من تازه اول راه هستم

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزنامه جام جم ،حدود ۲۰ روز قبل از رقابت‌ها. با او درباره آن روزها، ایام المپیک و آینده‌اش گفت‌و‌گویی داشتیم.

 قبل از المپیک کرونا گرفتی، روزها برایت چطور گذشت؟ بحث این بود که به المپیک نروی؟

خیلی خیلی سخت بود. به من گفتند شاید نتوانی به المپیک بروی. این یک شوک روحی بزرگ برایم بود. باید در قرنطینه می‌ماندم. نمی‌توانستم از اتاقم خارج شوم. البته پدر و مادرم در خانه‌ بودند و این موضوع خیلی به من کمک کرد. دور از همه سعی کردم ذهنم را آرام کنم. نمی‌توانستم هیچ تمرینی کنم. اگر تمرین می‌کردم حالم بدتر می‌شد. دور اتاق که راه می‌رفتم نفسم بالا نمی‌آمد. بیشتر برای خودم تصویرسازی می‌کردم. تصمیم گرفتم چیزی تماشا کنم تا از نظر روحی برایم خوب باشد. شاید باورتان نشود که سریال پایتخت را از سال ۹۰ تا فصل آخر دیدم. حتی در توکیو هم سریال پایتخت را می‌دیدم. داستان خیلی جالبی دارد. کمدی و طنز حالم را بهتر کرد.

 کرونای خفیف گرفته بودی یا قوی؟

سه چهار روز اول تب و لرز داشتم. احساس ضعف و بی‌حالی می‌کردم. تقریبا سه چهار روز بعد حالم بهتر شد و فقط حس چشایی و بویایی نداشتم. خلاصه کرونا باعث شد دو هفته تمرین نکنم.

 بعد از کرونا چند روز تمرین داشتی؟

سه روز در تهران و سه روز هم در توکیو.

 خودت فکر می‌کنی اگر کرونا نمی‌گرفتی، چه اتفاقی در المپیک برایت می‌افتاد؟

دوره‌های قبل شما با رکورد ۲/۱۰ به نیمه‌نهایی می‌رفتید و با رکورد زیر ۱۰ ثانیه به فینال می‌رسیدید. اگر تمرینم را منظم داشتم و رکورد خودم را می‌زدم حتی شانس فینال هم داشتم.

 چرا اکثر دونده‌ها نمی‌توانند در المپیک حتی رکورد خود را بزنند؟

برای رکورد زدن در دوومیدانی نیاز است در ایده‌آل‌ترین شرایط باشی و برای هر ورزشکار دلایلی دارد. دلیل من این بود که به هر حال مربی‌ام در المپیک نبود. با این‌که سه چهار روز قبل از مسابقات به توکیو رفتم با این حال هنوز بدنم به اختلاف ساعت و شرایط آب و هوایی عادت نکرده بود. بعضی دونده‌ها حتی سه هفته زودتر به توکیو آمده بودند و کمپ تمرینی داشتند . این دلایل به همراه کرونایی که گرفتم باعث شد نتوانم رکورد خودم را بزنم.

 قهرمانی دونده ایتالیایی در دوی ۱۰۰ متر واقعا عجیب بود. چطور ممکن بود با وجود آمریکایی‌ها او قهرمان شود؟

این بحث تخصصی است و باید ساعت‌ها درباره‌اش صحبت کنیم ولی هیچ کسی نمی‌تواند یک شبه قهرمان المپیک شود. نمی‌توانیم بگوییم دونده ایتالیایی شانسی قهرمان شد. شک نکنید طلای او به دلیل سال‌ها برنامه‌ریزی، کار و امکانات و اردوهای منظم زیادی بود که داشته است. خود من برای المپیک از آبان سال قبل شروع کردم. چند ماه بدون مربی در تهران بودم. بعد اردویی ۴۰‌روزه در فرانسه و قبل از عید داشتم. بعد از عید هم اردویی ۷۰ روزه در همان کشور داشتم. قرار بود از فرانسه مستقیم به توکیو بروم ولی جور نشد و ۲۰ روز قبل از المپیک به تهران آمدم که بدون مربی بودم. در المپیک هم مربی نداشتم.

 در بازگشت به تهران هم که کرونا گرفتی.

