فضا را برای حضور طراحان بازتر کنیم

پیش از این کمیته ملی المپیک و نهادهای زیر مجموعه تلاش زیادی در استفاده از لباس‌های مناسب و طرح‌های درخور شان کاروان تیم‌ملی داشتند اما اتفاقی که در این دوره رخ داد فرآیند قابل توجهی بود چراکه این بار در چارچوب یک فراخوان اطلاع‌رسانی شد و در همان مقطع بالغ بر ۴ هزار نفر از طراحان برای طراحی لباس کاروان مشارکت داده شدند که در نوع خودش بی‌سابقه بود.
نکته بسیار مهمی که می‌توانم در این فرآیند روی آن تاکید داشته باشم این است که در حوزه مد و لباس این ظرفیت و قابلیت در کشور وجود دارد که چه لباس‌های رسمی و چه لباس‌های ورزشی توسط طراحان و برندهای داخلی مورد تامین قرار گیرد و این اتفاق بسیار مهمی است.
اما از منظر نوع و طرح لباس این نمونه‌ای که شما در یک کارزار رقابتی مشاهده کردید محصول تلاش چند طراح و ارائه ده ها طرح و انتخاب آن در یک مسیر چند بخشی از مرحله  طراحی کاغذی تا نمونه دوزی و نهایتا انتخاب نهایی بود.  در این بین هم کارشناسان ورزشی در هیات داوران حضور داشتند و هم طراحان وپیشکسوتانی که وظیفه بررسی طرح‌ها بر عهده آنها بود. به عبارتی هیات داورانی مرکب از دو گروه ورزشکاران و متخصصان طراحی لباس درباره لباس‌های کاروان
نظر دادند.
حالا شاید شما بپرسید چرا طرح نهایی و خروجی کار، یک خروجی عامه‌پسند نیست؟ اصولا در طراحی لباس و بسیاری دیگر از فعالیت‌های فرهنگی عنصر اساسی ذائقه و سلیقه است. لذا هر انتخابی طرفداران و منتقدان خودش را دارد. در نتیجه بهترین روش برای آن‌که ما بتوانیم در آینده در مسیر کامل‌تری قدم برداریم این است که بتوانیم فضا را برای حضور طراحان بازتر کنیم.
فراموش نکنید ما دوره خاصی را در حوزه طراحی پوشاک ورزشی طی کردیم تا به این نقطه رسیدیم. یک زمان به دلایلی که به هر شکل برای نهادهای مربوطه محترم بود، مسیر انتخاب روش دیگری بود. اما حالا یک فرآیند کاملا انتخابی و رقابتی پیش روی طراحان و تولید‌کنندگان است. من معتقدم مسیر رو به جلو و رو به رشد است.
پس در حالی که نقدهایمان را مطرح می‌کنیم، بهتر است از طرح‌های موجود حمایت کنیم. دوستان ما در حوزه طراحی هم باید بیایند مبانی فکری، نظری و مفهومی کار را تشریح کنند و حتی از داوران مربوطه هم درباره این انتخاب‌ها سؤال شود تا به سمت اصلاحات مسیر برویم.
در این فضا اگر دفاعی باشد دفاع می‌کنند. و اگر هم پذیرشی باشد صورت می‌پذیرد اما همین نظرات توشه‌ای می‌شود برای دوره‌های بعدی. این‌که بپذیریم این ظرفیت در کشور وجود دارد یک امر است این‌که نگاه‌مان برای تامین این اقلام به خارج از کشور باشد یک امر دیگر. الان بزرگترین دستاورد این جریان این است که با اطمینان می‌توانیم بگوییم چه در زمینه لباس‌های رسمی و چه در زمینه لباس‌های ورزشی و حتی سایر متعلقات، مجموعه طراحان و تولید‌کنندگان داخلی به خود‌کفایی رسیده‌اند.