داده های راداری به دست آمد، نشان داد که ملاقات این سیارک با زمین در فروردین 1408 هجری شمسی در فاصله بسیار کمتر 30 هزار کیلومتری سطح زمین انجام خواهد شد و این سیارک از ماهواره های مخابراتی زمین ثابت که در ارتفاع 36 هزار کیلومتری قرار دارند، به زمین نزدیکتر خواهد شد. این مقدار، نصف فاصله ای بود که در محاسبات پیشین به دست آمده بود و سبب می شد گرانش زمین مدار این سیارک را حدود 28 درجه منحرف کند.
شبیه سازی ها نشان داد این انحراف به قدری است که می تواند به برخورد این سیارک با زمین در ملاقات آینده ، یعنی فروردین 1415 / 2036 منجر شود. روز از نو و روزی از نو!
رصد آریسبو 2 نتیجه مهم در پی داشت ؛ اول این که نشان داد روشهای موجود در تعیین مدار اجرام سماوی و تحلیل های ریاضی آن خطا دارند و دیگر نمی توان به این روشها اطمینان کامل داشت ؛ بنابراین باید به فکر روشهای جدیدتر و رصدهای دقیق تر بود. نتیجه دوم ، تلاش برای مقابله با برخورد 1415 / 2036 بود. برخی اخترشناسان که احساس می کردند ناسا خطر برخورد این جسم آسمانی را آنچنان که باید جدی نگرفته است ، گرد آمدند و تحت سرپرستی راستی شوی کارت ، فضانورد آپولو 9گروهی را تاسیس کردند تا جهانیان را متوجه خطر برخورد این سیارک به زمین کنند و روشهایی برای مقابله با این خطر تدوین کنند.
این گروه ، عنوان ب 612 را برای خود برگزید که شاید مشهورترین سیارک شناخته شده برای مردم روی زمین باشد، همان سیارکی که شازده کوچولوی داستان آنتوان دو سنت اگزوپری آنجا را به قصد دیدار زمین ترک گفت.
شبیه سازی های رایانه ای نشان می داد سیارک 2004MN4 در عبور از 30 هزار کیلومتری زمین ، 28درجه منحرف می شود و مدار به شکلی تغییر می کند که این سیارک از گروه آتن خارج و وارد گروه آپولو می شود. آپولو، گروهی از سیارک های نزدیک زمین است که خارج از مدار زمین گردش می کنند. اخترشناسان ، چند ناحیه بسیار کوچک را در نزدیکی زمین شناسایی کردند که اگر سیارک از آنها عبور می کرد، قطعا در سال 1415 با زمین برخورد می کرد. این مناطق که بیش از 600 متر پهنا نداشتند، همچون لبه تیغی هستند که لغزش سیارک روی آنها، سرنوشت زمین را رقم می زند.
تیرماه 1384، این سیارک رسما شماره گذاری شد. 99942آپوفیس ، عنوان جدید این سنگ آسمانی بود و الحق که برای سیارکی که این همه آشفتگی در منظومه شمسی پدید خواهد آورد، عنوان برازنده ای است. آپوفیس ترجمه یونانی آپپ است ، مظهر شیطان و آشفتگی در مصر باستان. آنان آپپ را دشمن روشنی و نظم می دانستند که در قالب ماری بزرگ ، هر عصرگاه به خورشید حمله می کرد و پرده ای از تاریکی بر زمین می گسترد. بعضی وقتها آپپ گستاخ تر می شد و روز هنگام نیز به خورشید حمله می کرد که نتیجه اش ، خورشیدگرفتگی بود. صد البته که خورشید در هر مبارزه پیروز می شد!
رصدهای دقیقی که در سالهای 1384 و 1385 انجام شد، دقت اندازه گیری ها و مدار این سیارک را بسیار افزایش داد و کارشناسان مکانیک مداری توانستند برنامه حرکت این تکه سنگ را با قطعیت بیشتری پیش بینی کنند. طبق جدیدترین تحلیل ها، این سیارک فروردین 1408 ، از نزدیکی هیچ یک از لبه های تیغ عبور نمی کند و در ملاقات بعدی که ظهر روز 23 فروردین 1415 هجری شمسی انجام خواهد شد، از فاصله 3400 کیلومتری سطح زمین عبور خواهد کرد. احتمال این برخورد فعلا دوهزارم درصد است و به نظر نمی رسد این دنباله دار در 100 سال آینده ، زمین را با خطر روبه رو کند. از قرار معلوم ، شیطان ویرانگر فرصت تخریب زمین را هنوز به دست نیاورده است.

جایزه ای برای ملاقات با شیطان

سیارک آپوفیس بین 250 تا 300 متر پهنا دارد و جرمش بیش از 20 میلیارد کیلوگرم نیست. در این ابعاد، آپوفیس در مقایسه با اجرام منظومه شمسی ذره غباری بیش نیست و حتی عبور از نزدیکی یک تکه سنگ چند کیلومتری هم می تواند مسیر این سیارک را منحرف کند. مدار فعلی آپوفیس ، بیضی بزرگی به قطر 276 میلیون کیلومتر است (قطر مدار زمین 300میلیون کیلومتر است) که این تکه سنگ ، هر 323 روز یک بار روی آن می گردد. سرعت متوسط آپوفیس روی این مدار 31 کیلومتر در ثانیه است.
با این سرعت زیاد و در چنین مسافت طولانی ای ، کمترین لغزش در مسیر به انحرافی بزرگ منجر می شود. آپوفیس کافی است تنها چند صدم ثانیه تغییر مسیر بدهد تا روی یکی از آن لبه های تیغ بلغزد و زمین را تهدید کند. از سوی دیگر، هنوز 22 سال دیگر تا ملاقات 1408 مانده که در این مدت ، هزار و یک اتفاق خواهد افتاد و ممکن است مسیر این دنباله دار بارها تغییر کند. با این وصف ، چگونه می توان اطمینان داشت این سیارک زمین را تهدید نمی کند؛
در کنار انحراف های احتمالی مدار آپوفیس ، این سوال نیز مطرح است که آیا ابزارها، روشها، تحلیل ها و اندازه گیری های ما به اندازه کافی دقیق هستند؛ نمونه نگران کننده ای از این خطاها را در تعیین کمترین فاصله آپوفیس با زمین در فروردین 1408 دیدیم و می دانیم احتمال خطاهای بزرگتر نیز وجود دارد. نمونه های دیگری نیز وجود دارد که با خوش شانسی فوق العاده ای از آنها جان سالم به در برده ایم! در سال 2002، سیارکی به ابعاد 120 متر در 50 متر از فاصله 120 هزار کیلومتری زمین عبور کرد، یعنی یک سوم فاصله ماه تا زمین.
اخترشناسان زمانی متوجه گذر این جسم شدند که 3 روز از نزدیکترین ملاقات گذشته بود! البته این جسم اگر به سمت زمین هم منحرف می شد، به احتمال زیاد، تکه تکه می شد و خطری جهانی پدید نمی آورد؛ اما گذر چنین جسم بزرگی از فاصله ای به این نزدیکی ، آن هم بدون آشکار شدن در سیستم های خودکار جستجوگر اطراف زمین ، آیا این معنی را به دنبال ندارد که روشهای فعلی ما به کارآمدی صددرصد نرسیده اند؛ نگاهی به جدول شماره می تواند نمای بهتری از این اجسام سرگردان اطراف زمین به شما بدهد.
در حال حاضر، مرکز NEO در ناسا مشغول فعالیت است که هدفش ، شناسایی و تعقیب مدار اجرام نزدیک زمین است. نئو تا آذرماه سال 1387 ، حداقل 90 درصد از 1100 سیارک بزرگتر از یک کیلومتر را در اطراف زمین شناسایی و مدار آنها را تعیین خواهد کرد. این مرکز همچنین وضعیت مدار سیارک ها را بدقت زیر نظر دارد تا هر تغییر اندکی را تشخیص دهد و همیشه به جدیدترین مسیر حرکت این اجرام دسترسی داشته باشد؛ اما رصد این اجرام کار ساده ای نیست.
سیارک های نزدیک زمین و بخصوص گروه آتن ، بیشتر وقت خود را نزدیک به خورشید می گذرانند و شرایط مناسب رصد آنها زمانی حاصل می شود که به نزدیکی زمین رسیده باشند. برای آپوفیس ، این فرصت هر 6 تا 8 سال یکبار تکرار می شود که آخرین آنها سالهای 1383 و 1384 بود. فرصت بعدی این ملاقات ، سال 1392 / 2013 فراهم می شود و همین ، شرایط تعقیب این سیارک را با دشواری روبه رو کرده است. البته سال 2013 ، آپوفیس در نزدیک ترین فاصله هنوز 14 میلیون کیلومتر با زمین فاصله دارد که برای رصد مرئی بسیار دور است ، اما آنقدر نزدیک هست که بتوان با استفاده از رادار، مدار آن را بدقت اندازه گیری و مسیر آن را حداقل تا سال 1450 / 2070 پیش بینی کرد.اما تمام این تلاشها برای کسب اطمینان درباره برخورد آپوفیس کافی نیست.

