می‌خواهید مجانی سفر کنید؟!

این فوبیا عبارت است از ترس از هزینه‌ها و این به خاطر تعریف غلطی است که در ذهن ما از مولفه‌ها و مختصات سفری وجود دارد.

وقتی می‌گویند سفر، فوری یاد فلان خط هوایی یا ایرلاین در ذهن ما زنده می‌شود و یاد فلان هتلِ چند ستاره می‌افتیم و این‌که در چه رستوران ویژه‌ای و با چه ترتیبی چه خوراک خاصی را میل کنیم... و شروع به برآورد این هزینه‌ها می‌کنیم و بعد از یک حساب سرانگشتی برای همیشه از آنچه در ذهن داشتیم انصراف می‌دهیم و سرانجام هم می‌بینیم سال‌ها از عمر گهربار ما سپری شده است و هیچ جا نرفته‌ایم.

آن‌قدر غبار رویاپردازی‌ها در خصوص این فرعیات نگاه ما را مکدر می‌کند که توان دید واقعیت را از کف می‌دهیم.

کوله گردی

اما برای درمان این فوبیا در اینجا نوعی از سفر به شما معرفی می‌شود که در کشور ما هنوز هم در مرحله نوزادی و چه بسا در مرحله جنینی به سر می‌برد، ولی در کشورهای اروپایی شایع است و عده زیادی به انجام آن مبادرت می‌کنند.

این سفر عبارت است از «کوله گردی» (backpacking)‌. کوله‌گردی نوعی سفر است که با یک کوله‌پشتی آغاز می‌شود‌.

کوله‌گردان موفق شده‌اند فرعیات و تعریف‌های کلیشه‌ای از سفر را در ذهن بخشکانند و به خود سفر و دیدن نادیده‌ها کفایت کنند.

آنان هر وسیله‌ای را که لازم دارند آن هم به‌طور مختصر در کوله‌پشتی خود جای می‌دهند؛ از قبیل پوشاک، وسایل خواب مثل پتو و بالش (آن هم از نوع کم حجم و قابل حمل) و ظروف پختن و گرم کردن غذا و... و گاهی یک «چادر» (tent).

در این صورت است که اندیشیدن به هتل‌های لوکس در ذهن آنها کمرنگ می‌شود. حتی در فصل سرما نیز که ممکن است نشود در محیط سرباز اقامت کرد، در مهمانسرا یا اتاق یا مسافرخانه‌ای ارزان اتراق می‌کنند.

برای اجتناب از خرید مواد غذایی گران ممکن است آنها مواد خوراکی با ماندگاری بالا مثل خرما، کشمش، میوه‌های خشک شده و مواد خوراکی کنسرو شده با خود همراه داشته باشند و با این کار از خرید برخی مواد خوراکی غیرضروری خودداری کنند.

اینجاست که هزینه خوراک نیز مثل هزینه محل اقامت محو می‌شود. آنچه در تصور شما نمی‌گنجد این است که عده‌ای از کوله‌گردان در جهت صفر کردن هزینه‌های جابه‌جایی اقدام به «اتو زدن» یعنی متوقف کردن اتومبیل‌های عبوری برای رفتن مجانی به یک محل و مقصد خاص می‌کنند.

به چنین افرادی که «اتوزنی» می‌کنند «اتو استاپ زن» یا هیچهایکر (hitchhiker) گفته می‌شود. آنان در کنار جاده می‌ایستند و با بلند کردن انگشت شست دست راست و گاه همزمان با نوشتن نام مقصد روی یک تکه مقوا به راننده می‌فهمانند که خواهان سواری مجانی هستند و این شیوه سفر نزد همگان پذیرفته شده است.

می‌بینید با صرف هیچ هزینه یا هزینه‌ای ناچیز هم می‌توان اصل سفر را عملی کرد. ما نیز می‌توانیم این‌گونه سفر کنیم.

حسین آقایی - جام‌جم

ضمیمه چمدان