شکاف نسل‌ها در جغدآباد

کامبیز درمبخش و سهیل حسینی دو هنرمند از دونسل متفاوت‌اند که بعد از سال‌ها همکاری بایکدیگر این بار در این مجموعه با هم همراه شدند، مجموعه‌ای پر از جغد در گالری «آ» که دو چهره متفاوت دارند. از کافه جلو ورودی عبور کرده و از یک راهرو وارد طبقه اول می‌شوید، دنیایی از جغدهای کوچک و رنگارنگی را می‌بینید که با خطوط ساده و رنگ‌آمیزی ساده‌تری که البته به دل می‌نشیند همراه شده است. 40 اثری که در ابعاد مختلف روی دیوارهای گالری جاخوش کرده‌اند و به‌طور کلی حال و هوای لطیف و پرانرژی را القا می‌کنند، چرا که اغلب این جغدها لبخندی دارند که ناخودآگاه خنده را روی لب‌های شما می‌آورد. آبی، زرد، قرمز و دیگر رنگ‌ها، از مواردی‌اند که در بیشتر کارها دیده می‌شود و به کمک خلق همان انرژی که از آن گفتم می‌آید.

در ادامه در طبقه دوم کارهای سهیل حسینی که سال‌هاست با درم بخش همراه شده، وجود دارد، هنرمند جوان و گرافیستی که به قول خودش نه نقاش است و نه کاریکاتوریست. او هم 26 جغد را روی تابلوهایی با ابعاد مختلفی از 35در 50 گرفته تا 100 در 70 نشانده، اما از همان ابتدا که چشمتان به اولین جغد این طبقه می‌افتد متوجه تفاوت آن با دنیای طبقه پایین می‌شوید. جغدهایی که در آنها رنگ سیاه رنگ غالب است و همه شان صاف در چشمتان نگاه می‌کنند. هر کدام از این جغدها یک مفهوم را می‌رسانند از غم و شادی گرفته تا عشق و نفرت، اینها جغدهای نسلی هستند که تلخی روزگار خود را به دوش می‌کشند.

نمی‌خواستم مردم را غمگین‌تر کنم

بعد از بازدید از این مجموعه سراغ درمبخش رفتم، او درباره این نمایشگاهش که به جای تک پیام‌ها به قول خودش یک پیام کلی دارد، می‌گوید: 40 اثر این نمایشگاه بجز شش کاری که مربوط به سال‌های قبل است، در دوماه یعنی شهریور و مرداد امسال طراحی شدند. این نمایشگاه دارای یک پیام کلی است. در ادبیات ایران و معاصر جغد همیشه به‌عنوان سنبل شوم، بدی و درد و ناراحتی بوده البته این اواخر بعضی روشنفکرانی که تحت‌تأثیر کارهای صادق هدایت بودند، کمی به سمت جغد جمع کردن رفتند، من حتی در یک دفترچه حدود 300 تا جغد کشیده بودم ویک کلکسیونر آن را از من خرید و به آمریکا برد.

درم‌بخش اضافه کرد: با این حال در این کارها نیز رد من در همه آن‌ها هست و تلاشم این بوده تا به عنوان یک هنرمند یک نماد غمگین و ناخوشایند در فرهنگمان را به شادی و رنگ تبدیل کنم تا روی مخاطبان هم اثر مثبت بگذارد. پیام پنهان و نهفته در این مجموعه نیز همین است که یک هنرمند می‌تواند جامعه‌ای را شاد کرده و یک غم را به شادی تبدیل کند. یک هنرمند نمی‌تواند وقتی که همه به هر دلیلی از مسائل اقتصادی تا موضوعات دیگر، ناراحت هستند، با کارهایش آنها را غمگین‌تر کند.

از درمبخش زندگی کردن را یاد گرفتم

در ادامه سهیل حسینی از همکاریش با درم بخش و 15‌سال کار او روی جغدها گفت، اتفاقی که به پیشنهاد او باعث شکل‌گیری این نمایشگاه شد.

اما تفاوت فضای کارهای حسینی با درم بخش هم از موضوعاتی بود که او درباره‌اش می‌گوید: من از کامبیز درم‌بخش زندگی کردن را یاد گرفتم و کارکردن و زندگی او را نگاه کردم ولی من نه کاریکاتوریست هستم و نه نقاش، من گرافیستم و اتفاقا فکر می‌کنم این نمایشگاه هم به لحاظ تکنیک کارها و هم از نظر فضای متفاوت است و به‌طور کامل آن شکستی که بین نسل‌ها وجود دارد، مشهود است.

حسینی در پاسخ به فضای غالب به این آثار هم گفت: شاید اینها ترسناک باشند اما هر کدام راوی شرایط کنونی جامعه ما هستند. این که می‌گویید کارهایی که کشیده‌ام تلخ است، به‌دلیل آن است که من سعی کردم هر کدام را به یک روایت و حالت انسانی نزدیک کنم. حالاتی که انگار آنها در موقعیت‌های انسانی در شرایط همین جامعه قرار دارند و به ما نگاه می‌کنند و تمرکز اصلی این طرح‌ها هم روی چشمانشان است.

این نمایشگاه تا ابتدای آبان میزبان بازدیدکنندگان است و علاوه بر آن بزودی متن گفت‌وگوی مفصل با کامبیز درم‌بخش را هم در جام‌جم می‌خوانید.

فاطمه شهدوست

گروه فرهنگ و هنر