به گزارش
جام جم آنلاین، این با وجود آن است که پیچش‌های احمقانه منحصربه‌فرد ماریو نیز در بازی وجود دارد. مزیت گفته شده، سقف مهارت بالایی را ایجاد می‌کند که می‌تواند طول عمری طولانی به بازی بدهد، اما این پتانسیل به‌دلیل آن‌که کار زیادی برای انجام دادن وجود ندارد نادیده گرفته خواهد شد. پیچیدگی بازی در مجموعه‌ای از آموزش‌های گیج‌کننده توضیح داده شده‌است. ماریو به جای این‌که شما را با چند درس اساسی آشنا کند و سپس برخی از مهارت‌های میدانی را به شما آموزش دهد و سپس به‌تدریج در بازی مهارت‌های عملی‌تان افزایش یابد، از شما می‌پرسد که آیا می‌خواهید آموزش را فرا بگیرید یا نه و سپس همه آن‌ها را در اختیار شما قرار می‌دهد. همان‌طور که در هایپرشات‌ها در حال کنترل توپ هستید، شروع به دریافت درس‌های سطح بالایی می‌کنید که تکنیک‌های پیشرفتهای مانند لغو یک ضربه یا تفاوت‌های ظریف بین پاس آزاد و پاس آزاد قدرتمندتر را آموزش می‌دهند. به‌دلیل پیچیدگی‌های بازی این‌که آموزش‌های سنگین هم داشته باشد قابل درک است، اما زمانی که همه چیز به یکباره در دامان شما بیفتد چندان حس خوبی پیدا نخواهید کرد.
هنگامی که وارد منوی بازی می‌شوید، فرصت‌های تک‌نفره برای آزمایش مهارت‌های فوتبالی جدیدی که دارید کم است. شما می‌توانید در یک مسابقه سریع که ابتدایی‌ترین گزینه بازی است شرکت کنید یا می‌توانید در مسابقات چهار تیمی و دو حذفی به نام جام نبرد‌ها بازی کنید، اما مشکل همین‌جاست. هیچ حالت متمایز، سطح پیشرفت یا حتی مجموعه قوانین جایگزین برای درهم ریختن تنظیمات مختلف وجود ندارد. این کمبود گزینه‌ها باعث می‌شود کل ماجرا کمی ناتمام به نظر برسد. ماریو پایه بسیار خوبی دارد، اما چیز زیادی برای کنکاش بیشتر در آن وجود ندارد.
کاپ‌ها بخش عمده‌ای از محتوای تک‌نفره هستند و مهاجمان در این حالت نسبت به حالت‌های دیگر حرفه‌ای‌تر. در این حالت میان یک‌سری حریف با هوش مصنوعی قرار می‌گیرید که هرکدام در عواملی مانند سرعت، پاس دادن یا تکنیک تخصص دارند و همه این‌ها در نهایت به یک جام قهرمانی ختم می‌شود که همه مهارت‌ها را در تیم‌های قدرتمند همه‌جانبه جمع می‌کند.
این روش بازی راهی بسیار خوب برای تمرین ظرافت فوتبال و جمع‌آوری سکه است، اما بازی در یک تیم متمرکز بر پاس تفاوت قابل‌توجهی با بازی با یک تیم متمرکز بر تکنیک نداشت. در نتیجه، روند بازی از طریق هوش مصنوعی به‌سرعت کسالت‌آور و یکسان می‌شود. زمین‌ها در مقایسه با یک مسابقه فوتبال واقعی، نسبتا کوچک هستند و در عین حال شخصیت‌های کارتونی و بزرگی آن را اشغال می‌کنند. تنش واقعی در تصمیم‌گیری‌های چند ثانیه‌ای وجود دارد که باید مسیر خود را پیدا کنید.
هم‌تیمی‌ها و حریفان شما که با هوش مصنوعی کنترل می‌شوند، چندان باهوش نیستند و همین باعث می‌شود هیجان هر دو طرف بازی کاهش پیدا کند. اگر به جای هوش مصنوعی با یک انسان بازی کنید ممکن است یک شوت را پیش‌بینی کند و مدافع را جلو بیاورد تا بتواند آن را مسدود کند، اما در اینجا چنین شانسی وجود ندارد. هم‌تیمی‌های هوش مصنوعی شما عمدتا بی‌هدف در اطراف پرسه می‌زنند.
