مردم بالادست آب را می‌فهمند

برخی مناطق ایران هستند که در آنها تاکنون هیچ گزارش تعرضی میان مردم، محیط‌بانان و جنگلبانان وجود ندارد. یعنی هیچ گزارشی از درگیری یا شهادت محیط‌بانان، قرق‌بانان و جنگلبانان در این مناطق نداشته‌ایم. از سوی دیگر هیچ شکارچی‌ای هم به دست محیط‌بانان زخمی یا کشته نشده است، چرا که اصولا در این مناطق درگیری رخ نمی‌دهد.

کد خبر: ۱۰۹۱۸۵۱

اگر ما چرایی این ماجرا را در آن مناطق بررسی و این الگو را به عنوان یک الگوی موفق در سطح کشور تکثیر کنیم بسیاری از تعارضاتی که به وجود آمده و سبب شده است نام ایران به عنوان جهنم محیط‌بانان و جنگلبانان در جهان مطرح شود، حل شدنی است.

ایران جهنم محیط‌بانان است، چرا که هیچ کشور دیگری در جهان نیست که تلفات محیط‌بانانش به اندازه ایران در سه دهه اخیر باشد و از طرف دیگر بیش از سه برابر شکارچی‌هایش کشته شده باشند. منطقه‌ای وجود دارد به نام منصورآباد رفسنجان که 168هزار هکتار وسعت دارد. در این منطقه جوامع محلی، سمن‌ها و مردم توانسته‌اند حوزه‌‌شان را مدیریت کنند.

برای نمونه علوفه دستی تهیه کرده‌اند، با شکارچیان حرف زده‌اند و توانسته‌اند آنها را قانع کنند که تفنگشان را کنار بگذارند.

علاوه بر این، آنها پول جمع‌آوری کرده‌‌ و برای حیات‌وحش آبشخور ساخته‌اند و در طول شش سال گذشته تعداد وحوش را از 300 راس به 1080 راس افزایش داده‌اند.

شما می‌توانید در این منطقه رژه کبک‌ها را روی زمین ببینید. پوشش گیاهی این منطقه دوباره برگشته است و نرخ بیابان‌زایی یا چشمه‌های تولید گرد و خاک بر خلاف خشکسالی کاهش پیدا کرده است. این اتفاق تنها به این دلیل افتاده که مدیریت این عرصه را سپرده‌ایم به مردم و آنها چون می‌توانند اعتماد ایجاد کنند، توانسته‌اند این کار بزرگ را انجام دهند.

بهشت دیزباد

در منطقه دیگری در 45 کیلومتری نیشابور،روستایی وجود دارد به نام دیزباد بالا که در طول یکصد سال اخیر تنها یک مورد قتل گزارش شده است. در این روستا از کود شیمیایی و سم استفاده نمی‌شود. در دیزبادبالا به سمت هیچ پرنده‌ای تیر شلیک نمی‌شود. در این روستا از گرازها به عنوان تراکتور برای شخم زمین استفاده می‌کنند و این حیوانات را هیچ وقت تهدید حساب نمی‌کنند. در دیزباد بالا مردم با پول خودشان محیط‌بان استخدام می‌کنند و پلاکارد می‌زنند که ما زباله‌ها را می‌خریم، شما رها نکنید.

شعار مردمان این روستا که در قالب یک تابلو در ورودی این روستا هم دیده می‌شود، این است:‌مبادا شکار، مبادا تبر بر درخت بهار، محیط و زمین را نکو پاک‌دار.

1500 کیلومتر پایین‌تر در پاغلات لامرد استان فارس دقیقا همین اتفاق افتاده است و جوانان پاغلاتی می‌آیند در خیابان‌ها که راننده‌ها تیهوهای بلوچی را زیر خودروهایشان له نکنند، برای این که کسی دیگر آنها را شکار نمی‌کند. شبیه این مورد در دامنه‌های شاهان کوه در قلمروی شهرستان فریدون اتفاق افتاده است، جایی که 400 سال است قتلی آنجا رخ نداده است و بهترین پوشش کرفس کوهی ایران را آنجا داریم و هیچ تعارضی هم میان مردم، محیط‌بانان و جنگلبانان ما گزارش نشده است.

اگر ما از تجربه قرق‌های حفاظتی یا مدیریت مشارکتی در عرصه‌های طبیعی استفاده کرده و‌ مردم را شریک کنیم یعنی اجازه بدهیم آنها حرفشان را بیان کنند، بسیاری از مشکلات محیط‌زیست حل می‌شود.