در دهه۹۰ بسیاری از نویسندگان جوان کمتر از ۴۰یا ۵۰ساله بعد از وقفه‌ ایجاد شده و کم شدن تولید کتاب‌ها، وارد عرصه نوشتن شدند. این نسل کارهای خاصی را به رشته تحریر درآوردند که در کنار آثار شاخص گذشته قرارگرفتند؛ بنابراین در دهه ۹۰ به‌ویژه نیمه‌دوم آثاری منتشر شد که نشان داد می‌توان به نویسندگان نسل جوان بسیار امید داشت و طی ۲۰سال آینده آثار تراز بالایی را از این نسل خواهیم‌دید.

پیرمرد کشاورز خسته از کار مزرعه در حالی که مشغول صرف کوفته برنجی بود،متوجه شد گنجشکی زیر سفره اش پنهان شده،پیرمرد گنجشک را به خانه برده و برایش آشیانه ای ساخت.

کارتون «اسب تروآ» جز مجموعه کارتون‌هایی بود که با عنوان «بهترین داستان‌های دنیا» پخش می‌شد.

این کارتون تصویری از ضرب المثل ها و امثال کهن مشرق زمین و بعضا کشورهای آفریقایی را برای بچه های دهه 60 داشت .

رمان «وایولت» اثر اس‌‌جی‌آی ‌هالیدی با ترجمه حسین مسعودی آشتیانی به‌ تازگی از سوی نشر کتاب تداعی روانه بازار کتاب شده‌است. این رمان پرفروش‌ترین رمان ژانر دلهره‌آور در انگلستان در سال ۲۰۱۹ بوده‌ است.

اصلا اتلاف وقت یک خواننده روزنامه که ضرب در تعداد خواننده‌ها می‌شود حق الناس در واحد دقیقه یقه‌ام را می‌گیرد، هیچ؛ جواب درخت‌هایی که نفس‌شان قطع شد تا کاغذ شود و برود زیر دستگاه چاپ و حرف‌های من را سیاهه کند را چه می‌دهم؟ اصلا همیشه از حرف زدن در یک رسانه‌ عمومی که مردم پولش را می‌دهند می‌ترسیدم.

وقتی از همه ما این سؤال پرسیده شود که علاقه‌مند به زندگی شهری هستید یا روستایی؟ اکثرا رای به زندگی شهری می‌دهیم، چون اعتقاد داریم رفاه بیشتری در زندگی شهرهای بزرگ داریم. در حالی که کافی است کمی با خودمان خلوت کنیم، آن وقت متوجه می‌شویم معایب زندگی در شهرهای بزرگ بیشتر از محاسن آن است، اما از آنجایی که عادت داریم خودمان را گول بزنیم، ترجیح می‌دهیم زندگی شهری را انتخاب کنیم. این در حالی است که زندگی در شهرهای کوچک‌تر وکم‌جمعیت و حتی زندگی در روستا فواید بسیاری دارد و از همه مهم‌تر آرامش بیشتر است. کافی است نگاهی به دورهمی‌ها در شهرهای بزرگ داشته باشیم، متوجه می‌شویم که همه اکثر ساعت دورهمی را با تلفن‌های همراه مشغول هستند و کمترین زمان را برای حرف زدن با یکدیگر می‌گذاریم. بنابراین بد نیست نگاه‌مان را نسبت به اطراف مان عمیق تر کنیم و نگاهی به زندگی در اماکن خوش‌و‌آب هوای اقصی نقاط ایران داشته باشیم. رسانه ملی هم در سال‌های اخیر به این موضوع توجه بیشتری داشته و دوربین‌ها را به دیگر نقاط ایران به غیر از تهران برده است. البته این تنها شامل حال آثار مستند نمی‌شود، بلکه در سریال‌های تلویزیونی نیز این اتفاق خجسته افتاده است. این اتفاق هنوز کمرنگ است و جا دارد کارگردانان و تهیه‌کنندگان بیشتر به سمت ساخت آثاری غیرآپارتمانی و در مکان‌های فیلمبرداری دیگر به غیر از تهران بروند. مسلما دوربین فیلمسازان وقتی به جغرافیای بکر ایران توجه نشان بدهد، مردم هم علاقه‌مند می‌شوند و حتی تصمیم می‌گیرند در سفرهای دسته‌جمعی‌شان به شهرهای دیگر هم سری بزنند و با آداب و رسوم و فرهنگ مردم آشنا شوند. این روزها سریال تلویزیونی خانواده دکتر ماهان به تهیه‌کنندگی بهروز خوش‌رزم از شبکه دو پخش می‌شود که اتفاقا دوربین سریال به جنگل‌های لفور استان مازندران رفته که تا امروز برای اکثر مردم ناشناخته بود. همچنین این مجموعه به موضوع مهاجرت معکوس و تغییر زندگی از زندگی شهری به روستایی هم پرداخته و مردم را به زندگی همراه با آرامش ترغیب کرده است. به بهانه پخش این مجموعه تلویزیونی نگاهی به سریال‌هایی داشته‌ایم که در شهرهای مختلف ایران تولید شده و توانسته نظر مخاطبان بسیاری را جلب کند. همچنین با دو کارگردان که آثاری خارج از تهران ساخته‌اند، گپ کوتاهی انجام داده‌ایم.

