فحاشی، شلوغی و دیگر هیچ!

به گزارش جام جم آنلاین، این تاسف وقتی بیشتر می‌شود که می‌بینیم بعضی دانشگاهیان به‌عنوان آینده‌سازان کشور نیز با این موج همراه می‌شوند و به‌جای طرح ایده‌های نو و پیشنهاد برای اصلاح امور، به فحاشی روی می‌آورند.

واقعیت این است که فحاشی به‌جای شعار سیاسی، ریشه در پروپاگاندای شبکه‌ های فارسی‌ زبان خارج‌نشین دارد. شبکه‌هایی که عملا به‌دنبال تولید محتوا برای خود در خیابان‌های ایران هستند.

اگر جریاناتی که خود را معترض می‌دانند، به‌واقع در جستجوی بهبود امور مردم بودند و برای منافع  کشور دلسوزی می‌کردند، به‌جای اغتشاش و فحاشی و آسیب میلیارد دلاری به اقتصاد و نیز بازی در زمین رسانه‌های معاند، می‌بایست مطالبات مشخصی را مطرح می‌کردند که برای مردم قابل درک می‌بود.

کیست که نداند، ساده‌ترین کار برای اکثریت‌نمایی یک اقلیت، ایجاد سروصدا و هیاهو و فحاشی است. اگر جریانی به‌راستی در اکثریت بود، برای رساندن صدای خود به متن جامعه نیازی به فحش‌های رکیک نداشت. نگاهی به جنبش‌های بزرگ سیاسی و اجتماعی در طول تاریخ نشان می‌دهد که حضور توده‌های انبوه مردم در خیابان پیام واضحی برای همه نخبگان دارد. حضوری که بی‌نیاز از فحاشی و به آتش کشیدن اموال عمومی است و به‌جای جدال خیابانی، شعارهای اصیلی که قدرت بسیج عمومی دارد را مطرح می‌کند.

اما وقتی جریانی می‌بیند که فاقد پایگاه اجتماعی لازم است و تنها قصد دارد به‌لحاظ رسانه‌ای خود را برجسته کرده و همچون حبابی، بزرگتر از ماهیتی که دارد نمایش داده شود، نیاز به فحاشی و آشوب احساس می‌کند.

واقعیت این است که هر سیستم اجتماعی آماده بررسی و حتی اجرای ایده‌های جدید است اما از بی‌ثباتی و ناامنی و آشوب گریران بوده و اجازه نمی‌دهد نبض زندگی متوقف شود. مردم به‌خوبی می‌دانند که نمی‌شود شعار زندگی داد اما روند روزمره زندگی را متوقف کرد. نمی‌شود از آزادی گفت اما با فحاشی، صدای خود را بلندتر از صداهای دیگر وانمود کرد.

افکار عمومی در ایران حتما به‌دنبال ایده‌های نو و اصلاح برخی سیاست‌ها و روش‌هاست. مردم با هیچ جریان عهد اخوت دائمی نبسته‌اند اما همزمان مراقب هستند که عده‌ای با گل‌آلود کردن فضا، فرصتی برای ماهی‌گیری مافیا فراهم نیاورده و دستاوردهای کشور در زمینه حفظ استقلال و گذار از تحریم را یک‌شبه ویران نکنند.

آگاهی عمومی این روزها آنقدر بالا هست که تفاوت شعارهای اصیل و مردمی را با فحاشی تشخیص داده و در برابر بی‌ثبات کردن کشور و تحریک عمدی دستگاه‌های امنیتی بایستد. در همین راستا از دانشگاهیان نیز انتظار می‌رود با تاملی غیرهیجانی بر وقایع هفته‌های اخیر به جایگاه اصلی خود در مقام تولید فکر و اندیشه بازگشته و نگذارند اتاق فکر آشوب، جایگاه تولید علم را به عرصه تولید فحش تنزل دهد.