ساختار آموزش عالی کشور مبتنی بر حفظیات است

به گزارش جام‌جم، دکتر حسین سلیمی با اعلام این موضوع می‌افزاید: از آنجا که دانشگاه نهاد تولید فکر است باید افرادی را تربیت کند که هنر اندیشیدن را آموخته باشند و با ارائه راهکار به حل مشکلات جامعه بپردازند و این جز با برقراری کرسی‌های نظریه‌پردازی در دانشگاه‌های کشور امکان‌پذیر نیست.

سلیمی با اشاره به نقش تعیین‌کننده علوم انسانی در ساختار جامعه می‌گوید: باید بپذیریم علوم انسانی بدون نقد، نظریه‌پردازی و نوآوری معنایی ندارد. اما می‌بینیم که این روزها در حوزه‌های مختلف دانشگاهی علوم انسانی، تنها به تکرار و ترجمه علومی که در دنیا تولید شده اکتفا می‌شود.

رئیس دانشگاه علامه طباطبایی درباره چرایی این اتفاق و رشد نه چندان چشمگیر کرسی‌های نظریه‌پردازی در فضای آموزش عالی کشور می‌گوید: یکی از مهم‌ترین دلایل این اتفاق،‌ ساختاری است که عمدتا به آموختن نظریات دیگران می‌پردازد. در حقیقت ساختار آموزش عالی ما درحال حاضر، مبتنی بر حفظیات است نه کشفیات اندیشه‌ورزانه. درحالی که باید بنیاد این ساختار آموزشی را دگرگون کنیم و این کار هم ساده نیست و یکی دوساله انجام نمی‌شود.

سلیمی، دومین عامل را به ساختاری مطالباتی مربوط می‌داند که سیستم ارزیابی علمی کشور از حوزه پژوهش انتظار دارد و با اشاره به این موضوع می‌افزاید: درحال حاضر همه چیز در عرصه پژوهش با آمار کمّی مقالات سنجیده می‌شود، اما این موضوع ایراداتی هم دارد. برای مثال استادی که بخواهد سالی سه یا چهار مقاله به صورت کمّی تولید کند، ممکن است عمق کارش نظریه‌پردازانه و اندیشه‌ورزانه نباشد. درحالی که استادی که بخواهد مقاله‌ای که تولید می‌کند محصول یک نظریه جدید باشد، باید سال‌ها وقت بگذارد تا این مقاله تولید شود اما در سیستم ارزیابی فعلی ما، کار و زحمت این استاد به هیچ انگاشته می‌شود. در مقابل ممکن است استادی که سالی 20 مقاله به کمک پایان‌نامه‌های دیگران تولید می‌کند به جایگاه رفیعی هم برسد.

رئیس دانشگاه علامه طباطبایی ادامه می‌دهد: مانع سوم به ساختار آگاهی ما دانشگاهیان برمی‌گردد، به این‌ که متاسفانه هنوز در این ساختار، پرداختن و وارد شدن به نظریات بزرگان عرصه اندیشه‌ورزی در علوم انسانی که بسیاری از آنها در نقاط جغرافیایی دیگر قرار دارند، به عنوان کار علمی اصیل تلقی می‌شود و نه خلق اندیشه جدید و ما برای دگرگون کردن این ساختار باید فرآیندی طولانی طی کنیم.

مینا مولایی - جامعه