موریس آلکسیس ژار، آهنگساز نامی فرانسوی، (13 سپتامبر 1924) در شهر لیون فرانسه چشم به جهان گشود. از کودکی علاقه وافری به موسیقی کلاسیک از خود نشان ‌داد و از شش سالگی شروع به خلق ملودی‌های کودکانه کرد. همزمان به صورت کاملا تفننی، فراگیری موسیقی را آغاز کرد. اما به دلیل مخالفت والدینش ابتدا اجازه تحصیل در رشته موسیقی را نیافت. برای قانع کردن والدینش به دانشگاه سوربن رفت و در رشته مهندسی مشغول تحصیل شد، اما چندی بعد برخلاف میل پدرش تحصیل در رشته مهندسی را رها کرد تا به صورت جدی به تحصیل موسیقی بپردازد. به کنسرواتوار پاریس رفت و در رشته آهنگسازی با محوریت هارمونی تحصیل کرد. همچنین سازهای پرکاشن را به عنوان حوزه تخصصی نوازندگی خود برگزید. با شروع جنگ جهانی دوم در ارتش فرانسه به عنوان نوازنده در ارکستر نظامی مشغول خدمت شد. با پایان جنگ فرصت یافت به علاقه دیرین خود یعنی آهنگسازی به صورت حرفه ای و تمام وقت بپردازد. گرچه ژار در طول زندگی هنری‌اش آثار ماندگاری برای اجرا در سالن کنسرت نیز ساخت ولی بیشتر او را به لطف موسیقی فیلم‌هایش می شناسند. او گرچه با بسیاری از کارگردانان بزرگ تاریخ سینما چون آلفرد هیچکاک، زفیرلی، فرد زینمن، لوچیانو ویسکونتی و غیره همکاری داشت ولی او را بیشتر با آثار درخشان دیوید لین کارگردان بزرگ انگلیسی می شناسند. ژار برای چهار اثر آخر دیوید لین یعنی لورنس عربستان (1962)، دکتر ژیواگو (1965)، دختر رایان (1970) و گذری به هند (1982) موسیقی ساخت و برای سه فیلم از این چهار اثر برنده اسکار شد. او همچنین برنده دو جایزه گلدن گلوب، دو جایزه بفتا و یک جایزه گرمی است و دارای یک ستاره در بلوار هالیوود در کنار نام‌آوران تاریخ هالیوود است. امروزه موریس ژار را یکی از بزرگ‌ترین آهنگسازان تاریخ سینما می‌دانند که با آثارش لحنی جدید و بشدت زیبا به موسیقی فیلم ارزانی داشت و فیلم‌های بسیاری را با موسیقی درخشانش ماندگار کرد. او همچنین از بنیانگذاران استفاده از سازهای الکترونیک در کنار ارکستر در موسیقی فیلم نیز بود. او پدر ژان میشل ژار آهنگساز بزرگ فرانسوی ژانر الکترونیک نیز است. موریس ژار در 28 مارس 2009 چشم از جهان فروبست. از آثار دیگر موسیقی فیلم او می‌توان به ترن (1964)، جایزه بزرگ (1966)، شب ژنرال‌ها (1967)، توپاز (1969)، ال کندور (1970)، آفتاب سرخ (1971)، مردی که می‌توانست سلطان باشد (1975)، عیسی اهل ناصره (1977) شاهد (1985)، جذابیت کشنده (1987)، انجمن شاعران مرده (1989) و... اشاره کرد. در ایران ژار را بیشتر به لطف دو اثر ساخته مصطفی عقاد یعنی پیغام (که در ایران با اسم «محمد رسول‌ا...» به نمایش درآمد) (976) و شیر صحرا (که در ایران با اسم «عمر مختار» به نمایش درآمد) (1980) می شناسند.

مونا انورزی زاده، نویسنده سریال لحظه گرگ و میش در گفت‌وگو با مهر درباره دیالوگ‌های این مجموعه صحبت کرده است:

داستان کوتاه مثل دریچه‌ای است که به روی زندگی شخصیت یا شخصیت‌هایی، برای مدت کوتاهی باز می‌شود و به خواننده فقط امکان می‌دهد که از این دریچه‌ها به اتفاقاتی که در حال وقوع است نگاه کند.