شامگاه 24 فروردین 1408 خورشیدی می توانید سیارک ویرانگر را به شکل نقطه ای کم فروغ حتی در آسمان شهرها ببینید

ازاین رو انجمن سیاره ای به همراه ناسا، آژانس فضایی اروپا، انجمن دانشگاه های پژوهشگر در نجوم و گروه ب612، مسابقه ای بین المللی برای طراحی کامل یک ماموریت ملاقات با این خرده سنگ ترتیب داده است. در این ماموریت ، فضاپیما از زمین به سوی سیارک پرواز می کند، در مدار آن قرار می گیرد و شرایطی فراهم می کند که بتوان موقعیت لحظه به لحظه این سیارک و مدار حرکتش را با دقت مشخصی اندازه گیری کرد. این اطلاعات یکبار و برای همیشه مشخص خواهد کرد که آیا این سیارک با زمین برخورد خواهد کرد یا خیر. در طرح کامل باید تمام جوانب یک ماموریت فضایی مانند هزینه ها و منابع مالی ، زمانبندی ساخت و پرتاب ، مدار حرکت ، شرایط ملاقات ، امکان ارسال اطلاعات و هر مساله مهم دیگر مطرح شده باشد.
تاکنون گروههای بین المللی فراوانی در این مسابقه ثبت نام و عزم خود را برای بردن جایزه 50 هزار دلاری جزم کرده اند. این مسابقه همچنین جایزه ای 5 هزار دلاری برای برترین طرح دانش آموزی و دانشجویی پیش بینی شده است . اگر علاقه مندید، می توانید با مراجعه به پایگاه اینترنتی www.planetary.org اطلاعات بیشتری به دست آورید.

اگر آپوفیس با زمین برخورد کند

ورود سنگهای آسمانی به زمین ، تنها مکانیسم شناخته شده افزایش خاک زمین است. البته این افزایش خیلی نیست ، به طوری که ضخامت پوسته زمین هر هزار سال تنها چند میلی متر افزایش می یابد؛ اما جدای این تاثیر مثبت ، برخورد سنگهای آسمانی با زمین نتایج مختلفی در پی خواهد داشت. برخی از این اجرام آن قدر کوچکند که تمام و کمال در جو می سوزند و شهابهای درخشان پدید می آورند. اگر اندکی سنگین تر باشند، بخشی از آنها به زمین می رسد و به شکل شهابسنگ بر سطح زمین باقی می مانند. اگر این شهابسنگ اندکی سنگین تر و بزرگتر باشد، گودالی برخوردی ایجاد می کند که البته پس از سالها فرسایش ، چیزی از آن باقی نمی ماند.
جو زمین قابلیت دارد که سیارک های کوچکتر از 100 متر را تکه تکه و آنها را در محیط وسیع تری پراکنده کند؛ اما سیارک های بزرگتر معمولا بدون آن که ماده زیادی از دست بدهند، با سرعت چندین کیلومتر در ثانیه به سطح زمین برخورد می کنند و خسارت های فراوانی بر جای می گذارند. جدول 2 ، اطلاعات جامعی را درباره برخورد سیارک های مختلف و آثار مخرب آنها بر زمین و حیات بازگو می کند.

