اولیور توئیست با 50 کودک و 2 ستاره

آن‌طور که ایسنا گزارش داده، در بالاترین نقطه تالار وحدت، صدای کودکانه و بی‌آلایش پسربچه‌هایی شنیده می‌شود که قرار است داستان «اولیور توئیست» و کودکان نوانخانه‌ای را که همگی با هم اسیر سیاهی و گرسنگی‌اش بودند، برای اولین‌بار و در قالب تئاتری موزیکال به کارگردانی حسین پارسایی روی صحنه ببرند.

حدود 50 کودک 9 تا سیزده ساله ماه‌هاست در حال تمرین‌های آوازی و حرکتی هستند تا خود را برای نمایش روی صحنه آماده کنند. از اولین کسانی که در این جمع بزرگ می‌شود دید، حسین پارسایی کارگردان تئاتر است؛ او که پیش از این در کارنامه کاری خود نمایش‌های متعددی را کارگردانی کرده و آخرین آنها «آرسنیک و تور کهنه» در تیر ماه 93 بوده، در جمع گروه کارگردانی، همکاران و دستیارانش ایستاده و مشغول بررسی مستقیم تمرین آواز گروهی بچه‌هایی است که زیر نظر مربی آوازشان در حال تمرین هستند.

شقایق کفیلی، منشی صحنه و یکی از دستیاران کارگردان درباره اتفاق‌های در حال جریان این روزها می‌گوید: قسمت اول تمرین گروه 50 نفره بچه‌ها شامل آواز و مرور بخش‌های آوازی است که باید بخوانند؛ آوازهایی که حدود دو ماه است در حال تمرین آنها و هماهنگ کردنشان با موسیقی و حرکت‌هایی هستند که باید انجام بدهند.

صحبت‌های کفیلی تمام نشده که بچه‌ها با شور و حرارت شروع می‌کنند به خواندن آوازهای دلنشینی که بیش از همه یادآور فیلم موزیکالی است که «کارول روید» در دهه 60 میلادی ساخت؛ گوشت یه تیکه گوشت/شکلش مهم نیس/یا خیلی زیاد یا یه کم مهم نیست/ خواب با دل سیر فقط/آرزوی ماهاس/توی این خواب دلامون/پر از غذاس.

آوازها که تمام می‌شود حسین پارسایی و دستیاران گروه نمایشی بچه‌ها را برای تمرین خطی به محلی که از قبل میزانسن آن دیده شده هدایت می‌کنند. بچه‌ها پر از شر و شور هستند و فضای سالن را پر از خنده و شادی می‌کنند با بازی‌های ساده و حتی اشتباهات معصومانه‌شان و شعرها و دیالوگ‌هایی که از یادشان می‌رود، اما آنچه امروز بر صحنه می‌بینیم پیداست که نتیجه ماه‌ها و ساعت‌ها تمرین است که توانسته‌اند به چنین هماهنگی برسند.

حسین پارسایی از فراخوانی خبر می‌دهد که برای انتخاب بازیگر منتشر کرده بودند. پارسایی می‌گوید: این نمایش یک کار بزرگ گروهی است که فقط در کنار هم می‌توانست معنا پیدا کند و برای همین از فروردین امسال شروع به پیش تولید کردیم و تمامی بچه‌هایی که امروز شما می‌بینید و همچنین گروه بزرگ‌تر از لحاظ سنی که آنها هم در این نمایش حضور دارند، دانشجویان رشته تئاتر هستند و کودکان به واسطه فراخوانی که اعلام شده بود از بین بیش از صد کودک و نوجوان انتخاب شدند.

چهره بچه‌ها نشان می‌دهد سوال‌های زیادی دارند، آنها با شور و شوق کودکی‌شان روی صحنه بالا و پایین می‌پرند و می‌خواهند درباره این دنیایی که در آن باید نقش بیافرینند بیشتر بدانند که سوت کارگردان دوباره به صدا در می‌آید و آنها سر جای خود قرار می‌گیرند.

بچه‌ها بعد از وقفه‌ای کوتاه دوباره شروع به خواندن آوازهای شیرین و دسته جمعی‌شان می‌کنند و سر میزانسن‌های خودشان قرار می‌گیرند.

ساعت نزدیک ده شب است و نزدیک به 50 بازیگر کودک و نوجوان زیر 13 سال در حال بازی و مرور نقش‌ها و دیالوگ‌هایشان بدون خستگی هستند، در حالی که نامه‌هایی را هم در دست دارند و باید به مسئولان مدرسه خود بدهند تا برای کوتاهی و بلندی و رنگ موهایشان مواخذه نشوند.