در باب افطاری دادن از جیب بیت‌المال

هرچند خود قادرش گواه است جز از برای اطاعت امر و شرط بندگی‌اش هیچ نیت در سر نداریم اما این فقره هم از برکات روزه است که صحت و سلامت را به تن و روان بازگردانده و جسم بعد از یازده ماه نوشیدن آسایش و استراحتی به خود داده دباغی می‌شود. دم عصری در حیاط عمارت شمعدانی‌های دور حوض را آب می‌دادیم که دق‌الباب کردند. کاغذ فرستاده بودند از جایی حکومتی به جهت دعوتی افطار. فوق‌النهایه تعجب فرمودیم که این چه سر است که جایی حکومتی مسلمین را افطار دعوت می‌کنند و جناب ما را هم آدم حساب کرده‌اند جزو مدعوین به شمار آمده و کاغذ فرستاده‌اند. دو دل بودیم که برویم یا نه ،با خشایار که امروزی‌تر است و آداب معاشرت با رعیت امروز می‌داند صلاح و مشورت کردیم.

عارض شد: حالا که عزت گذاشته‌اند کاغذ فرستاده‌اند، دعوت کرده‌اند قبیح است
تشریف فرما نشوید. فرمودیم خودمان هم همین از سرمان گذشت. دم افطار، کفش و کلاه کرده کالسکه دودی استیجاری یا همان تاکسی اجیر کرده تشریف بردیم. در حیاط یکی از ادارات حکومتی میز چیده بودند چه همه! رئیس اداره مذکور خوشامد گفتند .قصد دستبوسی داشتند، نگذاشتیم! تا میز مشایعت کرده، جلوس فرمودیم. از آش و نان و پنیر و گردو و شله‌زرد و زولبیا وبامیه بگیر تا باقلاپلو با ماهیچه و لرزانکی به نام ژله و اشربه حلال الی ماشاءا...حاضر کرده بودند. جماعت افطارکننده حدود 300 نفری بودند. سقلمه‌ای به خشایار زدیم که ماشاءا... چه سفره‌دار است مدیر مربوط چه خرج‌ها کرده .

لبخند تلخ زده گفت: از جیب خودشان که نداده‌اند از بیت‌المال است! لقمه به گلویمان پریده سنگ شد.

فرمودیم: چه؟

عارض شد: از مواجب دولت است و رسم است که بعض ادارات این گونه افطار می‌دهند .

فرمودیم: یعنی این افطار امشب از بیت‌المال مسلمین است .

عرض کرد: خب بله چیه مگه؟ همه می‌دن !

عصا از کنار برداشته فرمودیم کالسکه خبر کن ما به منزل مراجعت می‌کنیم. عرض کرد خوبیت ندارد. زشت است . فرمودیم: حضرتش فرموده
فی حلال‌ها حساب و فی حرام‌ها عذاب .

گفت: خب! فرمودیم: کوفت و خب! ما از کجا بفهمیم کل رعیت ممالک محروسه رضا دارند به این‌که مایی که هیچ کاره‌ایم این گونه بیاییم در این نهاد و اطعمه و اشربه به خندق بلا بریزیم. از گلویمان پایین نمی‌رود . خشایار فوق‌النهایه ملول گشته کالسکه دودی اجیر کرد تا ما به منزل مراجعت فرماییم. در راه به این می‌اندیشیدیم ای‌کاش مسئولان حکومتی رجال سیاسی و هر که دستی در امورات مملکت دارد در افطاری دادن با وجوه مملکتی قدری ترحم به خرج داده و مراعات بیت‌المال بنماید. رجای واثق داریم آقایان به جایی از غیرت و تعصب برسند که وجوهات مملکتی صرفادر راه اصلاح امور مملکت صرف گردد. زیاده از این فرمایش نداریم .