در حالی که می‌توانید کنترل را آزادانه بین هریک از چهار بازیکن خود عوض کنید، جابه‌جایی به سمت راست در برخی مواقع می‌تواند باعث سردرگمی شود.
فارغ از این‌که چه کسی را انتخاب کنید دروازه‌بان‌های هر دو طرف با هوش مصنوعی کار می‌کنند و به طور کلی عملکرد مناسبی دارند، اما این‌که خودتان نمی‌توانید کنترلی روی دروازه داشته باشید ناامیدکننده است. همین موضوع باعث شد در حالی که جام قهرمانی را بدون حتی یک باخت کسب می‌کردم، ناگهان در آخرین بازی مقابل حریفی که قبلا یک‌بار شکست داده بودم هوش مصنوعی تصمیم می‌گرفت که به‌خوبی همه توپ‌های من را بگیرد و من هم به‌راحتی گل بخورم.
گرچه بازی قوانین معمول فوتبال را در نظر می‌گیرد، اما بعضی از قوانین سنتی فوتبال را هم نادیده گرفته است. در هایپرشات به‌جای یک امتیاز به شما دو امتیاز می‌دهد. اگر تیم شما هنگام فرود آمدن روی زمین، یک گوی درخشان را بگیرد، هر یک از بازیکنان شما می‌توانند یک هایپرشات با یک تایمر انجام دهند که تایمر هم مشخص‌کننده است که مسدودکردن شوت چقدر سخت (یا حتی غیرممکن) خواهد بود. بازیکنان شما در مقابل تکل‌ها آسیب‌پذیر هستند و البته حریفان شما نیز می‌توانند گوی را دریافت کنند.
دلیلی وجود دارد که فرصت‌های دو امتیازی در فوتبال واقعی وجود ندارد. داشتن فرصت‌های نادر برای چنین فرصتی بزرگ و تعیین‌کننده در بازی من را تشویق کرد تا بیشتر دفاعی بازی کنم و اساسا از حریفان هوش مصنوعی خود دور باشم تا زمانی که بتوانم یک فرصت هایپرشات کسب کنم. به نظر می‌رسد این استراتژی بازی برخلاف اهداف خود ورزش فوتبال عمل می‌کند.
هر شخصیت، انیمیشن هایپرشات مخصوص به خود را دارد. وزغ از سر بزرگ خود برای ضربه زدن به توپ در زیر زمین استفاده می‌کند، در حالی که دانکی کونگ توپ را به شکل موز می‌فشارد و ضربه‌ای پرقدرت به آن می‌دهد. یکی از موارد مورد علاقه شخصی من متعلق به هلو بود که تیم حریف را آن‌قدر مجذوب خود می‌کند که دروازه‌بان آن‌ها با کمال میل برمی‌گردد و به آرامی توپ را به سمت دروازه خود می‌چرخاند. جنبه دیگر شخصیت‌های بازی این است که مانند مسابقات تک‌نفره، آن‌ها به‌سرعت تکرار می‌شوند. با تنها ۱۰ کاراکتر، طولی نمی‌کشد که تمام هایپرشات‌های آن‌ها را دیده باشید و از چند نفر خسته شوید. به نظر نمی‌رسد گزینه‌ای برای خاموش کردن این انیمیشن‌ها وجود داشته باشد. این یک بازی ورزشی از سری بازی‌های ماریو است البته، مواردی نیز وجود دارد که به‌طور تصادفی در سراسر زمین از جعبه‌های مختلف آیتم‌های متنوعی بیرون می‌آید که می‌تواند برای مقابله با هایپرشات‌ها به شما کمک کند.
عنوان انگلیسی: Mario Strikers: Battle League سازنده: Next Level Games رده سنی: نوجوانان ناشر: Nintendo سبک: ورزشی پلتفرم: Nintendo
منبع: کلیک
