مذاکره با آمریکا؛ مساوی با افزایس تحریم ها!

به گزارش جام جم آنلاین، نوذر شفیعی در برنامه «گفتگوی سیاسی» رادیو گفتگو عنوان کرد: رابطه میان تهران و واشنگتن طی 40 سال گذشته با فراز و نشیب‌هایی همراه بوده است و یکی دو ماهه اخیر نیز از این فرایند به دور نیست، رابطه‌ایی که گاه با شیب تندی همراه بوده و به ویژه در دوران بوش پسر و ترامپ و در این زمان فعالیت‌های نظامی و امنیتی علیه ایران افزایش پیدا می‌کند. در دروه ترامپ وضعیت خیلی متفاوت است. ترامپ شخصیتی است که در روان‌شناسی از او به شخصیت آلفا یاد می‌شود، فردی خودبین، تمامیت‌خواه و خودرای و مغرور که قدری تحت تاثیر ساختارهاست.

وی افزود: ترامپ دوست دارد در عرصه‌های مختلف موفقیت‌های گوناگونی کسب کند، چه بسا در چارچوب سیاست داخلی و خارجی آمریکا ساختارشکنی می‌کند؛ به عبارتی وقتی ترامپ می‌گوید از ناتو خارج می‌شوم، بار سیاست بین‌المللی آن چیست؟ لذا بیشتر در مسائل اقتصاد و مسائل مربوط به آن درگیر است. بنابراین یکی از حوزه‌هایی که ترامپ تصور می‌کند چه با جنگ و چه با مذاکره، نتیجه هر دو برایشان یکسان است، می‌تواند موفقیت مهمی کسب کند، جمهوری‌اسلامی است. لذا جنگ و دیپلماسی را توامان به پیش می‌برد، برای همین میان جنگ و صلح و در میان آن تحریم‌ها را دوست دارد، هر سه را به پیش ببرد.

نماینده ادوار مجلس ادامه داد: ترامپ در حوزه جنگ با چالش بزرگی مواجه است، جنگی که برای ترامپ پیروزی به همراه نداشته باشد، یعنی شکست تاریخی ترامپ در بیست ماه آینده و شکست تاریخی جمهوری‌خواهان و مسائلی از این قبیل. لذا به نظرم اگر در گزینه جنگ، تنها شخص ترامپ را در نظر بگیریم، باید آنرا کنار بگذاریم. زیرا ترامپ تنها از جنگ و دکترین آن تنها به عنوان یک ابزار روانی برای دو گزینه دیگر استفاده می‌کند، یعنی به حداکثر رساندن فشارها در حوزه اقتصادی و تحریم و دیگری فراهم کردن زمینه‌های مذاکره و گفت‌وگو با ایران.

نوذر شفیعی گفت: وقتی آبه شینزو به تهران آمد، نباید انتظار اتفاق خاصی می داشتیم، کافی بود مقامات جمهوری اسلامی پاسخ مثبت به شینزو آبه می‌دادند، ترامپ حداکثر استفاده تبلیغاتی از آن را به جا می‌آورد. برای همین می‌گویم که مذاکره با جمهوری‌اسلامی به درد ترامپ می‌خورد و تحریم‌ها از میزانی که امروز هست، افزایش پیدا می‌کرد. زیرا ترامپ به دنبال اعمال فشار به جمهوری‌اسلامی از این طریق است و بحث جنگ بیشتر بازتاب روانی کار است که به قصد فشار تحریم‌ها و فشار ناشی از مذاکره از آن بهره می‌گیرد. حال خوشبختانه به رغم تلاش‌های حداکثری که از آن طرف اتفاق افتاده، به نظرم چندان زحمتی به جمهوری‌اسلامی داده نشد.

وی افزود: به نظرم باید قدری موضوع را واقع‌بینانه مورد تجزیه و تحلیل قرار دهیم که ناو و تجهیزات جنگی آمریکا در خلیج‌فارس برای چه بود؟ آیا آنها برای هشدار برای ورود یک جنگ با جمهوری‌اسلامی آمدند؟ آیا آنها برای جلوگیری از وقوع یک جنگ آمدند؟ به نظرم ورود آنها یک کارکرد روانی داشت؛ این کارکرد روانی فقط و فقط التهاب بخشیدن به امنیت منطقه بود. اما آنها نتیجه عکس گرفتند، با واکنشی از طرف جمهوری‌اسلامی مواجه شدند که خودشان را در معرض خطر جدی احساس کردند، یعنی آنها تصور می‌کردند بحران را تا آستانه‌ای می‌توانند نگه دارند، اما به تدریج متوجه شدند که بحران از کنترل آنها خارج می‌شود. به عبارتی ابتکار عمل دست آنها نیست. نکته دیگر اینکه آمریکاییها بر این باور بودند که کارهایی را انجام دهند تا تحریم‌ها اثربخشی بیشتری داشته باشند، اما متوجه شدند که عکس این موضوع در حال اتفاق افتادن است. به عبارتی با حرکات آنها التهاب در منطقه بیشتر می‌شود و قیمت نفت روز به روز بالاتر می‌رود.