افراط در شبکه‌های اجتماعی، ابطال زندگی است

او حتی به بسیاری از مناطق زلزله‌زده جهان هم سفر کرده است. با او گفت‌وگویی انجام دادیم که در آن تا حدی به زندگی شخصی دکتر زارع پرداختیم. مشروح این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید.

ماشاءالله شما خیلی فعال هستید. از دانشگاه و سفر و کارهای پژوهشی و مقاله‌نویسی تا حضور در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ها. این همه انرژی را از کجا می‌آورید.

بخشی از آن به خانواده خوب برمی‌گردد. آرامشی است که از خانواده کسب می‌کنم.

چند فرزند دارید؟

دو تا. دخترم ایران، 16 ساله و ایمان، پسرم 14 ساله است.

آنها هم به بحث زلزله‌شناسی علاقه‌مندند؟

به طور کلی علاقه‌مندند و دنبال می‌کنند، ولی این‌که بخواهند موضوع را به عنوان رشته تحصیلی دنبال کنند، هنوز تصمیم نگرفته‌اند. دخترم بیشتر به مباحث انرژی پایدار علاقه‌مند است و پسرم هم مسائل اجتماعی برایش جذاب‌تر است.

چقدر با خانواده وقت می‌گذرانید؟ با توجه به این‌که سفرهای زیادی دارید و درگیر دانشگاه و دانشجوهایتان هم هستید؟

وقتی که مشغول کار هستم نه، اما غیر از آن مدام با خانواده‌ام. بعدازظهرها و روزهای آخر هفته هم با آنها هستم.

بجز مباحث آکادمیک و پژوهشی، اوقات فراغت خود را چطور می‌گذرانید؟

مطالعه تاریخ را خیلی دوست دارم. ورزش هم می‌کنم. سه روز در هفته میانگین یک ساعت در روز ورزش می‌کنم. رفتن به مراکز فرهنگی یا سینما از دیگر تفریحاتم است.

پیاده‌روی می‌کنید؟

معمولا رانندگی نمی‌کنم. بیشتر از وسایل نقلیه عمومی استفاده می‌کنم. شنا می‌کنم، بدنسازی کار می‌کنم و ورزش‌های هوازی انجام می‌دهم.

در رشته‌ای فعالیت می‌کنید که با خیلی از آلام و مصائب انسانی روبه‌رو هستید. بخصوص در سفرهایی که به مناطق زلزله‌زده در داخل و خارج از کشور می‌روید، زیاد با صحنه‌های دردناک مصائب مردمان زلزله‌زده مواجه می‌شوید. هیچ وقت در چنین موقعیت‌هایی به خودتان نگفته‌اید آخر این چه رشته‌ای بود که انتخاب کردید؟

نه نشده، اتفاقا هر روز در انتخاب رشته‌ام راسخ‌تر و مصمم‌تر هستم، ولی دردها و مشکلات بر من تاثیر گذاشته است. مثلا بعد از زلزله بم حدود یک ماه و نیم تا دو ماه حالتی داشتم که بعدها فهمیدم افسردگی است. دیدن آن دردها روی ما بی‌تاثیر نیست. به هر حال ما هم به عنوان انسان تحت تاثیر قرار می‌گیریم.

شما حضور فعالی در شبکه‌های اجتماعی دارید، ولی خیلی از جوان‌ها صبح تا شب وقت خود را در شبکه‌های اجتماعی به بطالت می‌گذرانند. خواستم موضع شما را دراین باره بدانم.

به هر حال افراط در هر چیزی بد است. غذا را هم که زیاد بخورید، نوعی بیماری است. شبکه‌های اجتماعی فرصتی به شما می‌دهد که آگاه شوید. من بیشتر برای فعالیت‌های علمی از آن استفاده می‌کنم و اگر مطالب امیدبخشی باشد، آنها را به اشتراک می‌گذارم. معتقدم از زندگی باید همان‌طور که هست، لذت برد و قانع بود، ولی این‌که در شبکه‌های اجتماعی غرق شویم، درست نیست و من هم فرصتش را ندارم. صبح‌ها اول وقت و آخر شب‌ها گاهی شبکه‌های اجتماعی را می‌بینم و صفحات خبری را دنبال می‌کنم، اما این‌طور نیست که صبح تا شب پیگیر باشم. به نظرم حضور در شبکه‌های اجتماعی هم تا حدی خوب است و افراط در آن وقت تلف کردن و ابطال زندگی است.

سجاد روشنی - دبیر صفحه آخر جام جم