خدا یکی، عشق یکی!

اکسیر شاعری که با زبان طنز، رویدادهای اجتماعی و فردی را به نقد می‌کشد، معتقد است استفاده از نام ملیحه در اشعارش نشان از عشق بی‌دریغ و بی‌انتهای او به همسرش است و این‌که او بجز ملیحه عشق دیگری ندارد. با اکسیر درباره عشق و تاثیر آن بر زندگی هم‌صحبت شدیم.

تلفن همراه شما را همسرتان جواب دادند، همان زنی که شما بسیار عاشق او هستید، برایمان از این عشق بگویید و چگونگی تداومش.

بله!‌ من بجز ملیحه خانم کسی را ندارم. عقد من و ملیحه را از دوره کودکی در آسمان‌‌ها بستند. ما در آستارا زندگی می‌کنیم. دوران ابتدایی در راه مدرسه با ملیحه و دوستانش همراه شدم و به آنها گفتم که خواهرم برایم مربای کشمش فرستاده است! ملیحه به این حرف من خندید و همین خنده بود که کار دست دل من داد و از همان زمان عاشقش شدم. حدود 50 سال است که ملیحه زمزمه زبانم هست. چه آن زمان که شاعر نبودم چه زمانی که به شعر روی آوردم. در دهه80 و با سبک شعر فرانو از او اجازه گرفتم که در شعرهای طنزم نیز از نام او استفاده کنم. زمانی تصمیم گرفتم به سمت این نوع شعر بروم که احساس کردم شعر ایرانی ملال‌آور شده است. استفاده از نام ملیحه در شعر باعث شد که یکرنگی ما را بیشتر نشان دهد و به دل‌ها بنشیند.

قبل از این‌که با همسرتان ازدواج کنید هم اسم او را در شعرهایتان می‌آورید؟

ما سال 57 ازدواج کردیم و از آن زمان اسمش در شعرهایم آمد.قبل از آن هم رابطه خوبی با هم داشتیم. یادم هست وقتی مریض می‌شدم ملیحه با یک خوراکی خوب به واسطه خواهرم به ملاقاتم می‌آمد و بیمارداری می‌کرد. هر دو خیلی کم سن بودیم که به هم دل بستیم و به نوعی با هم بزرگ شدیم، بدون این‌که کسی متوجه شود.ما یادگاران دوران طلایی آستارا هستیم.دوره‌ای که صمیمیت و صداقت رواج داشت.اما استفاده از نام ملیحه در شعرهایم برایم گرفتاری‌هایی را هم به وجود آورده است! وقتی در جمعی شعر می‌خوانم شاعران دیگر شاکی می‌شوند که چرا اسم همسرت را در شعرهایت می‌آوری؟ این کار تو باعث شده همسران ما هم چنین توقعی از ما داشته باشند!

دلدادگی شما به همسرتان آنقدر عمیق است که در شعر شما هم جا باز می‌کند، اما امروزه انگار عشق و عاشقی تبدیل به سرگرمی شده است، به نظرتان چرا چنین اتفاقی برای مهم‌ترین اتفاق روحی و قلبی بشر رخ داده است؟

در زمان‌های قدیم وسایل ارتباط جمعی و شبکه‌های اجتماعی وجود نداشت و نامه بود که پیام‌های عاشقانه را رد و بدل می‌کرد.یادم هست وقتی ملیحه برایم نامه می‌نوشت، غلط‌های املایی‌اش را پیدا می‌کردم ( ملیحه گوشی را می‌گیرد و با خنده می‌گوید: نه، من غلط املایی نداشتم اما اعتراف کنم که انشاهایم را آقای اکسیر می‌نوشت!) همین نامه‌نگاری‌ها باعث صمیمیت می‌شد، انتظار دریافت نامه، عشق را عمیق می‌کرد. معتقدم اگر امروزه شعر ما به دل نمی‌نشیند به این دلیل است که هیچ چیز پیرامون ما حتی عشق به دل نمی‌نشیند. من با ذکر نام ملیحه در اشعارم به داد‌خواهی همسران شاعران آمده‌ام. یادم هست در شب شعری که در تهران برگزار شد به آقای عمران صلاحی گفتم چرا شاعران تهرانی همراه همسرانشان به این محافل نمی‌آیند؟ در جواب گفت آنها شجاعت تو را ندارند! این شاعران از معشوقه‌‌هایشان می‌ترسند به همین دلیل همسر خود را پنهان می‌کنند!

وقتی در شعر صمیمیت و یکدلی نباشد و با معشوقه‌های غیرواقعی و پنهانی رنگ و لعاب بگیرد، نمی‌تواند ماندگار شود. صمیمیت زمانی به‌وجود می‌آید که عشق صادق باشد، قول‌ها و پیوند‌ها دروغین نباشد، اما الان چیزی که زیاد است، دروغ است نه صداقت. همه یکدیگر را فریب می‌دهند.

برخی از شاعران بر این باورند که برای سرودن شعر باید معشوق داشته باشند و از اتفاق گریزی نیست، اما شما ثابت کرده‌اید که سال‌‌ها می‌توان با یک معشوق زیر یک سقف زندگی کرد و شاعر ماند. این رویکرد را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

بصراحت می‌گویم که از محافل شاعران تهران خبرهایی به شهرستان می‌رسد که خیلی نگران‌کننده است؛ محافلی که به بنگاه‌های دوست‌یابی و... تبدیل شده است. این اخبار برای شاعر که باید از نظر پاکی احساس برای مردم جامعه الگو باشد، شرم‌آور است. معتقدم همسر واقعی شاعر تنها عشق او و سایه خدا در روی زمین است. ما یک خدا داریم که همیشه با او راز و نیاز می‌کنیم و هیچ‌وقت از خدای یکتا خسته نمی‌شویم و خداهای گوناگون هم انتخاب نمی‌کنیم.عشق زمینی هم باید این‌چنین باشد. یکی و برای همیشه و با صداقت و همدلی هر روز آن را تازه و صمیمی کرد. وقتی سبک زندگی‌ شاعر این باشد، شعرش به دل می‌نشیند و اشعارش برکت پیدا می‌کند و بین مردم رونق می‌یابد.

و چنین عشقی است که پایه‌ و اساس خانواده را نیز محکم می‌کند؟

بله! وقتی شاعر در آثارش از اعضای خانواده خود نام می‌برد و به جای توصیف معشوق‌های مجازی و خیالی همسر، فرزندان و حتی نوه‌های خود را توصیف می‌کند، باعث بالا رفتن صمیمیت در خانواده و محکم‌تر شدن اساس آن می‌شود. این‌که شاعران شکایت و گله می‌کنند که شعر امروز رونق ندارد به این دلیل است که آنها صادق نیستند و شعرشان برکت نمی‌یابد.

طاهره آشیانی - جام‌جم