با پای خودشان به مراکز درمانی میروند؛ ولی روی دست فامیل، درازکش روی برانکارد و زیر سیل اشکهای نزدیکان راهی دیار باقی میشوند. با امید میآیند و بیجان میروند، برخی هم بدون چشم بازکردن، بدون نفس کشیدن در این دنیا و بدون تجربه بودن، غزل خداحافظی را میخوانند و بعد هم تمام. انگار اصلا نبودهاند. اینها قربانیان قصورهای ریز و درشت پزشکیاند، کم گذاشتنهایی که نباید بود ولی تا حافظه یاریمان میکند، بوده است.
کد خبر: ۱۱۳۲۶۵۱ تاریخ انتشار : ۱۳۹۷/۰۱/۱۸