خودم فکر می‌کنم در پرواز به تهران کرونا گرفتم چون دقیقا قبل از سفر تست دادم و منفی بود.

 بعد از حذف تو و احسان انتقادهایی شد که چرا باید برایتان هزینه می‌شد. ندیدم در مصاحبه‌هایت در این باره صحبت کنی. شاید الان زمانش باشد که نظرت را درباره این انتقادها بگویی.

به گفته خود مسؤولان، ورزشکارانی مثل من و شاحسان حدادی سرمایه‌های ورزش هستیم. اگر هزینه صرف ورزش و تمرین و اردو نشود، چه امیدی به موفقیت هست؟ زمانی پول اسراف می‌شود که یکی مثل ویلموتس را می‌آوردیم و میلیون‌ها یورو به او پول می‌دادیم و بازدهی نداشت. آنجا می‌شود انتقاد کرد نه از ورزشکاری که در این کشور به دنیا آمده، سال‌ها بدون حمایت پیشرفت کرده و الان به جایی رسیده که باید مورد حمایت باشد. یکسری‌ حرف‌هایی می‌زنند که درست نیست. اصلا این حرف درستی نیست که چون هزینه کرده‌ایم باید مدال بیاوریم. مگر ماشین است که پول بدهی و آن طرف مدال برایت درست کنند؟ خیلی از تاپ‌های دنیا در المپیک نتیجه نمی‌گیرند. جوکوویچ بعد از این همه قهرمانی در گرند‌اسلم‌ها در المپیک سوم هم نشد. در دوی ۱۰۰ متر دونده آمریکایی با رکورد ۷۷/۹ ثانیه به فینال نرسید. فکر کنم اگر ما در حد آنها خراب می‌کردیم، دارمان می‌زدند. در المپیک هزار و یک اتفاق ممکن است بیفتد. ۱۰ جا رفتیم موفق شدیم، یک جا نشد. در کل از عملکردم در توکیو راضی هستم و اینجا باید از همه کسانی که حمایتم کردند تشکر کنم مخصوصا کمیته ملی المپیک و فدراسیون دوومیدانی که تمام تلاششان را برای آمادگی ورزشکاران انجام دادند

 یکی از اتفاقات جنجالی این دوره، تخته استارت‌ها بود و حذف شدن چند دونده بنام.

این تخته‌ها سنسور فشار دارد. اگر شما زودتر از ۱۰‌صدم ثانیه از شلیک تپانچه حرکت کنید، خطاست. طبق بررسی‌ها سرعت عکس‌العمل دونده‌ها بعد از شلیک بین ۱۲ تا ۱۶ صدم ثانیه است. برای خود من ۱۴ صدم ثانیه بوده. شما اگر زیر ۱۰ صدم حرکت کنید، حذفید. اتفاقا یکی از بدشانسی‌های من دقیقا حذف خط کناری‌ام بود. او خطا کرد و باعث شد کارت قرمز بگیرد. من هم یکجورهایی از دور مسابقه خارج شدم. شما وقتی یک دسته کنار هم هستید، رقابت می‌کنید و زمان‌بندی دست‌تان است در لحظه آخر ممکن است بیشتر یا کمتر فشار بیاورید. منتها من تنها در یک طرف بودم و این باعث شد تا به اصطلاح دو‌و‌میدانی‌کاران از مسابقه خارج شوم. من فقط دو صدم ثانیه کم آوردم. اگر آن اتفاق نمی‌افتاد به احتمال زیاد صعود‌می‌کردم.

 در این دوره که تکنولوژی فوق‌العاده بود، نکته متفاوتی هم وجود داشت؟

بله. مثلا پشت شماره‌های ما GPS زده بودند. سرعت سنج داشت. نشان می‌داد شما کی به اوج رسیده‌اید. اطلاعات و دیتای جالبی به همه ورزشکاران می‌دادند.

 آینده را چطور می‌بینی؟

من تازه اول راه هستم. می‌توانم دو المپیک دیگر را هم تجربه کنم. سال آینده هم بازی‌های  آسیایی را داریم. مسابقات قهرمانی داخل سالن و فضای باز آسیا و جهان هم هست. تازه آمده‌ام تا مسابقه بدهم.

سعید اکبری - گروه ورزش / روزنامه جام جم