نتایج برخورد

سیارک در جو فوقانی متلاشی می شود و به شکل شهابهای معمولی تا آذرگوی های فوق العاده درخشان دیده می شود.
سیارک های آهنی گودال برخوردی ایجاد می کنند، سیارک های سنگی در جو پایینی و نزدیک سطح زمین منفجر می شوند.
سیارک در برخورد با سطح زمین منفجر می شود. اگر سیارک به اقیانوس برخورد کند، سونامی مخربی برای سواحل نزدیک ایجاد می کند.
برخورد با سطح زمین منجر به تشکیل گودال برخوردی بزرگ می شود، برخورد با اقیانوس ، سونامی عظیمی را در سطح اقیانوس پدید می آورد.
برخورد با خشکی گودال برخوردی عظیمی پدید می آورد، برخورد با اقیانوس ، سونامی غول پیکری با ارتفاع چندین کیلومتر پدید خواهد آورد.
این برخورد چه در خشکی و چه در آب ، آنقدر غبار در جو می پراکند که آب وهوا و کشاورزی را تحت تاثیر قرار می دهد، برخورد با اقیانوس ها همچنین سونامی عظیمی در سراسر زمین ایجاد می کند. تغییرات آب وهوایی گسترده در سراسر جهان ، تکه های داغ فوران یافته از این برخورد در سراسر زمین پراکنده می کنند و آتش سوزی های گسترده ای به راه می اندازند.
به این ترتیب ، مشخص است که اگر آپوفیس با زمین برخورد کند، کل زمین را تهدید نخواهد کرد و ویرانی ها و خسارت هایش به مساحت یک کشور معمولی محدود می شود. آخرین شبیه سازی ها نشان می دهد، مسیر برخورد احتمالی آپوفیس در فروردین 1415 از پرجمعیت ترین کشورهای جهان عبور می کند. این مسیر از ایسلند آغاز می شود و پس از عبور از اروپای مرکزی و شرقی ، کشورهای قفقاز، شمال شرق ایران ، افغانستان ، پاکستان و شمال شرق هندوستان در آسیای جنوب شرقی پایان می یابد.
اگر این برخورد انجام شود، تکه سنگ 20 میلیون تنی با سرعت 12.6 کیلومتر بر ثانیه به زمین برخورد می کند و انفجاری به قدرت 400 مگاتن تی ان تی ایجاد می کند که یکصد هزار برابر انفجار اتمی هیروشیماست.
انرژی این برخورد همچنین 2 برابر شدیدترین رویداد آتشفشانی معاصر است که سال 1262 / 1883 در آتشفشان کراکاتوآی اندونزی به وقوع پیوست و صدای آن تا هندوستان هم شنیده شد.
ذکر این نکته ضروری است که تمام این احتمال ها و پیامدهای پیش بینی شده برای سیارک های اطراف زمین محاسبه شده و درباره دنباله دارها، اوضاع بمراتب وخیم تر است. دنباله دارهای بلند دوره که حرکت خود را از پشت مدار پلوتو آغاز می کنند، با سرعت بسیار بیشتری نسبت به سیارک های اطراف زمین حرکت می کنند و اگر زمین را هدف بگیرند، سرعتشان هنگام برخورد به چند ده کیلومتر بر ثانیه خواهد رسید. اثرات تخریبی دنباله داری به ابعاد سیارک آپوفیس هم اندازه برخورد سیارکی 3 کیلومتری خواهد بود. از آن بدتر، این است که معمولا فرصت هشدار برای برخورد یک دنباله دار با زمین بیش از چند ماه نیست.
احتمال مرگ بر اثر برخورد سیارک یا شهاب سنگ مشابه سقوط هواپیمای مسافربری است و از عواملی مانند سیل ، گردباد و گزش حیوانات سمی بسیار بیشتر است.
اگر روزی تکه سنگ بزرگتری زمین را هدف قرار دهد باید چه کرد؛ آیا نباید از هم اکنون خود را برای مقابله با این خطر حتمی که تمام زمین را تهدید می کند، آماده کنیم؛
هم اکنون روشهای متنوعی برای مقابله با برخورد یک سنگ آسمانی به زمین پیشنهاد شده است. روش هالیوودی انفجار یک بمب هسته ای درون سیارک و تکه تکه کردن آن ؛ شلیک جسمی سنگین با سرعت زیاد به سنگ آسمانی و منحرف کردنش از مدار؛ متمرکز کردن نور خورشید بر سنگ آسمانی و استفاده از فشار تابشی نور برای نیروی انحرافی اندک در زمان طولانی (مثلا با متصل کردن بادبان های خورشیدی یا رنگ کردن سیارک)؛ ایجاد انفجار و فوران مواد در سیارک یا دنباله دار به نحوی که عکس العمل این فوران ، جسم را منحرف کند؛ ایجاد اصطکاک در مدار حرکت جسم آسمانی و تغییر مدار با استفاده از تغییر سرعت ، گردش ماهواره ای سنگین به دور سیارک و بکسل کردن آن با استفاده از نیروی گرانش و اگر هیچ روشی جواب نداد، منحرف کردن سنگ آسمانی به سوی ماه ، از جمله طرحهای فراوانی هستند که کارشناسان روی آنها مطالعه می کنند.
هر روش مزیت و عیب خاص خود را دارد که توصیف آنها در این مجال نمی گنجد؛ اما اغلب این طرحها نیازمند اطلاعات کاملی از ساختار داخلی سیارک هاست که معلومات ما در این زمینه بسیار ناچیز است. عبور سیارک آپوفیس در فروردین 1408 هجری شمسی ، این فرصت را در اختیارمان قرار می دهد که برای اولین بار، پژواک لرزه های داخل این سیارک را هنگام گذر از 30 هزار کیلومتری زمین اندازه گیری کنیم و اطلاعات کاملی درباره ساختار داخلی این اجرام خطرناک به دست آوریم. ملاقات نزدیک با یک سیارک همیشه هم خطرناک و زیان آور نیست!