رستم دستان!

خانواده بخشی این فاصله چهارساله،یعنی از تولد محمدمهدی تا همین حالا را راحت نگذرانده‌اند؛ روزهای اول تولد، مدام دنبال جواب برای این سوال بودند که چرا این اتفاق افتاده؟ چرا نابهنجاری جنین شان قبل از تولد مشخص نشده؟ چرا پزشکان در سونوگرافی تشخیص نداده‌اند که استخوان‌های تحتانی، انگشتان پا و زانوهای او تشکیل نشده‌اند و در قلبش سه حفره وجود دارد؟! این سوال‌ها مدام در ذهن این دو نفر چرخ می‌خورد ؛ همان موقع که یک پایشان بیمارستان بود و یک پایشان خانه و محل کار. همان موقع که دکترهایی که محمدمهدی را معاینه می‌کردند، به آنها می‌گفتند چون پسرشان زانو ندارد برای این‌که بتواند راه بیفتد باید پاهایش از زانو به پایین قطع شود. گرفتن این تصمیم کار ساده‌ای نبود، اما آنها به امید این‌که روزهای بهتری در انتظار فرزندشان باشد، با قطع پاهای پسرشان موافقت کردند.
دست‌های پرتوان محمد مهدی
دوره نوزادی محمدمهدی با تب و تاب زیاد گذشت، پس از قطع پاها و انتظار برای بهبود زخم‌ها و رشد استخوان لگن. اما او یک قهرمان بود، پسری که کوتاه نیامد، بارها با پروتزهایی که برایش ساخته بودند، راه رفت، زمین خورد، بلند شد و دوباره راه رفت و در‌نهایت در سه سالگی موفق شد با کمک پروتزهای مخصوصی که برایش ساخته بودند، راه برود. سمیه دلاور، مادر محمد مهدی از آن روزها خاطره زیاد دارد: « پسرم را با همین شرایط مثل بقیه بچه‌ها به پارک می‌بردم و در همین رفت و آمد‌ها دیدم خودش هم دوست دارد شرایطش را عوض کند. دیدم به تنهایی از پله‌ها بالا می‌رود، از وسایل بازی و سرسره و ... آویزان می‌شود و دست‌هایش واقعا قوی است. حتی خیلی وقت‌ها که در خانه بودیم، می‌دیدم که حرکت‌های چرخشی و ژیمناستیکی را که از تلویزیون پخش می‌شد، تکرار می‌کند.»
سمیه در همین روزهای مادرانه اش فهمید که محمد مهدی با این‌که پایی برای راه رفتن ندارد، اما دستان قدرتمندی دارد؛ دستانی که هدیه خدا به اوست.
کشف توانایی‌های محمدمهدی
کم کم توانایی‌های محمدمهدی در انجام حرکات ورزشی با دست‌هایش، آن‌قدر زیاد شد که خانواده‌اش به این فکر افتادند او را در یک باشگاه ورزشی ثبت نام کنند؛ کاری به ظاهر ساده که به خاطر شرایط محمدمهدی با سختی‌های زیادی همراه بود؛ روزهایی که سمیه درباره‌اش می‌گوید: «بارها به مسؤولان باشگاه‌های مختلف التماس کردم پسرم را ثبت‌نام کنند، خیلی جاها به من کنایه زدند، خیلی جاها گفتند محمدمهدی را چه به ورزش؟! خیلی جاها دلم را شکستند و گفتند روحیه بقیه بچه‌ها با دیدن او خراب می‌شود. اما ناامید نشدم، باز هم دست پسرم را گرفتم و به یک باشگاه دیگر بردم.»
بالاخره پیگیری‌های سمیه نتیجه داد و آنها به واسطه معرفی یک آشنا توانستند پسرشان را در یک باشگاه خصوصی ثبت‌نام کنند و این آغاز رویای بزرگ پسرکی بود که پایی برای راه رفتن و رسیدن به رویاهایش نداشت، اما با دستانش سفت و سخت چسبیده بود به همین رویاها.
قهرمانی با دست‌های آهنین
ماجرای قهرمانی برای محمدمهدی از یک بازی ساده در پارک لاله شروع شد؛ از حرکات نمایشی این پسربچه چهار ساله که بدون کمک بزرگ‌ترهایش تند وتند از میله‌های داخل پارک بالا می‌رفت؛ پسربچه‌ای با پاهای پروتزی که هیچ چیزی مانع بالارفتنش نبود. مهارتی که او را به مسابقات صخره نوردی معلولان و جانبازان در ورزشگاه شیرودی رساند. آن هم درست زمانی که آوازه توانایی‌های محمد مهدی به گوش خیلی‌ها رسیده بود. آدم‌هایی که آمده بودند از نزدیک شاهد این توانایی محمدمهدی باشند.
محسن پورقاسم، قهرمان معلول دیواره نورد کشورمان یکی از همین‌ها بود؛ کسی که با دیدن محمدمهدی اشک شوق ریخت و به حرکات ورزشی این پسربچه نمایش شجاعانه را داد و به مادرش گفت: محمدمهدی فقط صعود نکرد، او با صعودش به همه ما درس بزرگی از تلاش و استقامت داد.
محمدمهدی حالا یک کودک قهرمان است؛ قهرمانی که معلولیت جزوی از زندگی اش است و مثل همه توان‌یابان دیگر کشورمان با هزار و یک مشکل درگیر؛ مشکلاتی که خیلی وقت‌ها خیلی‌ها را منزوی می‌کند. تجربه‌ای تلخ که مادر محمدمهدی درباره‌اش می‌گوید: «حضور در جامعه برای خانواده‌هایی که فرزند معلول دارند اصلا راحت نیست، خیلی جاها من و پسرم با واکنش منفی روبه‌رو شدیم، اوایل شاید هردوی ما ناراحت می‌شدیم اما کم کم یادگرفتیم به این واکنش‌ها بی‌توجه باشیم .»
آنها کم‌کم به این نتیجه رسیدند که تا وقتی خودشان محمدمهدی و توانایی‌هایش را باور نکنند، دیگران هم او را باور نمی‌کنند. سمیه در همین رابطه می‌گوید: «به ما ثابت شده معلولیت محدودیت نیست. این موضوع چه در رابطه با محمدمهدی چه معلولان دیگر صدق می‌کند، ما خانواده‌ها خیلی زود از توانایی‌های فرزندمان باخبر می‌شویم اما مساله مهم اینجاست کاری کنیم که دیگران هم این توانایی هار ا ببینند.»
این دقیقا همان کاری بود که والدین محمدمهدی انجام داده‌اند و قهرمانی محمدمهدی در مسابقات جانبازان و معلولین کشور نتیجه عملکرد آنهاست. اتفاقی که سمیه درباره‌اش می‌گوید: «کودک معلول حمایت می‌خواهد. الان رویای پسر من این است که در مسابقات مختلف شرکت کند. او علاوه بر صخره نوردی، در شنا هم استعدادش را نشان داده و مطمئنم روزهای خوبی در انتظارش است.»

