خاموشی شعله امید «رستاخیز»

به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، متن یادداشت میرفخرایی به این شرح است: «به کجا می‌رویم؟ ادب مرد به ز دولت اوست، این سرمشق همیشگی ما در کلاس خط دبستان بود. ولی اخلاقیاتی که سال‌ها یاد گرفتیم و سرمشق ما بوده، در سینمای ما گم شده است؟ زمانی که به پروژه سینمایی رستاخیز پیوستم، خوشحال بودم که بار دیگر فضاسازی‌ای زنده می‌شود که یک اتفاق جهانی است. یادم آمد هنگامی که در کالج بوستون آمریکا روز واقعه را به نمایش و تحلیل گذاشتم.
یک استاد پاکستانی از من خواست که فیلم را به او بدهم تا در کلاس درس خود مفهوم آن را تدریس کند و گفت نمایش آن درک این واقعه را برای شاگردان سهل‌تر می‌کند. و من به او نوید دادم که پروژه‌ای به نام رستاخیز در راه است که همین واقعه را از زوایای دیگر به نمایش می‌گذارد و با خوشحالی گفت ما منتظریم. ولی چه شد؟ نه تنها فیلم رستاخیز مخاطب رسمی خود را پیدا نکرد بلکه سرقت هم شد.
رستاخیز علاوه‌بر تاثیرگذاری بر مخاطب در سینمای ایران هم می‌توانست تاثیرگذار باشد. این فیلم می‌توانست درهای دیگری را به سینمای ما باز کند. رستاخیز نگاه‌های سینمای منطقه را به ایران معطوف داشت. همکاری خالصانه چند کشور برای ساخت این فیلم نشانگر میل به ساخت این‌گونه فیلم‌ها با تجربیات سینمای ایران در منطقه بود.
بعد از این فیلم شرکت فیلمسازی کویتی به نام کویت پروداکشن از عوامل این فیلم برای ساخت سریال باب‌المراد استفاده کرد و در جلسات فیلمسازان کشورهای منطقه تولیدکنندگان سینمایی ابراز تمایل می‌کردند که یک شهرک سینمایی به مرکزیت سینمای ایران برای این‌گونه پروژه‌های داشته باشند و این همه جرقه‌اش از رستاخیز بود.
تمام شعله‌های امید به آینده با ناباوری عوامل و دست‌اندرکاران فیلم بدون هیچ منطقی خاموش شد. یاد آن روزهایی می‌افتم که درویش به تنهایی با چه امید و پشتکاری به همه دلگرمی می‌داد و سختی‌های پیش رو را برای ما آسان می‌کرد و بالاخره با هزاران امید فیلم رستاخیز را به پایان رساند.
و ما هنوز امیدواریم که با نگاهی متفاوت مشکلات رستاخیز حل شود و دست بداخلاقان و سارقان از سینمای ایران کوتاه شود. والسلام.»