در همین راستا، رسانه KHAMENEI.IR با محمود خسروی‌وفا، رئیس کمیته ملی المپیک و پارالمپیک جمهوری اسلامی ایران گفت‌وگویی انجام داده است. رئیس کمیته ملی المپیک در این گفتگو به نقش ورزش قهرمانی در شکل‌دهی ایران قوی و ارتباط مستقیم آن با هویت ملی اشاره می‌کند. در ادامه بخش‌هایی از این گفتگو را مرور می‌کنیم.
در تصویر و چارچوبی که برای ایران قوی ترسیم می‌کنیم، ورزش قهرمانی چه نقش و مأموریتی دارد؟
همواره می‌گویم ورزشکار‌های قبل از انقلاب این‌طور نبودند. من آرزو داشتم روزی ایرانی‌ها، به اورست صعود کنند. ارتش، یک تیم را هم قبل از انقلاب فرستاد. از مسیر ساده هم فرستادند. نتوانستند کاری کنند. از مسیر‌های ساده اطراف تبت هم رفتند؛ یعنی از یک مسیر دیگر غیر از مسیر اصلی که کاتماندو است. ارتش هم پشتیبانی‌شان کرد. ضمن احترام به آن‌ها عرض می‌کنم که از راه ساده‌ای رفته بودند. الان خانم‌های ایرانی قله‌های بزرگ دنیا را فتح می‌کنند. به قله‌های سخت هیمالیا صعود می‌کنند. این‌ها چیز‌هایی نشدنی بود. گروه خانم‌های ما به قله اورست رفتند و آنجا پرچم «یا فاطمة الزهراء سلام‌ا... علیها» را به اهتزاز درآوردند. روی قله، خاک تربت حضرت «اباعبدا... علیه‌السلام» را گذاشتند. ما روزی آرزو داشتیم یک ایرانی به این قله صعود کند. الان قله‌های زیادی زیر پای ایرانی‌هاست. ما فیلم‌های رزمی را قبل از انقلاب نگاه می‌کردیم، فکر می‌کردیم هیچ‌موقع غیر از چشم بادامی‌ها، کسی نمی‌تواند در رزم وارد بشود. الان مربی‌هایشان ایرانی‌اند، مدال‌هایشان در دامن ایرانی‌هاست، ایران قوی.
واقعا ما والیبال داشتیم؟ تا مدتی بعد از انقلاب هم نداشتیم. یادم نمی‌رود، زمانی در دهه ۷۰ رهبر انقلاب در دیداری گفتند اعتقادشان این است که ایران در میدان‌های بین‌المللی ورزشی باید یکی از سه کشور اول در جهان باشد. در دلم گفتم ایشان چطور می‌گوید ما اول جهان بشویم؟ اما شدیم! باور نداشتیم که می‌توانیم. بچه‌های شهید در جامعه این باور را به وجود آوردند که می‌شود روی پایمان بایستیم. مثلا در فوتبال لژیونر‌های با ارزشی داریم. باشگاه‌های خارجی از ایران بازیکن جذب می‌کنند. فوتبال ما رشد کرده است، فوتبالیست‌های ما در سطح اول اروپا بازی می‌کنند. پشت‌سرهم سهمیه بازی‌های جام‌جهانی را کسب می‌کنیم. در آسیا حرف برای گفتن داریم. در ورزش‌های رزمی بدون استثنا حرف برای گفتن داریم. در ورزش‌های قدرتی مثل وزنه‌برداری، همیشه می‌گفتیم الکسیف روسی هست و هیچ‌وقت بهتر از او نخواهد آمد. حسین رضازاده آمد و این انحصار را شکست، بهداد سلیمی هم همین‌طور. واقعا قبل از انقلاب کدام کشور می‌توانست ادعا داشته باشد که در سنگین وزن مدال کسب کند؟ تمام مدال‌های این رشته برای شوروی (روسیه) بود. الان در اختیار ایران است. همین‌طور رشته‌های دیگر، هیچ فرقی نمی‌کند. تحولاتی رخ‌داد که در ورزش واقعا قوی شدیم؛ هرچند ظرفیت ورزش کشور ما بیش از این‌هاست؛ یعنی با نقطه مطلوب هنوز خیلی فاصله داریم. الحمدا... پایه‌اش را داریم. شالوده‌اش خوب ریخته شده است. حالا باید بتوانیم روی این پایه، بنای خوبی بسازیم. اگر خوب بنا نکردیم، نباید فکر کنیم که دستمان خالی است. اشکال به سازه وارد است، نه به پایه. بعد از انقلاب، پایه محکمی ایجاد شد. جوان‌های ایرانی خودشان را پیدا کردند، چه زن و چه مرد؛ لذا من فکر می‌کنم که ما در این زمینه، گرچه با ایران قوی خیلی فاصله داریم؛ اما همین الان به شما می‌گویم که ظرفیت‌های بین‌المللی ما، در زمینه داورها، مربی‌ها، ورزشکارها، مدال‌ها، اصلا با دوره قبل از انقلاب قابل مقایسه نیست.