از صخره‌نوردی تا قهرمانی شنا

تقویم زندگی محمدمهدی به اینجا که می‌رسد، رنگ دیگری می‌گیرد. سمیه و محسن می‌دانند پسرشان توانایی‌های زیادی دارد و سقف آرزوهایش بلند است، به بلندی آرزوهای همه بچه‌های دیگر «جرقه ثبت‌نام محمدمهدی در کلاس‌های شنا از زمانی در ذهن من و پدرش زده شد که متوجه علاقه او به آب شدیم، البته به‌خاطر شرایط جسمی‌اش به ما توصیه شده بود برای بهبود شرایطش از آب درمانی کمک بگیریم، اما به‌دلیل هزینه‌های زیاد آب درمانی هیچ‌وقت این امکان برای ما مهیا نشد و وقتی محمدمهدی بزرگ‌تر شد تصمیم گرفتیم او را در کلاس شنا ثبت‌نام کنیم.»
این‌بار هم ماجرای ثبت‌نام این کودک توان‌یاب در کلاس شنا، دقیقا تکرار ماجرای ثبت‌نام او در کلاس‌های صخره‌نوردی بود، باز هم خیلی‌ها تا شرایط جسمی محمدمهدی را دیدند به خانواده‌اش گفتند امکان پذیرش و آموزش به معلولین را ندارند. سمیه اما یک مادر بود، یک مادر مثل همه مادرهای دیگر که حاضرند برای تحقق رویای فرزندشان هر سختی‌ای را تحمل کنند، او دوباره شروع کرد و این بار از فضای مجازی هم برای پرس‌وجو درباره نحوه آموزش به فرزندش کمک گرفت و در نهایت، نتیجه تلاش هایش پیدا کردن مربی‌ای‌ بود که حاضر بود به افراد معلول هم شناکردن یاد بدهد. ماجرایی که سمیه درباره‌اش می‌گوید: «با این‌که به‌سختی این مربی را پیدا کردم اما او تا پسرم را دید و از قدرت دستانش باخبر شد گفت که محمدمهدی هیچ مشکلی در یادگیری نخواهد داشت چون دستانش به‌قدری قدرت دارند که کمبود حرکت پاهایش را در شنا جبران می‌کنند.» حالا ماجرای شنای این کودک چهارساله و علاقه و استعدادش به جایی رسیده که او با همان لحن شیرین کودکانه‌اش قول قهرمانی در مسابقات شنای جهانی را به همه می‌دهد.

فائزه اکبری
جامعه