نقی زاده: مگر پژمان جمشیدی از کسی خواهش کرده که در فیلمش بازی کند؟! / واکسن ایرانی می زنم که دوز دومش پیدا شود

اصغر تقی زاده که در سریال «زیر خاکی2» نقش یک شخصیت انقلابی را بازی می کند در گفت و گو با جام جم آنلاین اظهار داشت: داستان «زیر خاکی» درباره مردی است که به دنبال زیرخاکی است و برای یافتن گنج درگیر ماجرا‌هایی می‌شود. این قصه سرشار از طنز موقعیت است و با ایجاد موقعیت‌های کمدی مخاطب را می‌خنداند. در این سریال نقش آقای مروتی را بر عهده دارم که مبارز قبل از انقلاب بوده. در همان ایام هم به زندان می افتد، شکنجه می شود و با معلولیت و عصا به دست از حبس خارج می شود. او از همسر مرحومش 2 فرزند و از همسر فعلی اش 3 فرزند دارد و در حال حاضر در کنار آنها زندگی می کند. مروتی انسان ساده دل و پاکی است که هر آنچه از دستش بر بیاید برای دیگران انجام می دهد. او نمونه ای از انسان های بی آلایش و عدالت خواه اول انقلاب است که دید مثبتی به تمام اطرافیانشان داشتند و اتفاقا به همین خاطر هم بود که نفوذی ها در اطرافشان به راحتی رخنه می کردند. شاید بتوان به نوعی گفت این کاراکتر سمبل اشخاص مخلصی مانند شهید رجایی است. مخلصان پاک نیتی که امروز هر چند نسبت به سابق تعدادشان کم شده، اما خوشبختانه هنوز هم وجود دارند.  
 
نقی زاده همچنین افزود: خیلی از بازیگرها از اینکه در همان ابتدای کار فیلمنامه کامل سریال در اختیارشان قرار نمی گیرد، شاکی هستند و می گویند این کار باعث بلاتکلیفی بازیگر در جریان فیلمبرداری می شود، اما واقعا از نظر من چنین نیست. الان کاغذ گران است و تهیه کننده و کارگردان نمی توانند مثلا هزار صفحه فیلمنامه یک سریال را در اختیار تک تک بازیگران قرار دهند. این کار شدنی نیست و اصلا ضرورتی ندارد بازیگر یک سریال تمام نقش هایی که به او ربطی هم ندارد، بخواند! بنابراین در وهله اول برای اطلاع یک بازیگر از چند و چون سریال، سیناپس (طرح چند صفحه ای از فیلمنامه با بیان نقاط کلیدی داستان) سریال را در اختیارش می گذارند و بعد که موافقت نهایی بین بازیگر و عوامل سریال انجام شد سکانس هایی که هر بازیگر در آن بازی دارد را برایش می فرستند و بازیگر سر فیلمبرداری می رود. در اینجا وظیفه کارگردان و دستیارش است که سکانس های قبل و بعدی که بازیگر نمی داند چه بود را برایش شرح دهد تا او حس لازم برای بازی خودش را بگیرد.
 
بازیگر فیلم هایی چون «از کرخه تا راین»، «آژانس شیشه ای» و «دست های خالی» درباره معضل پیشنهاد کاراکترهای مشابه بر اساس نقشی که یک بازیگر در آن گل می‌کند، توضیح داد: ما بازیگرها انتخاب شونده هستیم، نه انتخاب کننده. مثلا من خودم دوست دارم نقش منفی بازی کنم، اما پیشنهادی ندارم. متاسفانه در ایران با معضلی مواجه هستیم که وقتی بازیگری در یک نقش گل می کند در کارهای بعد هم کاراکترهای مشابه به آن پیشنهاد می دهند. چون تهیه کنندگان و کارگردانان ریسک نمی کنند و بازیگر را در همان نقشی که امتحانش را پیش از آن در آن پس داده، می گمارند. من سالها در آثار دفاع مقدس نقش رزمنده را بازی کردم و جالب است بدانید که حتی فرزندان خودم هم طبق ذهنیتی که از کارهای من دارند می گویند؛ «نقش های جنگی ات را بیشتر دوست داریم».
 
