در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
سلفی این روزها به پدیده و اتفاقی فراگیر تبدیل شده تا جایی که حتی برخی جان خود را برای گرفتن یک سلفی مثلا متفاوت از دست دادهاند. سلفی نه جنسیت میشناسد و نه به سطح سواد و طبقه اجتماعی ربطی دارد. یک جور وسوسه فراگیر است که برخی قدرت دارند آن را کنترل کنند و اندازه نگهدارند و برخی ندارند. همین وسوسه باعث شده دیروز بعد از ظهر حدود 400 میلیون سلفی در اینستاگرام به اشتراک گذاشته شود. اگر selfie# را در اینستاگرام جستوجو کنید، میبینید این موضوع زیرمجموعههایی هم دارد که میلیونها نفر در آنها سلفی را به اشتراک گذاشتهاند. این پدیده که این روزها به یکی از سرگرمیهای روزانه و شبانه مردم تبدیل شده آنقدر فراگیر است که روزی را در جهان به نام آن ثبت کردهاند. 21 ژوئن (دیروز) روز جهانی سلفی بود. سلفی آنقدر در جهان محبوبیت دارد و از آن استفاده میشود که دانشگاه آکسفورد در سال 2013 آن را بهعنوان واژه سال معرفی کرد. CCN در گزارشی نوشته، واژه سلفی برای نخستین بار در ۱۳ سپتامبر ۲۰۰۲ و در یک چت روم به کار رفته است. در این سال یک مرد استرالیایی با بارگذاری یک سلفی از خودش، از دیگر کاربران بهخاطر فوکوس نبودن وب کم و واضح نبودن عکس عذرخواهی کرده و یادآور شد که این عکس، یک سلفی است.
با این حال ۹ سال طول کشید تا از این واژه برای نشانگذاری عکسهای سلفی استفاده شود. در ۱۶ژانویه ۲۰۱۱، کاربری بهنام جنیفر لی برای نشانگذاری یک عکس از این واژه استفاده کرد.
با میلاد اسلامزاده، مجری و تهیهکننده برنامه حال خوب شبکه سلامت همصحبت شدیم تا درباره اما و اگرهای سلفی و اپیدمی آن برایمان بگوید و این که آیا در سلفی گرفتن و انتشار آن در شبکههای اجتماعی هم باید مثل همه چیز دیگر اندازه را نگه داشت یا میتوان بیحد و اندازه عمل کرد و اگر چنین شود آیا دچار خودشیفتگی یا عدم اعتماد به نفس هستیم یا...؟
مراقبت از حریم خصوصی
میلاد اسلامزاده که برنامه حال خوب او هر شب ساعت 9 از شبکه سلامت پخش میشود بر این باور است که سلفی گرفتن و استفاده از شبکههای اجتماعی، پدیدهای است با چند متغیر که هم میتواند خوب باشد و هم بد. او میگوید: الان با دوربینهای روی گوشیها به سرعت و راحت میتوان عکس گرفت و منتشر کرد. ثبت لحظات چیز بدی نیست اما مشکل زمانی شروع میشود که برخی معمولا قبل از شکلگیری خاطره شروع به انتشار آن میکنند. مثلا قرار است به یک مهمانی بروند که میتواند به خاطرهای خوب و به یادماندنی تبدیل شود اما از همان لحظه اولیه آماده شدن تا پایان آن مهمانی همه چیز را منتشر میکنند! آیا این حجم از خودافشایی واقعا لازم است؟ و سوال دوم این که چرا دیگران که بیشتر آنها را نمیشناسیم و فقط دنبالکنندههای ما در فضای مجازی هستند باید از همه زندگی ما خبردار شوند؟ آیا خودافشایی باعث برهم ریختن حریم خصوصی ما نمیشود؟ اگر شد آیا ما ناراحت نشده و میپذیریم که تقصیر خودمان بود که بدون در نظر گرفتن حریم شخصی و خصوصی زندگیمان را در معرض دید و قضاوت دیگران قرار دادیم؟
رعایت آداب سلفی گرفتن
اسلامزاده معتقد است در دنیای امروزی استفاده از شبکههای اجتماعی مرسوم است و اگر حضور در این شبکهها درست باشد، بد نیست. سلفیگرفتن هم بد نیست اما آدابی دارد. بهخصوص اگر در قابی که میبندیم افراد دیگری هم حضور دارند. درستش این است که از آنها اجازه بگیریم و به آنها اطلاع دهیم که قرار است این عکس در شبکههای اجتماعی به اشتراک گذاشته شود. شاید یک نفر علاقهای به این کار نداشته باشد یا بداند که آن عکس در موقعیتی که قرار دارد برایش در محل کار، روابط و... مشکلآفرین شود. به این نکته دقت کنیم همه کسانی که ما را در شبکههای اجتماعی دنبال میکنند روان سالمی ندارند و امکان دارد برای ما یا اطرافیانمان با یک عکس مشکلاتی را به وجود بیاورند. حتی اگر قرار است از خانه یا محل کار کسی عکس بگیریم و منتشر کنیم باید از او اجازه بگیریم. این حق اوست که بداند و به ما مجوز بدهد یا ندهد.
اسلامی این نکته را هم یادآوری میکند ما در جامعهای زندگی میکنیم که عرف و فرهنگ خاص خود را دارد و باید آنها را رعایت کنیم. نمیتوان هنجارشکنی کرد و فرهنگ عمومی را نادیده گرفت و در شبکههای اجتماعی آن را بازتاب داد و انتظار داشت هیچ انتقادی از تو نشود ! و زمانی که انتقاد شد به جای این که اشتباه را بپذیریم با فرهنگ عمومی ستیز کرده و با آن بجنگیم.
شناسایی نیازها
به میلاد اسلام زاده میگویم: دیروز روز جهانی هدف هم بود آیا گشت و گذار زیاد در شبکههای اجتماعی با هدفگذاری مغایر نیست و باعث اتلاف وقت نمیشود؟
مجری برنامه حال خوب میگوید: شبکههای اجتماعی آنقدر وسیع شدهاند که برای برخی بهمحل کسب و کار تبدیل شدهاند که خوب هم هست. در این شبکهها مطالب مفیدی هم منتشر میشود که ما مثلا تا دو دهه قبل تشنه اطلاع یافتن از آنها بودیم. به نظرم سواد رسانهای مردم آنقدر بالا رفته که بدانند باید هدفمند و زمانبندی شده از شبکههای اجتماعی استفاده کنند. واقعیت این است که این روزها همه دنبال گرفتن لایک بیشتر هستند؛ از یک جراح بگیر تا چهرههای معروف. بیشتر مردم به شبکههای اجتماعی وابستگی پیدا کردهاند و همه هم نسبت به آن هشدار میدهند. اما واقعیت این است که اگر کسی بیش از اندازه و در همه جا به گوشی و شبکههای اجتماعی چسبیده است باید علت را در جای دیگر جستوجو کرد؛ چه نیاز برآورده نشدهای در شخص وجود دارد که آن را در خانواده و جمعهای فامیلی و دوستانه پیدا نمیکند که در شبکههای اجتماعی دنبال آن است؟ وارد یک مهمانی میشوی همه کنار هم نشستهاند اما سرشان در گوشیهایشان است ! این یعنی نیازی که دارند در آن جمع برآورده نمیشود. باید این را درمان کرد وگرنه سالهاست درباره وابستگی به شبکههای اجتماعی و عواقب آن صحبت میشود اما هیچ اثری نداشته است.
طاهره آشیانی
روزنامهنگار
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد