زاغه‌هایی به وسعت جهان

روش‌های مهار زاغه‌نشینی

در کشورهایی که نامشان آمد و همچنین در بقیه کشورهای جهان که جمعیت زاغه‌نشین دارند، روش‌های متفاوتی در برابر زاغه‌نشینی به کار برده می‌شود. سازمان ملل متحد، مدعی است دولت‌ها برای داشتن شهرهای بدون زاغه باید برنامه‌ریزی و مدیریت شهری صحیح، توسعه زیرساختی، بهبود مناطق زاغه‌نشین و کاهش فقر را در نظر داشته باشند. طبق این رویکرد می‌توان از برخی اقدامات کشورها برای کاهش زاغه‌ها یاد کرد.

جابه‌جایی زاغه‌ها

برخی دولت‌ها، زاغه‌نشین‌ها را به مکانی که وضعیتی نیمه‌شهری دارد و امکاناتی هرچند ناچیز در اختیار فقرا می‌گذارد، جابه‌جا کرده‌اند. حتی گاهی اوقات برای این افراد به رایگان خانه‌هایی ساخته و در اختیارشان قرار داده‌اند، اما این روش نیز جنبه‌های دیگر زندگی زاغه‌نشینان را نادیده می‌گیرد و چنین به نظر می‌رسد که گویی فقرا فقط به مکانی برای زندگی نیاز دارند، در حالی که زاغه‌نشینان، به شغل و زندگی اجتماعی برای بهبود وضعیت خود نیازمندند. به طور مثال چنین اقدامی در آفریقای جنوبی و فیلیپین انجام شد، اما مشکل نه‌تنها حل نشد، بلکه سلامت این گروه را بیش از پیش به خطر انداخت.

کایلیتشا، کیپ تاون (آفریقای جنوبی)

بنا بر سرشماری سال 2011، منطقه شهری کایلیتشا، دارای 400 هزار زاغه‌نشین است که 99 درصد آنها سیاهپوست هستند. بیش از 12 هزار خانوار ساکن در این منطقه به سرویس بهداشتی دسترسی ندارند.

نساهو آلکویوتال، مکزیکوسیتی (مکزیک)

این منطقه زاغه‌نشین شهر مکزیکوسیتی که 2/1 میلیون نفر زاغه‌نشین دارد، به لطف تلاش بی‌وقفه ساکنانش، بیشترشکل و شمایل یک منطقه حومه شهری را به خود گرفته؛ آنها توانسته‌اند برای خود یک جامعه بسازند. این زاغه‌نشین می‌تواند سرمشقی برای زاغه‌نشینان کشورهای دیگر باشد.

کایبرا، نایروبی (کنیا)

کایبرا، با داشتن 700 هزار زاغه‌نشین، به بزرگ‌ترین زاغه‌نشین قاره آفریقا تبدیل شده است. این منطقه بیش از 50 هزار کودک دارد که در مدارس غیررسمی که نیکوکاران و کلیساها راه‌اندازی کرده‌اند، درس می‌خوانند.

داراوی، مومبای (هند)

یک میلیون نفر در داراوی از مومبای زاغه‌نشین هستند. در این منطقه که فیلم «میلیونر زاغه‌نشین» آنجا فیلمبرداری شد، هزاران نفر در کسب و کارهای کوچک مشغول فعالیت هستند و این منطقه، اقتصادی غیررسمی دارد که درآمد سالانه آن یک بیلیون دلار تخمین زده شده است.

حذف زاغه‌ها

برخی شهرها و مقامات شهری به دنبال به اصطلاح ساده‌ترین راه‌حل هستند و اقدام به حذف زاغه‌ها می‌کنند. بنا به اعتقاد آنها، زاغه‌نشینی در اصل با تصرف غیرقانونی زمین‌های افراد دیگر که توسط دولت شناخته شده نیستند، شروع می‌شود و از آنجا که این مکان‌ها به صورت غیرقانونی تصرف شده‌اند، ساکنان نمی‌توانند ادعایی نسبت به آنها داشته باشند، اما منتقدان این روش معتقدند حذف اجباری زاغه‌ها، مشکلاتی را که باعث به وجود آمدن این زاغه‌ها شده نادیده می‌گیرد و این روش هیچ مشکلی را حل نمی‌کند.

بهبود وضعیت زاغه‌نشین‌ها

در این میان، اما برخی دولت‌ها به زاغه‌ها به عنوان فرصتی برای توسعه شهری می‌نگرند. آنها با ایجاد زیرساخت‌های اصلی مانند سیستم بهداشتی، آب شرب سالم، توزیع برق ایمن، جاده‌سازی، سیستم زهکشی آب و ایستگاه‌های مترو به بهبود وضعیت زاغه‌ها دست زدند. در واقع آنها معتقدند وقتی دولت به زاغه‌نشینان توجه نشان دهد و خدمات عمومی را به آنها برساند، آنها نیز به جای نگرانی از وضعیت موجود تلاش می‌کنند و زندگی خود را بهبود می‌بخشند. به طور مثال در مکزیکوسیتی، دولت برای زاغه‌نشینان خدمات عمومی مثل سیستم بهداشتی، جاده‌های بتونی، پارک، نورپردازی و سیستم فاضلاب در نظر گرفت و به‌تدریج ساکنان زاغه‌ها نیز شروع به بهبود وضعیت و شرایط زندگی خود کردند تا جایی که اکنون این محل حومه شهر نامیده می‌شود، نه زاغه.

مترجم: نادیا زکالوند

جام‌جم

منبع: weforum