نقی زاده درباره تجربه همبازی شدنش با پژمان جمشیدی نیز عنوان کرد: پژمان جمشیدی گذشته از بازیگری و هر چیزی دیگری یک انسان بامعرفت است. شهریور سال گذشته به کرونا مبتلا شدم، اما عوارض آن را تا ماهها در خودم حس می کردم. یکی از این عوارض برای من، عدم تمرکز بود. اینطور که مثلا دیالوگ هایم را فراموش می کردم. اگر پژمان جمشیدی یکی بود مثل خیلی های دیگر، با خودش می گفت «به من چه!»، اما او سر صحنه به من کمک می کرد تا دیالوگ هایم را به خاطر بیاورم و بگویم. زمانیکه نوبت پلان من میشد و دوربین رو به من قرار داشت و اصلا نیازی نبود که او مقابل من بایستد، بلند میشد می آمد روبروی من می ایستاد تا بهتر بتوانم حس بگیرم و دیالوگ هایم را ادا کنم. اگر کسی بعد از سال ها نقش آفرینی پژمان، هنوز هم می گوید که او نباید بازی کند! نظر شخصی اش را گفته، اما صاحب تشخیص در این زمینه کارگردان و تهیه کننده است. مگر پژمان جمشیدی به زور از کسی خواسته که سر صحنه فیلمبرداری برود؟ از او خواستند و او در هر کاری که خودش خواسته قبول کرده که بازیگری کند. او سالها فوتبال بازی کرد و امروز به خوبی می داند که برای موفقیت نباید اسیر حواشی شد. پژمان راه خودش را می رود و در این راه فقط به پیشرفت فکر می کند و لاغیر.

او در پاسخ به اینکه کار با جلیل سامان (کارگردان) چگونه است، خاطرنشان ساخت: «زیر خاکی» یک کار حرفه ای سینمایی در قاب دوربین تلویزیون است. لوکیشن های مختلف، نوع نورپردازی دهه 50-60 ، میزانسن، قاب بندی ها و... همگی حرفه ای است. به این دلیل که جلیل سامان کارگردانی بسیار حساس و نکته سنج است که در عین مهربانی در کارش بسیار جدی است. او روابط دوستانه ای در پشت صحنه فراهم می کند که خروجی کار در جلوی دوربین توام با حس خوب و دلنشین برای مخاطب باشد و بدون رودربایستی تا به چیزی که نخواهد نرسد، بازیگر را رها نمی کند. در این راه هم برایش فرق نمی کند بازیگری 40 سال سابقه کار دارد یا 4 سال، او کار خوب می خواهد.
 
نقی زاده در پایان بازیگری را جزو مشاغل پرخطر قلمداد کرد و تاکید کرد: امیدوارم فکری به حال واکسن زدن هر چه سریعتر بازیگرها بکنند. چون ما نمی توانم جلوی دوربین ماسک بزنیم و از طرفی نمی توانیم در خانه بنشینیم و کار نکنیم. امیدوارم هر چه زودتر مجوز واکسن «کوو برکت» صادر شود و فکری به حال ما بازیگرها که شغل مان جزو مشاغل پرخطر هست بکنند. به شخصه دوست دارم واکسن ایرانی بزنند. چون اولا تعصب ملی دارم و دوما واکسن های خارجی معلوم نیست دوز دومش برسد یا نه. الان خیلی ها هستند که دوز اول واکسن خارجی (حالا از هر نوعی) را زدند و دوز دوم را اصلا پیدا نمی کنند که بزنند. خب در چنین شرایطی آدم لااقل مطمئن است که اگر واکسن ایرانی بزند دوز دومش را هم پیدا می کند و دیگر سرگردان نمی شوند.
 
ساناز قنبری / جام جم آنلاین