این تصویری که شما از بدنه اصلی جامعه ورزش دارید ترسیم می‌کنید، ارتباط مستقیمی با هویت ملی و تقویت آن پیدا می‌کند.
بله. قهرمانی ورزشکاران در سطح گسترده‌ای تأثیرگذاری دارد. شما جمعیت طرفداران ورزش را ببینید، خودشان آمار می‌دهند که المپیک سه تا چهار میلیارد بیننده داشته است. بازی‌های جام جهانی که چند وقت دیگر انجام می‌شود را چند میلیارد نفر خواهند دید. اثرگذار هم هست. دشمن می‌آید روی کسانی که اثرگذار هستند و دیده می‌شوند، سرمایه‌گذاری می‌کند. اشکال از ماست که متولی نداریم. یادمان رفته که این‌ها بچه‌هایمان هستند. فقط نباید در میدان ورزشی به آن‌ها توجه شود. فقط این نیست که توجه کنیم چطور تمرین کنند، چطور رقابت کنند. بعد از آن باید یادشان بدهیم که چطور زندگی کنند، چطور ازدواج کنند، چطور درس بخوانند، چطور در جامعه حاضر بشوند، چطور صحبت بکنند. چطور در آینده مربی شوند، چطور الگو شوند. در همه این زمینه‌ها می‌توانستیم برایشان سرمایه‌گذاری کنیم و کارمان به نتیجه هم می‌رسید.
با این نگاه، حتی همین واقعیت‌های جاری در ورزش قهرمانی ما در بعد از انقلاب، خودش یک موتور امیدبخش به جامعه محسوب می‌شود و انرژی مضاعفی به جامعه تزریق می‌کند.
بله. این‌ها را مدیون شهدا هستیم. مدیون شهدای مدافع حرم هستیم. آن‌ها رفتند و یک کار نشدنی را انجام دادند. این جوان‌ها باور داشتند که می‌توانند. این روی جوان ورزشکار ما تأثیر می‌گذارد. حرکت کسی که خودش را باور دارد، روی والیبالیست، بسکتبالیست و فوتبالیست ما تأثیر می‌گذارد. باعث می‌شود خودش را پیدا کند. شهدای ما چقدر جسورانه جلو رفتند! فکر خودشان نبودند. خودشان را فدا کردند. حالا یک مسیری به‌عنوان ورزش پیدا شده که می‌توانند نمایندگان خوبی برای شهدا باشند. به‌عنوان نماینده همان کسانی که شهید شدند، در میادین حضور پیدا کنند. به‌عنوان یک کشور قوی، این‌که شما می‌گویید ایران قوی، ایران بزرگ، همین است؛ ایران قوی با ورزش قهرمانی قوی محقق می‌شود.
روزنامه جام جم
