محتوا، دغدغه اصلی نوشت‌افزار

به همین دلیل چندان نمی‌توانیم به آمارهای اعلام شده تکیه کنیم. هر چند خودمان با کار کارشناسی و نظام جدی آماری سعی می‌کنیم رصد درستی از بازار داشته باشیم. این رصد از لایه مصرف آغاز و با نظرات آموزش و پرورش ادغام شده تا نزدیک به واقعیت باشد. تا مدت‌ها آمارها حکایت از واردات 70 درصدی نوشت‌افزار به ایران بوده است، اما این آمار هم مربوط به پیش از نوسانات شدید ارزی در ایران بوده و قطعا در حال حاضر نمی‌تواند مرجع درستی باشد، هر چند بسیاری از وارد‌کنندگان به واسطه همین نوسانات سعی کرده‌اند همان محصولات وارداتی را به تولید‌کنندگان ایرانی بسپارند، اما از طرفی بسیاری از تولید‌کنندگان هم به‌واسطه مشکلات همیشگی تولید در ایران و البته کمبود مواد اولیه همچنان دچار مشکلاتی هستند. به دلیل نبود زیرساخت‌های تولید در این حوزه، این اقبال به سمت تولید‌کنندگان داخلی هم مقطعی است. به این مفهوم که شاید در حال حاضر به‌واسطه همان نوسانات ارزی وارد‌کنندگان به سمت تولید‌کنندگان ایرانی رفته‌اند، اما به نظر می‌رسد نیت آنها حمایت از تولید‌کننده داخلی نیست و نوعی اجبار به‌واسطه نوسانات ارزی است که آنها را به سمت تولید داخلی سوق داده است. نه این‌که در این چند سال اتفاقی در این حوزه رخ نداده باشد، اما این اتفاق در حوزه تولید نبوده و بیشتر مربوط به ذائقه‌سازی و فرهنگ‌سازی مردم بوده است. البته که حوزه نوشت‌افزار فقط محدود به تولید نیست و بحث‌های محتوای فرهنگی هم بسیار اهمیت دارد.

تقریبا همه محصولات مصرفی و کاربردی زندگی بویژه در حوزه کودکان و نوجوانان غیر از کارکرد اصلی خودشان جنبه محتوایی و رسانه‌ای پیدا کرده‌اند. این اتفاق در طول 30 سال در جهان افتاده است. به این مفهوم که الان یک خودکار یا دفتر صرفا به عنوان یک کالای مصرفی که کارش نوشتن است، دیده نمی‌شود و باید به آن به دید یک محصول فرهنگی نگاه کرد. اکنون دیگر نمی‌توان گفت روزنامه، کتاب، فیلم یا مجله یک کالای فرهنگی است و حالا این زنجیره بسیار گسترده‌تر شده و ما هم در سال‌های گذشته از این حوزه غفلت کرده‌ایم. این تازه یک حوزه است و ما تقریبا 16 حوزه دیگر در این موارد داریم؛ مثل اتاق خواب کودک یا حوزه مد و فشن و پوشاک که همه اینها فقط به صورت کاراکتر محور مصرف می‌شود، هر چند در سال‌های اخیر به واسطه شکل‌گیری برخی از شخصیت‌ها، این کار شمایلی تازه یافت. البته ما در سال‌های گذشته هم شخصیت‌های محبوب حداقل برای کودک و نوجوان کم نداشتیم؛ مثل زی‌زی گولو و شهر موش‌ها که به‌واسطه نبود رسانه‌های نوین اتفاقا مورد استقبال بسیاری هم بوده‌اند، اما ما از آنها استفاده‌ای نکردیم. حالا یا به این دلیل که بین تولیدکننده و مصرف‌کننده اتفاقی نیفتاده یا شاید این حوزه هنوز به عنوان یک مساله مهم نبوده است. اما این مورد حالا چند سالی است مساله شده است، هر چند هنوز خیلی کار برای انجام دادن هست و همچنان نیاز به چرخه تولید مستمر کاراکتر وجود دارد. در این حوزه فقط با چند جهش مواجهه هستیم. به عنوان مثال در سینما بعد از چند سال با اثری مثل فیلشاه رو‌به‌رو می‌شویم که یک و نیم میلیون بیننده داشته است یا در تلویزیون با شخصیت‌هایی همچون جناب‌ خان و شخصیت‌های شکرستان مواجه شده‌ایم. هر چند معتقدیم هنوز شخصیت‌های ایرانی به آن میزان از محبوبیت نرسیده‌اند که تاثیرگذار باشند و در کنارش شخصیت‌هایی با میزان جذابیت بالاتر در بازار وجود دارد، اما نباید از استقبال خانواده‌های ایرانی از کاراکترهای بومی هم بگذریم که اتفاق خوبی می‌تواند باشد. این به ما نشان داد شخصیت‌های بومی جواب می‌دهد، اما باید حمایت بیشتری در این حوزه برای تاثیرگذاری‌اش صورت پذیرد.

سعید حسینی

مدیر مجمع تولید‌کنندگان نوشت‌افزار ایرانی- اسلامی