یافته هایی جدید از انقراض دایناسور ها

به گزارش جام جم آنلاین ،در آخرین روز دوره کرتاسه ، یک سیارک به عرض 7.5 مایل به شبه جزیره یوکاتان مکزیک اصابت کرد و قوس حیات بر روی زمین را تغییر داد. شصت و شش میلیون سال بعد ، دانشمندان از ابر رایانه ها برای ایجاد دوباره ویرانی آن تأثیر ننگ آور با جزئیات بی سابقه استفاده کرده اند. این مدل ها به حل یک رمز و راز دیرینه در مورد آنچه که باعث از بین رفتن همه دایناسورها به جز پرندگان شد کمک می کنند و یک نگاه اجمالی به نحوه واکنش زندگی روی زمین به تغییرات سریع محیط زیست ارائه می دهند.

دانشمندان قبلاً می دانستند که ضربه گیرنده فرازمینی دهانه ای به عرض تقریبی 120 مایل به داخل پوسته زمین منفجر کرده و دقیقاً در نقطه مناسب - و دقیقاً در زاویه مناسب - برخورد می کند تا مقادیر عظیم گازهای خنک کننده و دوده را به فضای بالای جو برساند. با پاره شدن سونامی های عظیم اقیانوس ها ، آسمان سیاه شد و آتش سوزی ها صدها مایل در اطراف بیداد کرد. طی چند سال ، دما بیش از 60 درجه فارنهایت به شدت سقوط کرد و جهان را در یک دوره طولانی سرد تحت عنوان زمستان ضربه ای فرو برد که دانشمندان معتقدند بیش از سه چهارم زندگی کره زمین را از بین برد.

آلفيو الساندرو كيارنزا ، همكار تحقيقاتي در دانشگاه کالج لندن ، و رهبر مطالعه جديدي كه امروز در مجموعه مقالات آكادمي علوم ملي منتشر شده است ، مي گويد اين رويداد مانند "جهنم دانته در زمين بود".

تقریباً در همان زمان که سیارک برخورد کرد - معروف به برخورد Chicxulub - یک مجتمع بزرگ آتشفشانی که در حال حاضر در جنوب هند در حال فوران است ، که بیش از 200000 مایل مکعب گدازه آزاد می کند و گازهای تغییر دهنده آب و هوا را به آسمان پمپ می کند. در حالی که اکثر دانشمندان بر این باورند که این سیارک باعث انقراض شده است ، محققان مدت ها است که آیا این آتشفشان ها ، به نام تله های دکن ، نیز در تخریب زندگی سهیم بوده اند.

در مطالعه ای جدید ، با استفاده از مدل هایی برای ایجاد مجدد آب و هوای باستانی زمین ، متغیرهای مختلف سناریوهای آخرالزمانی را تغییر داده اند. این شبیه سازی ها نشان می دهد که این سیارک به تنهایی سیاره را برای همه دایناسورها غیر از پرندگان غیرقابل سکونت کرده است. شاید به طور خلاف این ، آتشفشان های تله دکن ممکن است واقعاً زمین را مهمان نوازتر کرده باشد ، نه کمتر.

انقراض دسته جمعی کرتاسه-پالئوژن که به دو دوره زمین شناسی در دو طرف این رویداد نامگذاری شده است ، با سرعت قابل توجهی اتفاق افتاد. سرمای شدید ، تاریکی مداوم ، آتش سوزی ، سونامی ، گرمای غیر قابل تحمل در منطقه برخورد ، و در نهایت باران اسیدی این سیاره را به خطر انداخت. تخریب ناگهانی ناشی از واقعه انقراض فرصتی را برای دانشمندان امروز فراهم می کند تا نحوه زندگی در برابر فشارهای شدید و سریع را بررسی کنند.

دیرینه شناس دانشگاه ییل ، ​​پینچلی هول ، متخصص انقراض دایناسورها می گوید: "این به ما ایده ای می دهد که ارگانیسم ها وقتی کسی فرش را از زیر آنها بیرون می کشد چه می کنند."

برای درک واقعی چگونگی انقراض دایناسورهای جمعی ، دانشمندان باید درمورد آنچه که دقیقاً باعث آن شده است ، توافق کنند.

در دهه گذشته ، زمین شناسان تأیید کرده اند که تله های دکن در طی 700000 سال در چندین پالس فوران کرده اند ، دوره ای که با ضربه Chicxulub همپوشانی دارد. از آنجا که آتشفشان ها در حین انقراض در حال فوران بودند ، دانشمندان فکر کرده اند که آیا آنها نقشی در کشتن حیوانات داشته اند؟ دو مورد از پنج انقراض بزرگ جمعی ناشی از گرم شدن شدید دی اکسید کربن آتشفشانی ، از جمله بدترین موارد بود: انقراض جمعی پرمین-تریاس 252 میلیون سال پیش ، ناشی از فوران های باستان در سیبری فعلی ، باعث نابودی 96 درصد زندگی دریایی شد.