برگزاری جشنواره جهانی فجر ، یک شوخی تلخ

اما از سوی دیگر انگار مسئولینِ همیشه دلواپس هنری در این چهارده ماه خودشان دچار تخطی از رعایت چارچوب های بهداشتی شدند و دقیقا موضوع کرونا و سلامتی جامعه هنری برای آن ها تبدیل به یک شوخی شده است. اساسا نگاه و نگرش مدیران هنری در برپایی جشنواره های گوناگون بر اساس مصلحت طلبی هایی است که هر سال رخ می دهد، کمااینکه در این مدت بسیاری از خبرنگاران جویای چگونگی برگزاری و تعیین بودجه آن هستند، اما این پیگیری ها همچنان بدون جواب می ماند یا پاسخ ها به عوام فریبی تبدیل می شود.
 
در سال گذشته مسئولین برگزاری جشنواره جهانی فجر به دلیل افزایش تعداد آمار بستری ها و فوتی ها که البته در اردیبهشت و اوایل خرداد سال گذشته رو به کاهش بود آن را لغو کردند و تمامی اهالی رسانه راضی به این تصمیم بودند، اما در بهمن ماه سال گذشته با تمامی فراز و فرودها و یادداشت های تند هنرمندان و اهالی رسانه جشنواره ملی فجر برگزار شد که البته خروجی آن مثل همیشه نتوانست کسی را هیجان زده کند و این نشانه اقدام اشتباه مسئولین بود که با هر شرایطی سعی داشتند سی و نهمین جشنواره ملی فجر را در تاریخ مقرر برگزار کنند.

 

البته لازم به ذکر است که در زمان برگزاری جشنواری ملی فجر در تاریخ 12 تا 20 بهمن آمار بستری ها یا فوتی ها رو به کاهش بود، اما ترس از این بیماری یا به معنای درست تر پیشگیری از ابتلا به این ویروس تعداد کمی از فعالان رسانه و منتقدان و هنرمندان و به ویژه مردم عام را به سینماها کشاند، اما در حال حاضر دلیل برگزاری جشنواره جهانی در چنین شرایط بحرانی است.
 
تهران نزدیک به یک ماه در وضعیت قرمز قرار داشت و تمامی کسب و کارها تعطیل شدند و با اینکه این تعطیلی به پایان رسید، اما همچنان سخنگوی ستاد ملی کرونا می گوید روند فوتی ها تا یک ماه دیگر کاهش نمی یابد و 360 فوتی در روز تا حدی نگران کننده است که می بایست تنها برای کار ضروری از خانه خارج شد. مضاف بر اینکه در کل جهان جشنواره های مهم سینمایی یا به وقت دیگری موکول شده یا به صورت مجازی برگزار می شود. البته در چند کشور جشنواره ها به صورت حضوری برگزار شدند که آن هم به دلیل واکسینه شدن شهروندان آنجا بوده و لاغیر.
 
در حال حاضر که این یادداشت را می نویسم در خبرها آمده است بیژن افشار بازیگر سینما و تلویزیون بر اثر کرونا درگذشت و دلیل آن گران بودن آمپول هایی بوده که این بازیگر باید تزریق می کرده، دبیر جشنواره در پاسخ به این که آیا بهتر نبود بودجه این جشنواره به اهالی هنر که از وضعیت بد معیشتی برخوردارند پرداخت می شد؟ گفته است شان هنرمندان را حفظ کنید! او ادامه داده که بودجه برگزاری جشنواره جهانی فجر به اندازه یک فیلم سینمایی است!
 
در اینجا باید از ایشان سوال کرد که بودجه کدام فیلم؟ همه می دانیم که صنعت فیلم و سریال سازی در کشور ما چندان پایین نیست، البته که بعضی از این فیلم ها هم با بودجه ها بیش از سی یا چهل میلیاردی ساخته می شوند که اساسا هیچ برگشت سرمایه ای هم در آن ها دیده نمی شود.
 
برگزاری فیزیکی جشنواره جهانی با تورمی که شامل مملکت ما شده است قطعا ارزان نخواهد بود، اما پافشاری مسئولین جشنواره نسبت به برگزاری این جشنواره قطعا متقاعد کننده نیست. هر چند همه معتقدیم که شان هنرمند آسیب دیده و بیکار را نباید خدشه دار کرد، اما دست چین کردن هنرمندانی که نیاز مالی دارند هم از سوی اصناف خانه سینما کار سختی نمی باشد.
 
جشنواره جهانی فجر در حالی تصمیم به برگزاری دارد که تعداد قابل توجهی از هنرمندان حتی بیمه هم نیستند یا به هر دلیلی شرایط بیمه شدن را ندارند! تصمیمات عجولانه ای که باعث ساده انگاری اجتماعی می شود قطعا می تواند سلامت جامعه را به خطر بندازد و تبدیل به قتل دسته جمعی شود. سال گذشته زمانی که جشنواره جهانی لغو شد نه تنها هیچ اتفاق ناخوشایندی رخ نداد بلکه این تفکر با استقبال هم مواجه شد که کرونا صعودی تر نشود و آمار بستری و فوتی ها بالا نرود. با اینهمه آیا بهتر نیست امسال هم جشنواره جهانی فجر نداشته باشیم؟
 
از زمانی که سینماها بازگشایی شده است آمار فروش فیلم ها زیر صد میلیون است. حال چگونه می شود انتظار داشت که از جشنواره های این چنینی استقبال شود؟ با وعده ای که ستاد کرونا داده است تا اوایل زمستان ایرانیان واکسینه می شوند. بنابراین بهتر است این دورهمی که اساسا به جشنواره جهانی هم شباهت ندارد را به زمان دیگری موکول کرد.
 
افشین علیار – منتقد سینما / جام جم آنلاین