سوژه روز و دو نکته

با این حال معتقدیم براساس مقتضیات فعلی می‌توان بهترین تصمیم‌ها را گرفت. اگر قرار است در کشوری ثالث از عربستانی‌ها میزبانی کنیم، یا باید قطر را به عنوان میزبان معرفی کنیم (که روابطش را با ما بهبود بخشیده و اخیرا تفاهم‌نامه‌ای هم میان فدراسیون‌های دو کشور امضا شده) یا باید به کشورهای آسیایی شمال دریای خزر برویم. اگر باز هم عمان میزبان بازی‌های ما شود، این از بی‌برنامگی آقایان است نه قدرت عربستان در کنفدراسیون فوتبال آسیا. بخش مهمی از بلایی که بر سر ما فرود آمده نتیجه بی‌پولی فوتبال ماست؛ اما دلیل نمی‌شود که همه مشکل را به دلیل نبود پول بدانیم چون بخشی از آن هم به شیوه مذاکرات ما مربوط می‌شود.

2ـ فوتبال ما بی‌نهایت بی‌رحم است. خیلی راحت مربیانش را فراموش می‌کند. البته وقتی اسطوره‌ها به راحتی نادیده گرفته می‌شوند، بیکاری چند مربی، چندان هم نباید عجیب باشد. افرادی که روزگاری یک استادیوم و یک شهر به احترامشان بلند می‌شد، خیلی راحت‌تر از آنچه فکرش را بکنید، از نگاه‌ها دور می‌مانند. وقتی فوتبال ما با عناصر مهم خود این گونه رفتار می‌کند، حالا خود حساب کنید تکلیف مربیان چه می‌شود. مربیانی که ابتدای فصل قبل و ابتدای همین فصل هم کار داشتند کم نیستند؛ اما این فوتبال انگار برای همه جا ندارد. حسین فرکی، پرویز مظلومی، علیرضا منصوریان و یحیی گل‌محمدی بیرون مانده‌اند. این‌که در این فوتبال چه می‌گذرد و چه بر سر این فوتبال آمده که مربی کارنامه‌داری مانند حسین فرکی که سرآمد تفکر و اخلاق است، بیرون گود می‌ماند، پرسش ترسناکی است. سوالی که هیچ پاسخی برای آن نداریم؛ اما ضروری است به آن فکر کنیم.

حسین خلیلی

ورزش