نگاه کلان مدیریت

برای دستیابی به چشم‌انداز‌های فراتر و رسیدن به کیفیت متعالی باید نگاه مدیریت تلویزیون کلان و گسترده باشد و این‌طور نباشد که فقط بخواهد روزمره را بگذراند. زیرا مخاطب امروز با مخاطب دیروز تفاوت بسیاری دارد و در حال حاضر دسترسی به شبکه‌های زیادی دارد؛ بنابراین ما باید به روز باشیم تا از مخاطب عقب نیفتیم. عقب افتادن از بینندگان یعنی این که قافله را می‌بازیم. به همین دلیل مدیران باید همواره به این نکته توجه کنند. درست است که مدیران باید برای روزمره هم برنامه داشته باشند، ولی مدیریت فکورانه مدیریتی است که حتی برنامه‌ریزی برای امور موقت را هم با توجه به تأثیرپذیری آن برای امور دائمی و بلندمدت انجام دهد.

یکی از اصلی‌ترین راه‌های ارتقای رسانه ملی، تولید سریال‌های خوب است و نکته کلیدی تولید سریال، وجود فیلمنامه‌هایی برای آن است که بخش مهمی از اقشار اجتماعی را به خودش جلب کند. اگر فیلمنامه‌نویسان حین نگارش فیلمنامه حواس‌شان به این باشد که چند درصد از جامعه مخاطب را دربرمی‌گیرند و برای چه دامنه مخاطبی مشغول کار هستند حتما نتیجه کار سریالی خواهد شد که بسیار بهتر از نگارش بی‌هدف متن است. البته باید مدیران به نویسندگان و سازندگان آثار نمایشی اطمینان داشته باشند و فضای کار را در اختیارشان بگذارند تا بتوانند به‌موضوعات مبتلا به جامعه با دید انتقادی بپردازند.

نگاه یک‌بعدی و تک‌طبقاتی در فیلمنامه‌ها بسیار برخورنده است و این‌که در اغلب تولیدات تلویزیونی و حتی شبکه نمایش خانگی تمام شخصیت‌ها متعلق به طبقه متوسطی هستند که از جنس واقعی طبقه متوسط دور هستند و یک نگاه سطحی به نحوه زیست و عملکرد و تفکرات‌شان انجام می‌شود و مشکلات و دغدغه‌هایی از آن‌ها در سریال‌ها روایت می‌شود که از دغدغه واقعی این قشر دور و بیگانه است، اصلا خوب نیست. نکته قابل اشاره دیگر سریال‌سازان این است که برای پرهیز از هر‌گونه سوءتفاهم و احیانا جلوگیری از درگیرشدن با ممیزی به‌سمت نشان دادن آدم‌های خلافکار می‌روند؛ چون لابد هیچ مدعی برای حمایت از این اقشار در جامعه وجود ندارد.

برای جذب حداکثری مخاطب به سریال‌ها باید سوژه‌هایی را انتخاب کرد که حرف و دغدغه تمام مردم باشد و مردم بتوانند از هر نحله فکری با آن‌ها ارتباط برقرار کنند نه سوژه‌هایی که دمده و تاریخ مصرف گذشته است یا اصلا فقط به اقلیتی می‌پردازد و قابلیت تعمیم ندارد. به جز روند تولید باید از تلویزیون خواست که در حوزه ممیزی و خط‌قرمز‌ها نرمش بیشتری از خودش نشان بدهد و به سریال‌سازان اعتماد بیشتری کند و بگذارد سریال‌سازان در همین تلویزیون، تجربیات خود را پی‌گیرند و به این سمت نروند که از شدت ممیزی بی‌خیال تلویزیون شده و به سمت مدیوم‌هایی بروند که به‌دنبال هیاهو هستند.