خودنویس

نقاب سیاه

مادربزرگ من هنوز هم که هنوز است به خرجش نمی‌رود که من شغل دارم. هنوز می‌گوید: خوب نیست عاطل و باطل و علاف بچرخی.
کد خبر: ۱۲۰۸۰۲۲

هر روز ساعتی و هر نوبت با شکل و شمایلی یک بغل دفتر و کاغذ ریخته‌ای دور و برت، آن ماسماسک را باز کردی جلوی رویت و تق تق روی دکمه‌ها‌ش می‌کوبی به خیالت که داری کار می‌کنی. دل من هم خوش باشد! کار باید ساعت مشخص داشته باشد، لباس مشخص داشته باشد، دخل و خرجش معلوم باشد. مثلا تعمیرکار باید یک لباس سرهمی ترجیحا تیره داشته باشد با جیب‌های زیاد، صبح در مغازه‌اش را باز کند غروب ببندد. نانوا باید روپوش ترجیحا سفید داشته باشد، آفتاب نزده تنورش روشن باشد و سر ظهر دخل‌ش را جمع کند. دزد هم که باشی باید لباس مشخص مشکی بپوشی نیمه شب در ساعت مشخصی از دیوار مردم بالا بروی! هر کاری لباس و ساعت و شرایط خودش را دارد.
می‌گویم آخر مادرجان الان دوره و زمانه فرق کرده. دیگر خیلی شغل‌ها لباس و محل و ساعت ندارند. اصلا همان دزدی که می‌گویی، آن شکلش که در ذهن تو مانده دست کم مال چند نسل قبل است. الان که دزدی این شکلی نیست. قدیم دزدها سیاه می‌پوشیدند که در سیاهی شب گم بشوند. الان که شب‌ها همه جا روشن است که نمی‌توانند با لباس سیاه گم شوند. باید لباس دیگری بپوشند که لای انبوه دیگری گم بشوند. می‌گویم این لباس نیست که تن شغل می‌شود. شغل است که می‌گردد لباسش را پیدا می‌کند. همین دزد بسته به جایش و چیزی که می‌خواهد بدزدد لباسش را انتخاب می‌کند. بهتر بگویم لباسش را هم می‌دزدد. از احوال بزرگی که رئیس یکی از حوزه‌های علمیه هم بود شنیدم روزی یکی از طلابش را آوردند پیش او و گفتند که دزد است و دزدی کرده است. گفت درست می‌گویید. این لباس‌ها را هم از ما دزدیده! لباس شغل را انتخاب نمی‌کند، شغل لباس را می‌پوشد.
داشتم عکس مفسدین اقتصادی را در اینترنت جست‌وجو می‌کردم که نشانش دهم تا باور کند این روزها دزدها لباس مشخص نمی‌پوشند، اما به نکته‌ی عجیبی رسیدم. عکس‌های علیرضا زیبا حالت منفرد، متهم و شریک جرم بابک زنجانی که معروف به جعبه سیاه زنجانی است، حرف‌های جالبی دارد. عکس‌های سال‌های قبل و آن‌ور آبش همه با ریش تراشیده و گه‌گاه لیوان مشروبات الکلی است اما در عکس دادگاهش انگار یک شبه جای مهر روی پیشانی‌اش سبز شده و انگشتر عقیق در دستش. با یک دو دوتا چهارتای سر انگشتی ماجرای جالبی از پس این پرده فرو می‌افتد. انگار جریانی می‌خواهد این‌طور وانمود کند که همه مجرمین جای مهر دارند و انگشتر عقیق می‌اندازند. انگار جریانی می‌خواهد به مادربزرگم القا کند که دزدهای این دوره و زمانه هم لباس خاص دارند. اما من هنوز به مادربزرگم می‌گویم لباس شغل را انتخاب نمی‌کند، شغل لباس را می‌پوشد.

علی رأفتی

روزنامه‌‌نگار

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها