آتش‌نشان، جان‌فشان، واژه‌هایی که هر روز در حادثه معنا می‌شوند

به گزارش جام جم آنلاین ، در حین اطفای حریق بودند که بار دیگر بمباران شد و این بار تعداد زیادی از آتش‌نشانان در این حادثه به شهادت رسیدند.

از این جنس حوادث و اتفاقات در تقویم مخصوص آتش‌نشانان کم نیست و البته تمام هم نمی‌شود.

بیست سال بعد از آن حادثه، به پیشنهاد ستاد هماهنگی امور ایمنی آتش‌نشانی کشور و تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، هفتم مهرماه روز ملی آتش‌نشانی شد.

آتش‌نشانی و وجود هیجان‌های کاری در این فعالیت، برای خیلی‌ها جذاب است، بسیاری برای وارد شدن به این حرفه یا از دوران دبیرستان برنامه‌ریزی می‌کنند و یا از دانشگاه شروع می‌کنند و گرایش‌هایی چون نجات، اطفای حریق، ایمنی و حفاظت ساختمان‌های بلند، مدیریت عملیات، پیشگیری، ایمنی و مدیریت را آموزش می‌بینند.

اگر بخواهیم آمار کل کشور را فاکتور بگیریم و فقط به تهران بسنده کنیم، طبق اعلام سازمان آتش‌نشانی در پایتخت، چیزی حدود 260 ایستگاه آتش‌نشانی وجود دارد که 130 ایستگاه آن به‌صورت ثابت فعالیت می‌کنند.

آن‌طور که سخنگوی این سازمان اعلام کرده است روزانه حدود 4 هزار تماس تلفنی با مراکز آتش‌نشانی در تهران انجام می‌شود که فقط نزدیک به 300 تماس در روزبه اعزام عملیاتی منجر می‌شود.

کارکنان این سازمان در پایتخت چیزی حدود ۵ هزار و ۴۰۰ نفر است که حدود ۵ هزار نیرو عملیاتی هستند و الباقی نیروها در سطوح مدیریتی و معاونت کار می‌کنند.

طبق اعلام استاندارد جهانی، در دنیا متوسط رسیدن تیم اعزامی آتش‌نشانی بین ۴ تا ۶ دقیقه است که در ایران و در سال گذشته میانگین رسیدن نیروهای آتش‌نشانی در تهران ۴ دقیقه و ۱۱ ثانیه بوده است.

همه این‌ها البته مواردی است که در فضای تئوریک مطرح می‌شود، اما دنیای آتش‌نشانی در جای دیگری به اسم خیابان‌های شهر و در دل حادثه‌ها معنا می‌شود.

هرچند آن‌هایی که آتش‌نشان می‌شوند، آگاهانه انتخاب می‌کنند که به دل خطر و حادثه بزنند، اما تجربه کردن واقعیت‌ها چیز دیگری نشان می دهد.

خیلی از کارشناسان معتقدند این حرفه و امکاناتش هنوز آن‌قدر حرفه‌ای و پیشرفته نشده است که بتواند برای جمعیتی به‌اندازه 80 میلیون و کشوری که بافتی تقریباً نیمه مدرن و سنتی دارد کافی باشد.

خیلی‌های دیگر هم از این دید انتقاد می‌کنند که خدمات و رسیدگی‌ها به کارکنان این سازمان ضعیف است و در مقابل چیزی که آن‌ها از خودشان در میدان حادثه می‌گذارند و خطراتی که به جان می‌خرند، بسیار کم و ناچیز است.

خطراتی مانند احتمال ابتلا به بیماری‌هایی ناشی از دود، گازها و مواد شیمیایی مختلف، عدم امنیت شغلی کافی، عدم تأمین کافی خسارات و آسیب‌دیدگی‌های آتش‌نشان‌ها توسط مسئولان در صورت بروز حادثه از نمونه آسیب‌ها و مواردی است که آتش‌نشانان با آن‌ها روبرو هستند و در مقابل پاسخی مناسب دریافت نمی‌کنند.

حدود دو سال پیش آتش‌سوزی بزرگی در یکی از خیابان‌های مرکزی تهران و در یک برج تجاری قدیمی در چهارراه استانبول اتفاق افتاد.

اتفاقی که ساختمانی 50 ساله را ویران کرد و کسب‌ و کار خیلی‌ها را کساد کرد و خانواده 16 آتش‌نشان را داغدار.

ساختمانی که طبق اعلام مسئولان شهرداری و آتش‌نشانی بارها برای ایمن نبودنش تذکر داده‌ شده و از کسبه خواسته‌ شده بود برای ایمن‌سازی محل کار خود اقدام کنند.

هشداری که مشابه آن سال‌هاست برای ساختمان‌های قدیمی مانند آلومینیوم خیابان جمهوری و یا ساختمان‌های قدیمی و حتی تاریخی سایر شهرها داده می‌شود.

در تهران بیش از 3000 ساختمان بلند رتبه وجود دارد که برای همه آن‌ها احتمال آتش‌سوزی وجود دارد،‌ با این‌حال که بسیاری از ساختمان‌های جدید و حتی برخی ساختمان‌های قدیمی به سیستم اطفای حریق مجهز هستند، اما متأسفانه بیشتر مالکان بناهای قدیمی از تجهیز ساختمان‌ها شانه خالی می‌کنند.

با وجود خلأهای قانونی که برای سازمان آتش‌نشانی وجود دارد، قانون‌گذار اجازه‌ای برای اجبار به استفاده از تجهیزات ایمنی و استفاده از تجهیزات در بناهای مختلف توسط مالکان را به آن‌ها نداده است و این عدم اجازه، باعث شده است این سازمان به سرکشی و بازدیدهای کارشناسی بسنده کند و موارد تخلف را در حد رفع اشکالات احتمالی به مالکان تذکر دهد، مانند همان چیزی که برای مدیریت و کسبه ساختمان پلاسکو رقم خورد.

در حال حاضر پایتخت میزبان خیلی از ساختمان‌هایی است که ممکن است سرنوشتی نظیر آنچه برای پلاسکو اتفاق افتاد، داشته باشند، تذکرها بارها و بارها داده ‌شده است. خیلی‌ها رعایت کرده‌اند و خیلی‌های دیگر سالها است پیگیری می‌شود که طبقات نا ایمن آن تخریب شود تا از حوادث ناگوارتر جلوگیری شود، اما تاکنون موفق نشده‌اند.

حالا سؤال اینجاست؛ تاکنون برای ایمن‌سازی این موارد چه اقداماتی انجام‌شده است؟ و چند سال دیگر باید منتظر باشیم تا پلاسکوهای دیگری نابود شوند؟