سیارک در جو فوقانی متلاشی می شود و به شکل شهابهای معمولی تا آذرگوی های فوق العاده درخشان دیده می شود.
سیارک های آهنی گودال برخوردی ایجاد می کنند، سیارک های سنگی در جو پایینی و نزدیک سطح زمین منفجر می شوند.
سیارک در برخورد با سطح زمین منفجر می شود. اگر سیارک به اقیانوس برخورد کند، سونامی مخربی برای سواحل نزدیک ایجاد می کند.
برخورد با سطح زمین منجر به تشکیل گودال برخوردی بزرگ می شود، برخورد با اقیانوس ، سونامی عظیمی را در سطح اقیانوس پدید می آورد.
برخورد با خشکی گودال برخوردی عظیمی پدید می آورد، برخورد با اقیانوس ، سونامی غول پیکری با ارتفاع چندین کیلومتر پدید خواهد آورد.
این برخورد چه در خشکی و چه در آب ، آنقدر غبار در جو می پراکند که آب وهوا و کشاورزی را تحت تاثیر قرار می دهد، برخورد با اقیانوس ها همچنین سونامی عظیمی در سراسر زمین ایجاد می کند. تغییرات آب وهوایی گسترده در سراسر جهان ، تکه های داغ فوران یافته از این برخورد در سراسر زمین پراکنده می کنند و آتش سوزی های گسترده ای به راه می اندازند.
به این ترتیب ، مشخص است که اگر آپوفیس با زمین برخورد کند، کل زمین را تهدید نخواهد کرد و ویرانی ها و خسارت هایش به مساحت یک کشور معمولی محدود می شود. آخرین شبیه سازی ها نشان می دهد، مسیر برخورد احتمالی آپوفیس در فروردین 1415 از پرجمعیت ترین کشورهای جهان عبور می کند. این مسیر از ایسلند آغاز می شود و پس از عبور از اروپای مرکزی و شرقی ، کشورهای قفقاز، شمال شرق ایران ، افغانستان ، پاکستان و شمال شرق هندوستان در آسیای جنوب شرقی پایان می یابد.
اگر این برخورد انجام شود، تکه سنگ 20 میلیون تنی با سرعت 12.6 کیلومتر بر ثانیه به زمین برخورد می کند و انفجاری به قدرت 400 مگاتن تی ان تی ایجاد می کند که یکصد هزار برابر انفجار اتمی هیروشیماست.
انرژی این برخورد همچنین 2 برابر شدیدترین رویداد آتشفشانی معاصر است که سال 1262 / 1883 در آتشفشان کراکاتوآی اندونزی به وقوع پیوست و صدای آن تا هندوستان هم شنیده شد.
ذکر این نکته ضروری است که تمام این احتمال ها و پیامدهای پیش بینی شده برای سیارک های اطراف زمین محاسبه شده و درباره دنباله دارها، اوضاع بمراتب وخیم تر است. دنباله دارهای بلند دوره که حرکت خود را از پشت مدار پلوتو آغاز می کنند، با سرعت بسیار بیشتری نسبت به سیارک های اطراف زمین حرکت می کنند و اگر زمین را هدف بگیرند، سرعتشان هنگام برخورد به چند ده کیلومتر بر ثانیه خواهد رسید. اثرات تخریبی دنباله داری به ابعاد سیارک آپوفیس هم اندازه برخورد سیارکی 3 کیلومتری خواهد بود. از آن بدتر، این است که معمولا فرصت هشدار برای برخورد یک دنباله دار با زمین بیش از چند ماه نیست.
احتمال مرگ بر اثر برخورد سیارک یا شهاب سنگ مشابه سقوط هواپیمای مسافربری است و از عواملی مانند سیل ، گردباد و گزش حیوانات سمی بسیار بیشتر است.
اگر روزی تکه سنگ بزرگتری زمین را هدف قرار دهد باید چه کرد؛ آیا نباید از هم اکنون خود را برای مقابله با این خطر حتمی که تمام زمین را تهدید می کند، آماده کنیم؛
هم اکنون روشهای متنوعی برای مقابله با برخورد یک سنگ آسمانی به زمین پیشنهاد شده است. روش هالیوودی انفجار یک بمب هسته ای درون سیارک و تکه تکه کردن آن ؛ شلیک جسمی سنگین با سرعت زیاد به سنگ آسمانی و منحرف کردنش از مدار؛ متمرکز کردن نور خورشید بر سنگ آسمانی و استفاده از فشار تابشی نور برای نیروی انحرافی اندک در زمان طولانی (مثلا با متصل کردن بادبان های خورشیدی یا رنگ کردن سیارک)؛ ایجاد انفجار و فوران مواد در سیارک یا دنباله دار به نحوی که عکس العمل این فوران ، جسم را منحرف کند؛ ایجاد اصطکاک در مدار حرکت جسم آسمانی و تغییر مدار با استفاده از تغییر سرعت ، گردش ماهواره ای سنگین به دور سیارک و بکسل کردن آن با استفاده از نیروی گرانش و اگر هیچ روشی جواب نداد، منحرف کردن سنگ آسمانی به سوی ماه ، از جمله طرحهای فراوانی هستند که کارشناسان روی آنها مطالعه می کنند.
هر روش مزیت و عیب خاص خود را دارد که توصیف آنها در این مجال نمی گنجد؛ اما اغلب این طرحها نیازمند اطلاعات کاملی از ساختار داخلی سیارک هاست که معلومات ما در این زمینه بسیار ناچیز است. عبور سیارک آپوفیس در فروردین 1408 هجری شمسی ، این فرصت را در اختیارمان قرار می دهد که برای اولین بار، پژواک لرزه های داخل این سیارک را هنگام گذر از 30 هزار کیلومتری زمین اندازه گیری کنیم و اطلاعات کاملی درباره ساختار داخلی این اجرام خطرناک به دست آوریم. ملاقات نزدیک با یک سیارک همیشه هم خطرناک و زیان آور نیست!