چهاردانگه بدون روتوش

انتخابات شورای شهر برای چهاردانگه سرآغاز یک توقف بود. در طی ۹ ماه گذشته شهر چهاردانگه در همه زمینه دچار یک سَکت و توقف همه جانبه شده است. از دست دادن شهردار و انتخاب گزینه های پر حاشیه که به رد آنها ختم شد تا توقف پروژه های عمرانی از جمله پروژه ایستگاه مترو و ورزشگاه شهید رضایی و پروژه سینمایی گلشهر و بلاتکلیفی پارک های بانوان و... از جمله این توقف هاست.

جنس این توقف ها هم همه جوره فراهم است از توقف در درآمدها تا توقف در خیابانها، ترافیک شدید چهاردانگه چنان دامنه دار شده است که بسیاری از مردم اسلامشهر ترجیح می دهند از اتوبان قم تردد کنند تا دچار ترافیک خسته کننده چهاردانگه نشوند.

حتی اصناف شهرک صنعتی هم ترجیح می دهند خطر عبور ممنوع رفتن در خیابان آیت الله سعیدی تا میدان شهید قاسم سلیمانی  را به جان بخرند اما وارد ترافیک چهاردانگه نشوند،موضوعی که تا کنون چندین تصادف سنگین و مصدومیت چند نفر از همشهریان را بدنبال داشته است.

این کلکسیون وقتی تکمیل می شود که فاجعه ساخت و سازهای غیرمجاز در حریم شهر را به آن اضافه کنیم. جایی که روستاهایی مانند علی آباد قاجار و قاسم آباد به بهشت متخلفان سوله ساز تبدیل شده و اراضی کشاورزی خیابان زارع تماما زیر کشت سوله های صنعتی می رود.

تصاویر هوایی نشان می دهد در دو سال اخیر بویژه در سال گذشته، اراضی کشاورزی حریم شهر و بخش چهاردانگه، طعمه چربی برای بساز و بفروش ها و باج بگیران بوده است.

اما اوضاع فرهنگ از همه جالب تر است. هیچ یک از مراکز فرهنگی شهرداری و اداره ارشاد بعد کرونا فعالیت خود را مجدداً آغاز نکرده اند و در برخی موارد به یک اقدام نمایشی و موقت اکتفا نموده اند. فرهنگسرای شهید چمران( متعلق به اداره ارشاد) سالهاست که قفل تعطیلی به آن خورده و خانه های فرهنگ شهرداری نیز در کما بسر می برد.

اگر نبود فعالیت چند مرکز مذهبی مانند نمازجمعه و برخی مساجد فعال شهری، شاید چهاردانگه عنوان «صفر مطلق» را در عرصه ارتقاء فرهنگی از آن خود می کرد.

اما بازار برخی از موضوعات در چهاردانگه داغِ داغ است. باغ تالارهای غیرمجاز، اصنافِ بدون مجوز، اماکن مبهم و غیر مشخص، باشگاه های بدون مجوز، بنگاه های املاک بدون جواز کسب، سد معبرهای آزاد دهنده برای عابران، آسفالت های تکه تکه شده در کوچه پس کوچه ها و...

بلند مرتبه سازی ۶ و ۷ طبقه ها علاوه بر افزایش جمعیت با دامن زدن به کمبود سرانه ها و عدم تامین پارکینگ، چهاردانگه را تبدیل به یک پارکینگ بزرگ کرده است.

بدلیل افزایش قیمت مسکن و اجاره بها، مهاجرت معکوس به شهرهای حاشیه تهران از جمله چهاردانگه رشد صعودی داشته است. همچنین مهاجرت اتباع نیز افزایش چشمگیری پیدا کرده است، همین موضوع چهاردانگه را با کمبود فضای آموزشی مواجه نموده بطوری که برخی کلاسهای درس با بیش از ۴۰ دانش آموز تشکیل می شود.

طبق قانون شهرداری چهاردانگه نمی تواند به خارج از محدوده شهر خدمات بدهد، چرا که از نظر قانون این زمین ها کشاورزی محسوب می شوند. اما ساخت سوله های و کارگاه های غیرمجاز در حریم شهر موضوع خدمات دهی به آنها را دچار سردرگمی کرده است. به عنوان مثال انتقال زباله های این کارگاه ها بدون متولی است و اکثر کارگاه ها برای رهایی از دست زباله ها اقدام به سوزاندن آن می کنند. همین امر باعث آلودگی شدید هوا در چهاردانگه شده است . همچنین بلاتکلیفی در اجرای قانون خروج کارخانه های بزرگ صنعتی از محدوده شهری مانند لوله سازی سدید و کیان تایر، ایران خودرو دیزل و ... بر این آلودگی دامن می زند.

نبود سیستم فاضلاب شهری و عدم هدایت آب های سطحی باعث شده با یک بارندگی معمولی آبگرفتگی معابر مردم را کلافه کند.

کمبود امکانات و نیروی انسانی و افزایش بی رویه جمعیت بحث تامین امنیت را هم دچار چالش کرده است.

اما وقتی در برخی جلسات شهری شرکت می کنی چنان از یکدیگر تقدیر می کنند که ما به خودمان شک می کنیم آیا اینها از چهاردانگه سخن می گویند یا تجریش؟

تاکید عزیزان بر زحمات و تلاش های انجام شده می باشد اما تناسب آن با خروجی قابل قبول را، در نظر نمی گیرند.

در این مقاله سعی کردیم واقعیت های کف خیابان را به رخ برخی عزیزان بکشیم و می دانیم که ظرفیت های موجود در این شهر و مدیران تازه نفس دولت جدید می توانند بسیاری از این مشکلات را حل و فصل نمایند.

امیدواریم شمیم دولت آقای رئیسی هر چه سریعتر به چهاردانگه برسد و از لحاظ مدیریتی فکری بحال این کهن شهر شهید پرور بکنند.