چاردیواری ، عاشق است

حالا دقیقا همان روز فرارسیده است و من اصلا فکرش را نمی کردم میان آن اولین و این آخرین 14 سال طول بکشد و قسمت چاپ این یادداشت هم به صفحات ضمیمه چاردیواری برسد.
حالا می‌خواهم یادداشتی بنویسم که 14 سال برایش فکر کرده ام، ولی الان که می‌خواهم بنویسم باور کنید دستم اصلا به کیبورد نمی رود. یاد دیشب می‌افتم، شبکه ورزش داشت مسابقات جام جهانی دو و میدانی در دوحه قطر را پخش می‌کرد، تنها ورزشی که تقریبا از دوران دبستان تا دانشجویی در آن خوب بودم و دوستش داشتم(البته تا قبل از این اضافه وزن‌های اخیر!) رشته‌ای هم که دونده‌ها در آن مشغول رقابت بودند دوی امدادی بود و به این فکر کردم که واقعا چقدر کار روزنامه نگاری در ایران شبیه این ماراتن نفس گیر و تیمی امدادی است.
خبرنگاران، دبیران، معاونان تحریریه ، سردبیر و مدیرمسوول می‌آیند و روزها، هفته‌ها و سال‌ها تلاش می‌کنند و در نهایت چوب امداد به دست دیگری می‌رسد تا ادامه مسیر را او بدود و تلاش کند. حالا قصه من و جام‌جم و چاردیواری به اینجا رسیده است، به نقطه ای که تلاشم را کرده ام، دویده ام و چوب را به دست دیگری می‌دهم تا او هم برای شما مردم و مخاطبان چاردیواری بدود و تلاش کند و همه شاهد موفقیت تیم «جام جم» باشیم.
تیتر جلد نخستین شماره چاردیواری همان طور که در تصاویر همین صفحه هم می‌بینید خیلی معنا دارد: « چگونه زندگی کنیم» چاردیواری با این تیتر متولد شد و در تمام این سال‌ها یعنی از سال 1381 تاکنون تلاشش همین بوده است، ضمیمه ای برای زندگی، آن هم زندگی که زیر سقف خانه‌ها با عشق جریان دارد.
اصلا چاردیواری عاشق است، عاشق سر گرفتن ازدواج‌های آسان، عاشق کار خیر، عاشق نوشتن مطالبی که گره ای از اخم یک خانه باز کند. عاشق دور هم جمع شدن خانواده سر یک سفره و میل کردن یک غذای ساده اما پر از محبت. عاشق نشان دادن راهی که در آن فرزندان بهتر رشد کنند و تربیت شوند. چاردیواری عاشق سلامت شماست این که چگونه در حوادث، در بیماری‌ها در روزگار سختی‌ها هوای همدیگر را داشته باشیم. تمام تلاش ما در این ضمیمه در سه سال گذشته این بود که بتوانیم پرچمی که دونده‌های پیش از ما استادانی همچون فریدون صدیقی و خانم زهرا عرب به دست مان سپرده بودند با تلاش بیشتر به دست نفر بعد برسانیم. حالا آن زمان فرارسیده است، برای همکارانم در دوره جدید چاردیواری آرزوی موفقیت می‌کنم و امیدوارم چاردیواری همچنان عاشق بماند و شما هم دوستش داشته باشید.

سینا علیمحمدی
روزنامه‌نگار